De grote WK-barometer: wie zijn de favorieten voor de wegrit in Glasgow?

Bondscoach Sven Vanthourenhout spreekt niet over 3 kopmannen, wel over 3 kandidaat-wereldkampioenen. 

Remco Evenepoel bewees in San Sebastian dat hij meer dan klaar is voor een bisnummer, maar hij zit met zijn hoofd ook al bij de Vuelta. Dinsdag vertoefde hij nog op de Tourmalet in de Pyreneeën. Er zijn concurrenten die rustiger aan hun laatste rechte lijn begonnen zijn. 

Wout van Aert zou als kersvers vader op een wolk moeten fietsen en laste rond de weekwisseling nog een stevig trainingsblok in. Compagnon Jan Bakelants zag in de gietende regen in de Ardennen dat de focus bij Van Aert op en top is.

Jasper Philipsen was na zijn groene Tour dan weer erg gulzig in de criteriumdans met een handvol optredens. Heeft hij zijn boterham niet te rijkelijk belegd?

Tiesj Benoot en Jasper Stuyven zijn de wegkapiteins, Nathan Van Hooydonck en Yves Lampaert zijn de engelbewaarders van Van Aert en Evenepoel.

Frederik Frison kende een moeizaam slot van de Tour na een val en wordt het manusje-van-alles. 

Victor Campenaerts zal zich als duizendpoot het snot voor de ogen rijden voor de Belgische kroonjuwelen. Hij hield op eigen houtje nog een ministage in Malaga. 

Gezien het veelvoud aan potentiële afmakers wordt België als hét te kloppen blok beschouwd. Onze bondscoach legt die druk graag mee op de schouders van de Denen. 

Het achttal van Denemarken is inderdaad om duimen en vingers bij af te likken met Mads Pedersen als oersterke ervaringsdeskundige.

De wereldkampioen van 2019 in Yorkshire kreeg door het coronavirus nauwelijks een kans om te schitteren in zijn regenboogtrui en wil graag een herkansing. De weersomstandigheden zouden een bondgenoot moeten zijn.

Pedersen reed een verbluffende Tour en heeft met een herboren Kasper Asgreen een perfecte handlanger. 

Na een ietwat grijzere Tour zetten we Magnus Cort en Søren Kragh Andersen een trede lager. Ook bij Mattias Skjelmose lijkt het vet wat van de soep.

De Denen kunnen de koers extra hard maken, iets wat de Fransen de voorbije jaren steevast gedaan hebben.

Eén garantie heb je: ook al is bondscoach Thomas Voeckler een showman pur sang, hij slaagt er altijd in om van zijn team één blok te smeden. 

Al zal Julian Alaphilippe dit jaar vermoedelijk niet het haantje-de-voorste zijn bij Les Bleus.

Het is ontroerend hoe hij zijn stinkende best doet om toch weer het vormpeil van weleer te kunnen aantikken, maar ook in San Sebastian haalde de tweevoudige wereldkampioen niet eens de (pre)finale. 

Dan heeft Voeckler met Christophe Laporte een veel realistischere aas die de deur kan openbeuken. Laporte heeft in de voorbije Tour geen seconde aan zichzelf gedacht. Faut le faire in je vaderland.

Voor wie het vergeten is: vorig jaar won Laporte in Wollongong de sprint voor de 2e plaats. Dat een concurrent/collega als Jasper Stuyven hem tipt en ook ploegmaat Dylan van Baarle Laporte aanduidt als favoriet, mag niet genegeerd worden. 

Dylan van Baarle vormt samen met Mathieu van der Poel dan weer de Nederlandse tandem. Van Baarle was een rots in de Tour en zal ook nog de Vuelta rijden. Als sluipschutter zit hij boordevol vertrouwen.

Wat voor Evenepoel geldt, gaat ook voor Van Baarle op: geef hem geen 10 meter. Evenepoel lost de rest op pure power, Van Baarle heeft als geen ander een neus voor het juiste moment. Kijk maar naar het jongste NK.

Het grootste enigma in Glasgow is misschien wel (mede)kopman Van der Poel. Hoe goed is hij nu echt uit de Tour gekomen? Heeft die virale infectie hem te veel parten gespeeld? Wellicht kent alleen MVDP zelf het antwoord.

Hij stoomde zich begin deze week nog klaar onder de Spaanse zon, op de fiets (in het gezelschap van Greg Van Avermaet) en op de golfbaan.

Als crosser moet hij zich volledig in zijn sas voelen op het rondje met ruim 40 bochten. Van der Poel werd op het EK van 2018 in Glasgow ook 2e en rijdt volgende week zaterdag ook nog het WK MTB. 

