Het gele zoekertje in juli: wie kan de superfavorieten uitdagen in de Tour de France?

Kun je de Fransen verdenken van chauvinisme? Je kunt het ASO niet kwalijk nemen dat ze aan de tekentafel toch nog eens ostentatief binnen de eigen grenzen gekeken hebben.

De zoektocht naar een opvolger van Bernard Hinault, de laatste Franse winnaar in 1985, wordt na enkele recente ontgoochelingen niet meer luidop besproken, maar David Gaudu speelde na de parcoursvoorstelling in oktober geen verstoppertje.

"Dit is misschien wel de kans in mijn carrière", klopte de Bretoen zichzelf op de borst. Gaudu heeft een broertje dood aan tijdrijden en wordt op zijn wenken bediend met slechts 22 kilometer tegen de klok.

Zijn geloof in eigen kunnen werd tijdens Parijs-Nice nog eens aangedikt: niet Jonas Vingegaard, wel Gaudu bleef nog het dichtst in de buurt van veelvraat Tadej Pogacar.

Al brokkelde het zelfvertrouwen in de Waalse klassiekers een eerste keer af. Gaudu sukkelt met pollenallergieën en kreeg in de Waalse Pijl zelfs een astma-aanval. 

De Dauphiné moest een nieuw examen worden, maar de 26-jarige Fransman fietste er vooral achteruit en eindigde slechts 30e. Een zware buis. Te hard getraind, wordt gefluisterd.

Het Franse kampioenschap van zondag was bemoedigend, maar Gaudu moet vooral een kaarsje branden dat hij niet al uitgeteld is na de loodzware aanhef in het Baskenland, de Pyreneeën en het Centraal-Massief.

Het kan een zegen zijn dat binnen zijn team de afscheidnemende Thibaut Pinot als een spons heel wat aandacht zal absorberen.

De Tour werd vorig jaar aangekondigd als een Ronde van Frankrijk voor "een echte coureur". Het deed vele Fransen terugdenken aan de hoogdagen van Julian Alaphilippe in 2019, maar de chouchou blijft wisselvallig presteren.

De jaren waarin Romain Bardet van het geel droomde, lijken ook verleden tijd. De frêle Fransman heeft zijn niveau van 2016 (2e) en 2017 (3e) niet kunnen vasthouden.

De voorbije jaren ontvluchtte hij zelfs de grote ronde in zijn vaderland en is hij vooral een mannetje voor de top 5/10 geworden. 

Of voor ritzeges, want dit parcours knipoogt naar de kopman van DSM. Vanop zijn terras spot hij de Puy de Dôme en in 2016 won hij in Saint-Gervais Mont Blanc, waar we straks een punt zetten achter de tweede week. 

Bardet heeft zich de voorbije jaren als dertiger meer en meer een mens van vlees en bloed getoond die stilstaat bij de tragische gebeurtenissen die het peloton helaas keihard treffen.

Denk aan de dood van Gino Mäder, wat ongetwijfeld een impact zal hebben op het hoofd en de benen van Bahrain Victorious. 

Na 3 jaar heeft Mikel Landa van de Tour nog eens zijn hoofddoel gemaakt. De Grand Départ in het Baskenland speelt natuurlijk een rol, maar de Bask reed ook gewoon een excellent voorjaar met tal van ereplaatsen.

Al was ook zijn Dauphiné een ferme tegenvaller: Landa werd slechts 22e. Ploegmakker Jack Haig heeft de Giro al in de benen, voor Pello Bilbao lijkt een stek in de top 10 al een stevige uitdaging.

Wie Enric Mas vorig jaar in de Vuelta en najaarsklassiekers zag koersen, kon zijn ogen bijna niet geloven.

Mas had in 2022 op mentaal vlak de bodem bereikt na enkele valpartijen en ontgoochelingen.

Zelfs zijn eigen ploeg nagelde hem open en bloot aan het kruis in de Tour, waar hij opgaf na een coronabesmetting.

Maar de Ronde van Spanje had een verrijzenis in petto als runner-up en Mas koerste eindelijk bevrijd en aanvallend. 

Dit voorjaar verzandde hij echter weer in zijn eeuwige middelmaat - hij is abonnementhouder van plaats 5 of 6 - en vooral de Dauphiné (17e) was zorgwekkend.

Dat hij blijkbaar met diarree kampte en die darmproblemen niet had durven op te biechten aan zijn werkgever, bewijst nog eens dat er ruis op de lijn zit tussen Movistar en Mas. 

Valt het op dat INEOS Grenadiers nog altijd niet ter sprake is gekomen? Dat de Britse supermacht al even niet meer de topfavoriet in de gelederen heeft, dat beseffen ze zelf ook wel.

