Bilbao-Parijs/Herentals-Glasgow: hoe Van der Poel en Van Aert een andere route nemen naar dezelfde bestemming

Wout van Aert had in juni in de Ronde van Zwitserland al aangekondigd dat hij de Tour de France mogelijk vroeger zou verlaten voor de geboorte van zijn tweede spruit.

Jerome van Aert werd geboren exact op de dag dat zijn vader de Tour had verlaten. Zo vielen de puzzelstukken net op tijd in elkaar voor het gezin Van Aert.

"Dit voelt helemaal niet aan als een dilemma. Mijn vrouw heeft me nodig", gaf Van Aert gisteren mee. De Jumbo-klepper is ongetwijfeld opgelucht, want hij sleepte die schaduw van in Bilbao tot Courchevel met zich mee.

Op en top prof als hij is, focuste Van Aert van bij de Grand Départ op het sportieve, maar de ketting liep in het Baskenland nog niet gesmeerd. 

Hij bewees er tussen alle pluimgewichten dat zijn benen uitstekend draaien. Misschien net dat tikkeltje minder flitsend dan vorig jaar, maar nog altijd goed voor een grote onderscheiding. 

Door tactische overwegingen kwam er echter geen verlossing in San Sebastian en die gemiste kans zou nog een tijdje nazinderen bij Van Aert. Of zeker bij de (Belgische) media. 

Het verraadt veel over de spagaat waarmee Jumbo-Visma vooral in de eerste week van deze Tour worstelde. Alleen geel telt, maar aan de andere kant van het spectrum heb je een eergierige winnaar als Van Aert die ook succes nastreeft.

De alleskunner snakt duidelijk naar het hoogste schavotje, dat gaf hij zelf meermaals toe. Voor een coureur van zijn kaliber wegen 2 zeges - de E3 en het BK tijdrijden - toch wat magertjes. 

De kritiek en de voortdurende vraagtekens bij de spreidstand erger(d)en Van Aert, die tijdens de eerste 10 dagen dobberde van gefrustreerd over prikkelbaar naar laconiek bij zijn reacties. 

Dat hij met zijn gedachten bij het thuisfront zat, viel niet te ontkennen en was niet meer dan logisch. Van Aert miste de familiebezoekjes duidelijk. "Ik zal deze Tour onthouden als de editie waarbij ik dagelijks naar huis belde", zei hij zelf nog.

Een kantelpunt was misschien wel de doldwaze etappe van vorige dinsdag naar Issoire. Het telraam stopte er bij een 8-tal kamikaze-aanvallen. 

Van Aert was er te onstuimig en stapelde de nutteloze aanvallen op. Of was hij gewoon het slachtoffer van zijn eigen benen en reputatie?

Achteraf zei hij dat het zijn slechtste dag ooit in de Tour was, maar ex-ploegmakker Tom Dumoulin toonde zich na die etappe kritisch.

"Hij heeft met zijn krachten gesmeten. Het was verspilde energie", zei de Nederlander in Vive le Vélo.

Het is de eeuwige evenwichtsoefening waar Van Aert in elke Tour mee wordt geconfronteerd.

In het cliché "Van Aert kan alle etappes winnen" zit ergens gewoon een grond van waarheid. "Half human, half motor", heeft Primoz Roglic al vaak gezegd. 

Van Aert is niet zelfzuchtig en cijfert zich zonder morren weg voor zijn (Deense) kopman, maar zo pers je de citroen dag na dag uit.

En net die rode draad wilde Van Aert deze keer vermijden door de nabijheid van het WK. Ook Superman heeft zijn grenzen. Hij wil pas in augustus alle kleuren van de regenboog zien.

Dankzij enkele snipperdagen is die relatieve rust ook gelukt, ook al waren er twijfels of er evenveel sap in het vruchtvlees zat als vorige zomer. Was dat überhaupt mogelijk?

De jongste week koerste Van Aert duidelijk een stuk meer ontspannen. Weg van de wipplank en de mentale belasting van het groen is er nooit geweest. De persoonlijke bevrijding bleef uit, maar het plan van de ploeg pakte uit zoals gehoopt.