Oranje houdt voor een eventuele sprint ook Olav Kooij achter de hand, al kan de Nederlander zoals op het NK ook verwarring zaaien door vroeger mee te glippen. Kooij koerste tot woensdag nog in Polen, kwam er ten val én won.

Van der Poel (zilver) kent net als Van Aert (brons) Glasgow dus van het EK in 2018. De winnaar van die editie? Matteo Trentin. De Italiaan kom je altijd tegen op een kampioenschap, maar hij maakt het zelden - behalve in Glasgow dus - af.

Bij de Azzurri kunnen ze door de pisteplanning niet rekenen op Filippo Ganna, nochtans uitstekend op dreef in de Ronde van Wallonië. Het is een aderlating die mee wordt opgevangen door de wisselvallige Alberto Bettiol.

De carrière van Bettiol is zoals het Vlaamse zomerweer anno 2023: op een schaarse uitschieter na is grijs de hoofdkleur en je gelooft dat het monotone beeld ooit wel eens zal kantelen, maar je geduld wordt echt wel op de proef gesteld.

Bij de gouden tips van Stuyven zat naast Laporte echter ook Bettiol. Zou de zon dan toch nog eens schijnen? In het Baskenland tafelde hij mee, maar verslikte hij zich in de bom van Evenepoel. 

Bij de Britten kon Fred Wright niet overtuigen in de Tour, bij de Spanjaarden geven we na het forfait van revelatie Oier Lazkano hoogstens Alex Aranburu nog een lichtgeel kleurtje.

Geel, dat is de kleur waar Tadej Pogacar de jongste weken misschien wel nachtmerries over heeft gehad. Zijn deelname was erg lang onzeker, maar sinds maandag staat het licht op groen. 

Als Van der Poel een enigma is, dan is Pogacar helemaal een mysterie. Het Schotse draaien en keren lijkt niet echt spek voor zijn bek en hoe hebben zijn lichaam en geest Parijs verlaten?

Al moet je het standpunt van bij de Grand Départ herhalen: het is en blijft Pogacar. Een KOM eind vorige week op de Col de la Madone, destijds de "testcol" van Lance Armstrong en co, zegt wellicht genoeg. 

Zelf bleef ie opvallend stil op zijn sociale media, maar een montage van zijn verloofde Urska Zigart doet ons geloven dat Pogacar zich kiplekker voelt na de Tour. Hij staat er binnen de Sloveense selectie wel nagenoeg alleen voor.

Australië is een van de landen die duidelijk aansturen op een sprint, maar heeft geen afmaker.

Michael Matthews hervatte vorige week na de Giro in Spanje met 3 DNF's in 3 koersen en Kaden Groves heeft ook geen gunstige signalen afgevuurd. Caleb Ewan stuurt zijn kat.

Volgens de Belgische staf is Glasgow een kruising van de WK's in Leuven en Richmond.

Die Amerikaanse link zal de selectie van de States misschien een boost geven, maar Matteo Jorgenson, Quinn Simmons en Magnus Sheffield haakten op de valreep af.

Neilson Powless leek dan weer uit te doven in de Tour, maar kwam in San Sebastian toch degelijk voor de dag. Niet vergeten: in Leuven was hij 5e.

Powless' ploegmakker Ben Healy reed vorige zaterdag in de Baskische klassieker tegen een muur, maar had enkele dagen voordien wel nog bewezen dat hij deze zomer niet op het strand heeft gelegen.

Healy moest in de Prueba Villafranca enkel Marc Hirschi voor zich dulden. De verbrande Zwitser kan met Mauro Schmid en Stefan Küng - denk aan Yorkshire - zeker mest maken.

De aanvalslustige Nils Politt heeft het ideale podiumgebit, maar breekt niet door in het eendagswerk. Arm Duitsland.

Wat met de Noren, altijd in beeld? Rasmus Tiller heeft zijn motor kunnen uitzetten in de Tour, maar een koers van meer dan 270 kilometer is nog andere koek. Ook mentor Alexander Kristoff is geen jong veulen meer.

De Polen, tot slot, kom je ook in elke editie tegen. Michal Kwiatkowski dartelt weer met dat typische kwieke kopje, maar koerst tot vrijdagavond in zijn vaderland. Bovendien heeft zijn land slechts recht op 1 startplaats.

Dat is ook het lot van Slovakije. Peter Sagan voor een laatste stunt? Het zou ons ten zeerste verbazen.