"Iedereen weet dat winnen op manier van Anderlecht eindig is, maar veel punten pakken is dan perfect"

Anderlecht won gisteren thuis met 2-1 van Charleroi en die 4e overwinning op een rij zorgde voor een heel groot volksfeest in het Lotto Park. Ook in de straten nadien stond de muziek luid en werd er nog luid gezongen.

Vier competitieoverwinningen op een rij, dat was alweer een kleine 2 jaar geleden. Door de uitgestelde wedstrijden van Club Brugge en AA Gent is Anderlecht zowaar zelfs even de leider.

De calvarietocht van de voorbije jaren heeft het Anderlecht-publiek veel minder kieskeurig gemaakt. De tijd dat de spelers zelfs met een grote overwinning, maar met matig voetbal toch met een fluitconcert naar binnen moesten, die ligt ver achter ons.

Charleroi was in het spel eigenlijk beter, was in grote delen van de wedstrijd baas, had genoeg kansen om een punt te pakken.

Anderlecht deed het op karakter en solidariteit, dat zei de trainer ook en daar had hij lof voor. Het deed het vaak op de tegenaanval, met een paar individuele klasseflitsen die wel veel opleverden. Want je moet er ook bij zeggen dat Anderlecht er eigenlijk 5 had moeten maken.

Iedereen in het voetbal weet dat winnen op deze manier eindig is, dat blijft niet duren. Tegen Antwerp, tegen Westerlo, tegen Charleroi, elke keer haalde het met de billen toe het einde. Het ontsnapte in het slot nog een paar keer.

Maar goed, je kan het ook anders bekijken, en dat doen ze bij Anderlecht, denk ik. Het elftal is in vergelijking met de eerste speeldag en de tragische wedstrijd op het veld van Union voor de helft al gewijzigd.

Het is dus nog in opbouw, het moet nog ingespeeld raken. Er is heel veel kwaliteit bijgekomen. Met Delaney, dat zag je meteen bij zijn invalbeurt: dat is een grote persoonlijkheid op het veld.

En met Flips, Rits en Leoni, die zich razendsnel ontwikkelt. Normaal moet Anderlecht over een maand veel beter zijn en misschien willen ze dan weer dominant voetballen.

In afwachting daarvan is het natuurlijk perfect als je heel veel punten pakt. Van de volgende 3 matchen speelt Anderlecht tegen Genk en Club Brugge. Dat lijkt mij het begin van een soort lakmoesproef.

Een opvallende aanwezige boven - opnieuw - in het klassement is Cercle Brugge. Het won gisteren op het veld van Sint-Truiden. Hun geheim? Ze spelen een heel specifiek soort voetbal, dat het elftal tot in de perfectie beheerst.

Vooralsnog vinden tegenstanders daar tot hun grote frustratie geen antwoord op. Cercle Brugge heeft nu 3 keer gewonnen, maar dat had eigenlijk 4 keer moeten zijn, want ook thuis tegen Genk verdienden ze dat.

Gisteren op STVV was Cercle Brugge gaandeweg niet meer te stuiten. Je wist dat de doelpunten gingen vallen. 

Het goede voetbal van STVV - vorige week nog bewierookt - werd onmogelijk gemaakt door die legendarische pressing van Cercle.

Dat is het resultaat van het uitstekende werk van coach Miron Muslic, een grote persoonlijkheid en een mooi uithangbord voor Cercle Brugge. Hij heeft zijn systeem er tot in de perfectie ingeslepen.

Hij maakte zijn spelers fysiek ijzersterk, hij maakte hen bereid tot grote inspanningen. Verliezende en gefrustreerde tegenstanders hebben veel kritiek op dat alles bij elkaar eenvoudige voetbal van Cercle, met veel druk, lange ballen, rechttoe, rechtaan.

"Dat is geen voetbal", hoor je zeggen, maar een soort knokpartij. Ik vind het net iets te makkelijk om het op die manier gratuit weg te zetten. Het is inderdaad niet van de hogeschool. 

Maar Cercle Brugge zet druk hoog op het veld, neemt initiatief. Als ze de bal hebben, voetballen ze wel vaak heel goed. Ze creëren in elke wedstrijd een hele hoop kansen. Dat is ook een vorm van spektakel.