En zo hoeft Van Aert zijn kopman tijdens deze staart van de Tour niet meer te pamperen. Hij verlaat de uitputtingsslag iets vroeger dan zijn WK-concurrenten en kan straks met iets meer frisheid en op een babywolk afzakken naar Glasgow.

Tenzij hij zich nu iets minder kan soigneren tijdens de hectische dagen en zijn slaap het kind van de rekening wordt. Maar zijn grootste overwinning boekt hij sowieso een van de komende dagen. 

De geboorte van zijn tweede kindje kan dus ook op fysiek en mentaal vlak een zegen blijken, ook al hebben we deze week nog geleerd dat die theorie niet voor alle godenkinderen positief uitdraait. 

De interne en externe druk waarmee Wout van Aert door Frankrijk trok, lijkt in schril contrast te staan met hoe Mathieu van der Poel door de Tour flaneert.

Hij bevestigt de evolutie die dit voorjaar al zichtbaar was: MVDP 2.0 is geboren.

"Ik word een dagje ouder. De kansen om wereldkampioen te worden, verkleinen elk jaar", vertelde Van der Poel (28) vorig jaar vlak voor de afreis naar het WK in Wollongong.

Van der Poel was in topvorm, maar een Australische hotelkamer maakte van zijn droom een ware nachtmerrie. De Nederlandse kopman stapte na een nachtje in de cel nog voor het einde van het eerste wedstrijduur af. 

Dat die vaudeville Van der Poel getekend heeft, is niet meer dan logisch. Maar misschien zijn die kakelende kinderen wel de katalysator geweest voor een harde reset. 

Vragen over zijn beroepsernst waren volgens zijn entourage in die context ongepast, maar Van der Poel fietste wel als een speelvogel door het leven. 

Een marathonaanval in Kuurne-Brussel-Kuurne? Dag na dag aan het front in de Giro, ook in etappes waar hij kansloos was? Kommetjes najagen op Strava? Plankjesgate in Tokio?

Het zijn elementen die Van der Poel immens populair maken, maar wat koop je er uiteindelijk mee?

Een renner wordt niet afgerekend via poppolls, wel op basis van zijn palmares. En die erelijst kon nog wat extra lekkers gebruiken na meerdere gemiste kansen.

Alpecin-Deceuninck deed Van der Poel beseffen dat de speeltijd voorbij is, zo benadrukte analist Thijs Zonneveld (AD/In Het Wiel) meermaals.

Het showgehalte was voortaan bijkomstig, het gezond verstand moe(s)t zegevieren en het rendement moe(s)t omhoog.

De theorie werd dit voorjaar al in de praktijk omgezet. De rugperikelen lijken achter de rug, met het WK veldrijden en 2 monumenten kon Van der Poel in alle rust toeleven naar de zomer.

Van der Poel - altijd bloedeerlijk - schatte zijn kansen beperkt in voor het openingsweekend van de Tour in het Baskenland en kreeg gelijk.

Hij drong niet nodeloos aan, sprak zijn vat met reserves nooit aan, veranderde het geweer snel van schouder, ontpopte zich tot meesterlijke lead-out van Jasper Philipsen en ging in de vele bergetappes op zoek naar de juiste prikkels als was deze Tour een stage.

Voor MVDP waren het meerdere vliegen in één klap. Zijn groene maatje zo zien floreren, schenkt hem bijzonder veel (arbeids)vreugde. Het bewijst dat Alpecin-Deceuninck veel meer is dan team-Matje en zo staat hij zelf niet uitsluitend of voortdurend in de spotlights.

Die plek eiste hij zelfs niet op bij de hellende finish aan het einde van week 1 in Limoges. Altruïsme ten top, maar eens Van der Poel de Schotse lucht inademt, moet de echte killer weer opstaan. Ooggetuigen vertelden hoe VDP op de Joux Plane één brok fraîcheur was. 

Zijn aanhoudend gekuch irriteert hem wel, maar met zijn verstand en veel innerlijke rust wil Van der Poel op 6 augustus iedereen afdrogen. Ook Wout van Aert.

Al kan er net zoals op het EK van 2018 in Glasgow (in casu Matteo Trentin) altijd een derde hond zijn die Van der Poel (2e) en Van Aert (3e) doet balen.