Maar dat het zelfs zoeken is naar een valabele kandidaat voor de top 5, dat past eigenlijk niet bij de status van Ineos.

In de Giro waren ze collectief uitmuntend, maar de kers op de taart ontbrak. In de Tour zou die kers moeten komen van Egan Bernal, Carlos Rodríguez of Daniel Felipe Martinez. Wishful thinking?

Het is niet meteen een clubje waar je een huis op kunt bouwen. Het verhaal van Bernal kent iedereen, Rodriguez is nog altijd een piepkuiken (en lijkt op weg naar Movistar) en Martinez stortte op de slotdag van de Dauphiné helemaal in.

Ineos lijkt weinig bedrijfszekerheid te waarborgen, maar vanuit Angelsaksische hoek wordt er toch met gezonde interesse naar deze Tour gekeken.

In de Dauphiné krikte Ben O'Connor met zijn 3e plaats zijn vertrouwen danig op. De tengere Australiër werd in 2021 al eens 4e en heeft een goed klassement dus in zich.

Hij kan bij AG2R-Citroën ook een fraai koppel vormen met Zwitserland-revelatie Felix Gall.

Al moet je na het bekijken van de Netflix-docu vooral hopen dat de Franse ploegleiding een Engels woordenboek heeft meegenomen en eindelijk in staat is om te communiceren met de Australische kopman. 

Het was onthutsend om vast te stellen hoe amateuristisch AG2R acteerde door de gebrekkige talenkennis bij beide kampen. 

De Australische koersliefhebbers kijken ook uit naar het debuut van Jai Hindley in de Tour.

De Giro-winnaar van 2022 steekt de Alpen over, maar maakte dit voorjaar geen indruk.

Tot hij prompt 4e werd in de Dauphiné, een zeldzame uitschieter in de rittenkoersen van één week.

In de derde week van een grote ronde is Hindley steevast op zijn best. De weinige tijdritkilometers zijn ook voor hem een godsgeschenk. 

Jayco-AlUla, de Australische WorldTour-formatie, trekt de kaart van zijn Britse kopman Simon Yates. 

Yates won de Vuelta in 2018, maar blijft in de grote rondes bijzonder wisselvallig. Telkens wanneer je denkt dat het zijn gloriemoment zal worden, komt hij wel iets tegen. 

Hij verdween op 26 april uit de Ronde van Romandië met maagproblemen en koerste sindsdien niet meer. Het is vintage Yates. 

Misschien moet de Brit het voorbeeld van Richard Carapaz in de Vuelta van vorig jaar volgen: niet goed genoeg voor het klassement, wel uitmuntend in een rol als rittenkaper.

De olympische kampioen verhuisde naar EF-EasyPost om het kopmanschap in de Tour af te dwingen, maar zijn voorbereiding op 2023 was afgelopen winter verstoord door een operatie aan zijn amandelen en Carapaz heeft zijn beste benen nog altijd niet gevonden. 

De reis rond de wereld brengt ons bij Lidl-Trek, de opvolger van Trek - Segafredo. Het blijft een beetje onder de radar, maar Trek bouwt aan een topteam en heeft met Mattias Skjelmose een absoluut goudhaantje.

Met een wekenlange hoogtestage stoomde hij zich met succes klaar voor de Ronde van Zwitserland. Focust de kersverse Deense kampioen in Frankrijk op een klassement of mikt hij eerder op etappes?

Die tweespalt komt ook altijd bij Giulio Ciccone terug. Hij huilde tranen met tuiten toen hij de Grande Partenza van de Giro in zijn Abruzzen door corona miste, maar Ciccone troostte zich met een ritzege in de Dauphiné.

Hij is intussen getrouwd en wisselde zijn huwelijksreis in voor een fietsvakantie in Frankrijk. Dan kun je bij je echtgenote toch niet met lege handen thuiskomen?

Eeuwige aanklamper Louis Meintjes mag in deze lijst uiteraard niet ontbreken, voor het eerst mag Uno-X ook kandidaten droppen.

Als ex-winnaar van de Ronde van de Toekomst zijn de verwachtingen rond Tobias Halland Johannessen hoog, maar de Noor wordt geregeld afgeremd door lichamelijke ongemakken. 

Landgenoot Torstein Traeen was een ontdekking in de top 10 van de Dauphiné. Wordt hij bij zijn debuut in een grote ronde een revelatie?

Veel kanshebbers dus voor die derde podiumplaats. Of mag er iemand toch van meer dromen? Wie had in 2021 gedacht dat Jonas Vingegaard tweede zou worden, nadat het duel tussen Pogacar en Roglic in duigen was gevallen?