En met Alan Minda hebben ze alweer een sensationele speler rondlopen. Wat mij betreft, verdient Cercle Brugge respect. Ik verveel mij niet bij wedstrijden van Cercle Brugge.

Het is aan de rest om er een antwoord op te vinden. En dat kan zeker ook: dat heeft bijvoorbeeld op de eerste speeldag Antwerp bewezen, al was dat zeker ook geen makkelijke wedstrijd. Het kan wel, als je zelf goed bent.

Een opvallende aanwezige onderaan het klassement, naast Standard natuurlijk, is Westerlo, de revelatie van vorig seizoen. En het had net heel veel geld uitgegeven deze zomer.

Na Club Brugge het hoogste bedrag van alle eersteklassers, las ik op een bepaald moment. Meer zelfs dan in alle voorgaande jaren van de clubgeschiedenis van Westerlo samen.

Dat is natuurlijk vervelend. In de eerste plaats voor de trainer, Jonas De Roeck. Het viel me op dat die opmerkingen daarover na de match tegen Club Brugge al sensatiejournalistiek noemde. Vreemd vond ik dat al, omdat het gewoon een vaststelling was van een feit.

En sindsdien heeft Westerlo nog 3 keer verloren. Ik vond dat toen al wijzen op een zekere nervositeit bij de coach, want die weet natuurlijk ook dat zijn Turkse bazen niet zoveel investeren om na dat zeer goede eerste jaar slechter te doen.

Iedereen weet in het voetbal dat zo'n investering niets garandeert, maar dat is de wet van het voetbal. Trouwe volgers van Westerlo wijzen erop dat er toch flink wat belangrijke spelers vertrokken zijn.

En dat de defensieve problemen, die er vorig seizoen ook al waren met heel veel tegendoelpunten toen, niet opgelost zijn. Dat ziet iedereen. Toen maakten ze er veel en werd dat gecompenseerd. Dat is nu anders.

Er zijn veel individuele fouten, inclusief de 2 doelmannen die daaraan meedoen. Dat maakt dat je met 1 op 15 zit en dan nu naar dat vervelende Cercle Brugge moet. Daarna tegen Antwerp, ideaal om op het goede spoor te geraken lijkt mij dat niet.

Maar ik mag veronderstellen dat trainer Jonas De Roeck de voorbije jaren in het Kuipje genoeg krediet heeft opgebouwd om tijd te krijgen om oplossingen te zoeken. 

Ook Kortrijk, OH Leuven, Standard en Charleroi bengelen onderaan. Voor Charleroi en Mazzu zal zal die druk niet meteen het geval zijn, ook al hebben ze nauwelijks een puntje meer.

De Carolo's hebben echt al kwaliteit getoond, gisteren ook nog. Maar voor ploegen als Westerlo, Standard, Kortrijk en Leuven is de toestand eigenlijk al heel ernstig.

Punten pakken - eigenlijk winnen - volgend weekend is gewoon een must voor een beetje gemoedsrust.

Want voor elke ploeg is een plaats bij de laatste 4 - en dus bij die vermaledijde play-downs - de ultieme nachtmerrie. We gaan de komende maanden in onze competitie stress zien zoals nooit tevoren.

Plaats 12 is de hemel, plaats 13 - wellicht niet toevallig - de hel. Als je dan begin september met 1 of 2 punten op 15 staat en 2 van de gedoodverfde vogels voor de kat met Eupen en RWDM intussen vrolijk punten pakken, als je in een negatieve spiraal zit en voor een maandenlange achtervolging staat, dan weten we allemaal wat eraan komt... En dat weten de trainers van die ploegen ook.

Een interlandbreak als na volgend weekend is altijd - cynisch gezegd - een ideaal moment om van trainer te wisselen, hoe onrechtvaardig dat in heel veel gevallen ook is. Niet altijd, maar toch vaak.

Vrijdag is het bijvoorbeeld OH Leuven-Kortrijk, Standard neemt het zaterdag met het mes op de keel op tegen RWDM. Ik hoef je niet te vertellen dat het bij al die clubs een heel spannende week wordt.

Peter Vandenbempt