De Belgische hockeyvrouwen zullen er in Parijs voor het eerst sinds Londen 2012 weer bij zijn op de Olympische Spelen. Een logische, maar ook "mentaal bevrijdende" kwalificatie, vindt commentator Eddy Demarez. "Deze boost nemen ze mee naar de Spelen."
De Red Panthers struikelden de laatste 2 keer vlak voor de Spelen, maar hebben het deze keer wél gehaald, simpelweg omdat ze veel beter zijn dan de vorige keren.
Zuid-Korea en China, de landen waar het de vorige keren tegen misliep, waren nochtans van een lager niveau dan dit Groot-Brittannië.
De Britten zijn de olympische kampioen van 2016 en waren in Tokio ook nog goed, maar zijn nu toch wat op hun retour. In principe zijn de Panthers toch wat beter.
Maar het is een match waar zoveel op het spel staat dat er door de zenuwen heel wat onnauwkeurigheden waren bij beide teams. We hebben dan ook niet de beste prestatie van de Panthers gezien.
Gerniers was zo slim om meteen te juichen na de goal met haar arm. Hierdoor twijfelden de Britten en waren ze te laat voor de videoref.
Cruciaal was natuurlijk die 2-1 van Gerniers. Die was zo slim om meteen te juichen, ook al wist ze perfect dat de bal via haar arm in doel was beland en de goal dus niet zou mogen tellen.
Door dat juichen, zag je twijfel bij de Britten, die te lang wachtten om een review aan te vragen bij de videoref. Er staat nochtans geen specifieke tijd in het reglement, al moet het binnen een redelijke termijn aangevraagd worden.
Het is bizar eigenlijk, want de Britten hadden wel gelijk. Anderzijds, bij de 1-1 scoren zij omdat Vanden Borre dacht dat het een vrije slag was voor België. De Britten zijn dan ook leep genoeg om daarvan te profiteren.
Het waren dit soort details die over de overwinning en de kwalificatie hebben beslist.
(lees voort onder het videoverslag)
De toekomst oogt rooskleurig
Voor de Red Panthers is dit zonder twijfel een mentale bevrijding. Je moet weten dat de helft van deze ploeg erbij was bij de vorige mislukkingen.
Toen de Britten er op het einde toch nog 3-2 van maakten, zullen speelsters zoals Gerniers, Nelen en Vandermeiren toch even gedacht hebben: "Het is toch niet waar, zeker? Het zal toch niet weer gebeuren?"
Maar fysiek, technisch en tactisch zijn ze nu zoveel beter dat ze toch zijn blijven spelen, iets wat ze in de eindfase tegen China en Zuid-Korea niet konden.
In Parijs kunnen ze op een medaille mikken. Dat mag wel als je in de top 4 van de wereld staat.
Deze mentale boost nemen ze ook mee naar de Spelen zelf. Wellicht blijven ze 4e op de wereldranglijst, waardoor ze in Parijs in dezelfde groep als (het bijna onverslaanbare) Nederland komen en die dus vermijden in de kwartfinales.
Dat betekent dat de weg naar de halve finales open ligt en ze dus zouden moeten kunnen strijden om de medailles.
Het moeilijkste was eigenlijk om in Parijs te geraken, nu kunnen ze op een medaille mikken. Dat mag ook wel als je in de top 4 van de wereld staat.
En de toekomst oogt nog beter, want er komen nog goeie speelsters aan. De 19-jarige Emily White was er nu door een blessure niet bij en er staan nog een paar andere talenten die sterk presteerden in de nationale jeugdelftallen te trappelen.
Op termijn moet België de nummers 2 en 3, Australië en Argentinië, naar de kroon steken en dan als nummer 2 van de wereld topland Nederland écht gaan bedreigen.
Dan zal het net zoals bij de mannen zijn: wat in het begin een utopie was, is het dan al lang niet meer: olympisch kampioen worden.
Eddy Demarez
