Een historisch snelle Parijs-Roubaix. En een koers die geopend werd op meer dan 100 kilometer van de streep, door de topfavorieten zelf. Net voor het Bos van Wallers. Dat is volgens ex-renner Stijn Steels geen toeval: "In pak kan je de koers er alleen verliezen", vertelt hij in onze podcast De Tribune.
Het is elk jaar de trekpleister van de Hel van het Noorden: het Bos van Wallers. De iconische beelden gaan Europa rond in de opbouw naar Parijs-Roubaix en elk jaar is het weer uitkijken naar de meest recente staat van de stenen.
Dit jaar werden er voor het eerst bokken ingezet om de wildgroei tussen de stenen te verwijderen. Ecologisch gezien de beste optie. En knappe visuele reclame voor het Bos.
Maar de realiteit in koers is wel anders voor ex-renner Stijn Steels: "Een volledig peloton rijdt met een snelheid van 60 kilometer per uur blind dat bos is. Solo is het al moeilijk om op die gekantelde stenen recht te blijven. Bij het minste manoeuvre in een groot pak gaat iedereen tegen de grond."
Ik ben ongelofelijk anti-Bos van Wallers. Ik vind het een schande voor de koers.
Ook nu waren de gevolgen fataal bij de grote valpartij. Dylan van Baarle hield er breuken in zijn schouder en in zijn hand aan over en 3 sneeën in zijn gezicht. Ook Kasper Asgreen mocht zijn kansen uitwuiven.
"Ik ben ongelofelijk anti-Bos van Wallers. Ik vind het een schande voor de koers. Aan zulke snelheden schuif je niet, maar val je, en dan breek je dingen."
"Mocht de strook later op het parcours liggen, zou ik het al beter snappen
Het is niet voor niks dat Wout van Aert zijn moment koos op de strook voor het Bos van Wallers. "Er zijn ook maar weinig winnende waarden aan", voegt Steels toe. "Het ligt er zo slecht dat je er niet kan wegrijden, je verliest er alleen maar."
"Voor een monument waar je je maanden op voorbereidt, in een moderne sport, moet je het gevaar niet extra gaan opzoeken."
Steels was in een van zijn 5 deelnames in de Hel ook bij de slachtoffers in het Bos. "Mitchell Docker lag er toen ook bij en ik kon zijn gezicht niet meer zien. Zijn tanden waren uitgevallen, oogkas gebroken, tong gescheurd... Waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?"
"Mocht die strook nu later op het parcours liggen, dan zou ik het al beter snappen. Dan is de schifting ook al gebeurd."
Voor een monument waar je je maanden op voorbereidt, in een moderne sport, moet je het gevaar niet extra gaan opzoeken.
Moet het Bos er helemaal uit?
Niet voor Steels. "Als het Bos van Wallers en Parijs-Roubaix niet zonder elkaar kunnen bestaan, kun je wel beslissen om de strook in de omgekeerde richting op te rijden."
"Het jaar na de val van Johan Museeuw hebben ze het zo gedaan (in 1999 en ook in 2000, red.). Dan beklim je de strook en voeg je een lastiger element toe, maar het wordt wel veiliger. Toch is het meteen weer teruggedraaid."
"Elk jaar worden er gewoon carrières verwoest."
