Leven in Rusland, de sociale en economische impact van de oorlog en zijn toekomst bij Kazan. In een openhartig interview ging kersvers Russisch volleybalkampioen Sam Deroo geen onderwerp uit de weg. "Ik heb nooit afgunst gevoeld bij mijn Russische collega's", vertelt Deroo aan onze interviewer Sammy Neyrinck.
Sam Deroo (31) is zondag met Zenit Kazan voor de tweede keer kampioen van Rusland geworden. Met Deroo als vaste waarde in de basis won Kazan tegen zijn ex-ploeg Dinamo Moskou drie finalewedstrijden.
"De voorbije dagen heb ik echt op een wolk geleefd in Kazan. Nét wanneer het hier zo gezellig warm en mooi weer is", knipoogt Deroo na zijn vijfde landstitel in elf seizoenen profvolleybal.
"Opmerkelijk, want het voorbije volleybalseizoen is dat wel eens anders geweest. Van november tot maart heeft het hier nagenoeg elke dag gesneeuwd. In januari was het wel eens min 30. Dan kom je bijna niet buiten, alleen om bijvoorbeeld vanuit jouw auto naar de sporthal te sprinten."
Je was al eens Russisch kampioen met Dinamo Moskou. Is dit kampioenschap mooier?
"Ja. Dat zeker. Het was al van 2018 geleden dat Kazan nog eens volleybalkampioen van Rusland werd. Dat dit dan direct is gebeurd in mijn eerste seizoen bij de club, maakt het des te mooier."
"Het was sowieso al speciaal om de finales tegen Dinamo te spelen. Omdat ik daar vorig jaar toch niet met de beste verstandhouding ben kunnen vertrekken. Ik voelde me daar meer een gebruiksvoorwerp, dan dat ik me daar als mens behandeld voelde. Terwijl dat bij Zenit Kazan helemaal anders is."
Oké, er was een risico verbonden aan mijn transfer, zeker na mijn knieoperatie van vorige zomer.
"Oké, er was een risico verbonden aan mijn transfer, zeker na mijn knieoperatie van vorige zomer. Toch was er geen haast of werd er mij geen extra druk opgelegd. Ik mocht in alle rust revalideren. Maar vanaf de finales voor de Russische Supercup in oktober heb ik steeds keihard getraind om in de basis te staan."
"En daarom - om al die verschillende redenen - waren deze finalewedstrijden tegen Dinamo Moskou een hoogtepunt. De mindset was er om mijn beste niveau ooit weer te halen en dat is me ook gelukt. Mijn scoutingcijfers zijn zelfs nog nooit zo goed geweest."
Mag Kazan - dat een stormachtige ontwikkeling doormaakt - het Real Madrid van de volleybalwereld worden genoemd?
"Dat mag zeker. En de erelijst wordt alleen maar langer en langer. Met nu al vijf keer eindwinst in de Champions League volleybal. Zenit was ook al twee keer vice-Europees kampioen en ook al één keer wereldkampioen voor clubteams. En sinds afgelopen weekend is het voor de elfde keer kampioen van Rusland en heeft het ook al twaalf keer de beker gewonnen."
"Geen enkele club deed ooit al beter in wat ik toch nog steeds één van de sterkste volleybalcompetities ter wereld vind. Ik ben er trouwens vrij zeker van dat als we dit seizoen hadden mogen deelnemen aan de Champions League, dat we dan zeker de halve finales hadden gehaald."
Toch was je keuze voor het Russische Kazan niet onbesproken. Hoe kijk je nu terug op die transfer?
"Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Op mijn sociale media heb ik daar toen inderdaad wel wat negatieve reacties op gekregen. Maar dat was ergens ook wel te verwachten. Het hoort nu eenmaal bij de gepolariseerde maatschappij waarin we nu helaas leven."
"Voor wat het waard is: er is maar een klein deel van de fans gestopt met mij te volgen, maar de meesten zijn niet afgehaakt. Eigenlijk heb ik de voorbije maanden vooral veel steun gekregen van de mensen die ik liefheb. Dat is voor mij het belangrijkste."
Hoe anders was het dan om de voorbije maanden in Rusland te leven?
"Er zijn om te beginnen nog steeds de economische sancties die hier gelden. Daardoor zijn er een paar multinationals niet langer aanwezig in het straatbeeld, maar die gaten in de markt zijn sindsdien vrij snel opgevuld door andere ondernemers."
"Af en toe voel je hier nog die communistische invloeden van vroeger, maar Rusland is dus meer en meer een voornamelijk kapitalistisch land geworden."
