Lukaku wil het zich niet meer herinneren, De Bruyne kán het niet meer: de finale-trauma's van de Belgen

Een afwezig kruisje achter zijn naam veranderde alles.

In het seizoen 2011/2012 maakt Romelu Lukaku - dan nog een tiener - een seizoen van uitersten mee. Het Anderlecht-talent versiert een droomtransfer naar Chelsea, maar is verre van eerste keuze bij zijn nieuwe trainer André Villas-Boas.

Dat blijkt nog maar eens wanneer begin september de Champions League-selectie moet doorgegeven worden.

Géén kruisje achter de naam van Lukaku, wel achter die van Oriol Romeu - een Spaans talent dat veel minder bewezen had dan Big Rom.

Enkele dagen eerder rekende onze landgenoot daar nochtans duidelijk wel op. "We spelen tegen Genk", had Lukaku na de loting getweet met een lachende emoji.

Maar in de groepsfase wachtte dus geen confrontatie met een oude bekende, minuten later zouden evenmin volgen. Want ook bij het indienen van een nieuwe lijst voor de knockoutfase houdt Villas-Boas geen plekje vrij voor Lukaku.

Een beslissing met enorme gevolgen, want Chelsea zou dat seizoen de Champions League winnen tegen Bayern München. Zowaar zónder Villas-Boas, die in maart ontslagen wordt.

Met interim-coach Roberto Di Matteo kan Lukaku het beter vinden, maar het kwaad is dan dus al geschied. De Rode Duivel moet de gewonnen finale vanuit de tribune volgen en zal de prijs officieel niet mogen bijschrijven op het palmares.

Een diepe kras op de ziel van Lukaku.

De spits is zelfs zo ontgoocheld dat hij - ondanks aandringen van Drogba - geen medaille gaat ophalen. De beker raakt hij tijdens de vieringen met geen vinger aan.

"Omdat ik deze trofee zelf niet mee gewonnen heb", klinkt het later. "Pas als je zelf mee een beker of een titel afgedwongen hebt, mag je daar ook mee pronken. Ik ben blij voor de hele club, maar de vorige trainer heeft me veel afgenomen. Dat vergeef ik hem nooit meer."

Plots ging het licht uit.

In de Champions League-finale van 2021 wordt Kevin De Bruyne (letterlijk) uit de wedstrijd gemept.

Een kamikazeactie van de Duitse verdediger Antonio Rüdiger, die rond het uur de metronoom van Manchester City een lelijke beuk met de schouder verkoopt.

"Crimineel", klinkt het aan de analysetafels. "Dit is een bewuste actie."

De Bruyne moet in tranen het veld verlaten met een zware medische balans:  een neus- en oogkasbreuk, maar ook een hersenschudding.

Manchester City - op dat moment 0-1 achter - zou nadien helemaal niks meer klaar krijgen.

Alleen zou De Bruyne het zelf niet meer kunnen navertellen.

"Ik herinner me nog enkele kansen in de eerste helft en de goal. Maar van alles na de botsing herinner ik me amper nog iets. Ik weet zelfs niet meer hoe ik die avond in het ziekenhuis ben beland. Alleen dat ik de ochtend erna - nog steeds in mijn outfit van City - terugkeerde naar het hotel."

Zus Stephanie De Bruyne deed daags na de feiten haar verhaal bij onze radiocollega's.

"Ik heb m'n broer nog niet vaak zien wenen - dat moet al van in de kleuterklas geleden geweest zijn. Het was pas zondagvoormiddag dat we hoorden dat hij naar het ziekenhuis was. Hij had veel pijn en ze kregen dat niet onder controle. Al denk ik dat het vooral mentaal was - hij had zó naar die finale uitgekeken..."