"De geldstromen zijn de voorbije maanden dus wel wat veranderd. Mijn club Zenit Kazan moet het nu met een minder groot budget doen. Vooral omdat het meeste geld van Zenit in Sint-Petersburg wordt gepompt - waar met een voetbalclub, een basketbalclub en een volleybalclub steevast van het allerhoogste niveau wordt gedroomd."
"En Kazan kon zich daarom al een tijd niet meer de toplonen veroorloven van een speler als een Léon of een N’Gapeth die hier al een tijd niet meer volleyballen. Daarom is de club ook beginnen uit te kijken naar een speler zoals ik."
Oké, er was een risico verbonden aan mijn transfer, zeker na mijn knieoperatie van vorige zomer.
"En als je je dan misschien afvraagt welke persoonlijke impact dit heeft op mijn rekening, dan wil ik daar het volgende over vertellen: er zijn gelukkig nog enkele internationale banken die willen samenwerken met Rusland. Ze vragen wel een extra fee voor alle financiële transacties, maar het wordt wel correct uitgevoerd."
"En, jawel: ik betaal ook netjes al mijn belastingen. Alles verloopt legaal."
Heeft de oorlog ook een invloed gehad op sociaal vlak? Hoe verliep de verstandhouding binnen de club?
‘Onze club is eigenlijk altijd en overal één grote familie gebleven. En dan speelt de nationaliteit die op jouw paspoort staat, absoluut geen rol. De oorlog is hier de voorbije maanden dan ook zelden of nooit ter sprake gekomen."
"Je zou kunnen denken dat dit zo was om interne conflicten in de kleedkamer te vermijden, maar het was eigenlijk vooral omdat wij over de situatie in Oekraïne toch geen invloed of controle hadden."
"Ik heb dan ook nooit afgunst gevoeld tijdens een training of een wedstrijd bij mijn Russische collega's, ondanks de oorlog met Europa. Er is bijvoorbeeld ook nooit een probleem of een discussie geweest met onze Amerikaanse spelverdeler Micah Christenson, die mijn vaste kamergenoot is. Integendeel, eigenlijk."
"Om een recent voorbeeld te geven: vorige week is de echtgenote van Micah teruggevlogen naar de Verenigde Staten om daar te bevallen. In volle titelstrijd was elke speler in onze ploeg vooral om haar bekommerd. Dat zegt toch veel."
De volgende twee maanden zal ik ook zo goed als geen enkele volleybal meer aanraken.
"Ikzelf heb ook van mijn Russische trainer de toestemming gekregen om tijdens het voorbije seizoen vier keer terug te vliegen naar België. Zo heb ik mijn vierjarig zoontje Bas niet de hele tijd vanop afstand moeten zien opgroeien."
"Komend weekend vlieg ik ook voor langere tijd terug naar huis en kan ik hem gelukkig nog een paar keer zelf naar de kleuterklas brengen."
"De volgende twee maanden zal ik dan ook zo goed als geen enkele volleybal meer aanraken. Om zoveel mogelijk mentaal en fysiek te recupereren van een behoorlijk intens seizoen."
En volgend seizoen, trek je dan weer voor enige tijd naar het verre Kazan?
"Dat klopt. Ik had een contract voor twee seizoenen op zak - met een optie om te stoppen na één jaar. Maar tijdens de voorbije winter waren het bestuur en ikzelf het er al snel over eens om die optie niet te lichten. Ik heb het ongelooflijk naar mijn zin bij Zenit Kazan en het niveau is er nog steeds zeer hoog."
"Als je bijvoorbeeld iemand als Maxim Mikhailov als hoofdaanvaller in jouw ploeg hebt, dan kun je daar alleen maar zoveel mogelijk proberen van te stelen met je ogen. Hoe hypergeconcentreerd hij de voorbije finales heeft gespeeld, is bewonderenswaardig."
"Die man is olympisch kampioen geworden en zal nu wellicht volgend jaar niet mogen deelnemen aan de Zomerspelen. Ik vind dat zeer jammer voor hem. Rusland wou dit jaar ook het EK volleybal organiseren, maar ook dat zal dus niet doorgaan."
Slotvraag (met een knipoog): zal jij in december op de shortlist van de verkiezing van Sportman van het Jaar staan?
"Sportman van het jaar zal ik zeker nooit worden, maar op die lijst staan mag zeker. Als ik er een paar jaar geleden al eens op heb gestaan, dan nu zeker. Toch?"
"Uiteindelijk heb ik in elf seizoenen profvolleybal nu al vijf landstitels op mijn naam staan. Want ook in Polen heb ik niet veel titelfinales verloren. Bijna elke finale waar ik met een volleybalclub aan begonnen ben, heb ik ook gewonnen."
"En, zoals ik al zei, kampioen worden met Kazan was op zijn minst speciaal. Dit was en is zeker een hoogtepunt in mijn volleybalcarrière."
