Twist en tweespalt op vorige WK's: geschiedenis leert dat onenigheid knalprestatie niet in de weg staat

In Mexico behaalt België zijn eerste overwinning ooit op een WK, maar voor de rest is het toernooi één calvarietocht. Nog voor de afreis liggen de spelers overhoop met de bond over de winstpremies en de reclame-inkomsten.

Het merendeel van de selectie bestaat uit spelers van Anderlecht en Standard, elk goed voor 7 Rode Duivels. In het paars-witte kamp had je onder meer Van Himst, Puis en Devrindt, bij Standard Piot, Van Moer en Thissen. Daartussen gemangeld zaten de spelers van Club Brugge (Lambert op kop), die zich tweederangs voelden. 

De nochtans charismatische Raymond Goethals slaagde er nooit in de verschillende kliekjes te doen samensmelten. Toen dan ook nog eens de heimwee toesloeg, was de zaak snel beklonken: na 3 groepsmatchen slaakten heel wat Duivels een zucht van opluchting.

Na de stunt tegen Argentinië gaat het steil bergaf met de Belgen op het WK in Spanje. Tegen Hongarije zorgt een botsing tussen doelman Pfaff en rechtsachter Gerets voor een spreekwoordelijke botsing binnen de groep.

Gerets loopt een hersenschudding op en moet eigenlijk met een ambulance afgevoerd worden. Maar als puntje bij paaltje komt, is Pfaff daar al mee aan de haal. Veel last heeft de Belgische doelman nochtans niet, want in het ziekenhuis deelt hij al vrolijk handtekeningen uit.

Niet alleen voor Gerets is het toernooi voorbij. Bondscoach Thys is de fratsen van Pfaff beu en slachtoffert hem, eerst voor Munaron en nadien in de cruciale match tegen Polen voor Custers. Het wordt een afgang, niet alleen voor de weifelende Custers, maar ook voor de Duivels, die met de staart tussen de benen moeten afdruipen.

Het WK van 1986 geldt nog altijd als een van dé grootste prestaties uit de Belgische voetbalgeschiedenis. Maar hoe zou het geweest zijn als René Vandereycken er tot het einde was bij geweest?

De weerbarstige Vandereycken neemt zelden een blad voor de mond, maar gedraagt zich daarbij wel eens als een olifant in een porseleinwinkel. Nog voor het WK heeft hij al wat steken uitgedeeld naar Scifo en Vercauteren - nota bene zijn ploegmaats bij Anderlecht - die volgens hem niet voldoende defensief werk opknappen.

Volgens de overlevering wordt Vandereycken al na de tweede groepsmatch naar huis gestuurd door Thys, maar uiteindelijk gaat hij pas na de 1/8e finales samen met de geblesseerde Vandenbergh het vliegtuig op. Volgens Vandereycken is hij op dat moment zelf ook geblesseerd.

Ook Pfaff zorgt andermaal voor een relletje, door nogal laatdunkend te spreken over Scifo en Van der Elst. Deze keer mag de doelman wel blijven van Thys, waardoor hij zich kan ontpoppen tot volksheld met knalprestaties tegen de USSR en Spanje.

Vier jaar later na het succes van Mexico 1986 laat Italië 1990 een wrange smaak na bij de Rode Duivels. De bittere pillendraaier met dienst heet natuurlijk David Platt.

Het WK is het laatste kunstje van vaderfiguur Guy Thys, maar gaandeweg is de relatie met sommige spelers verzuurd geraakt. Recordinternational Jan Ceulemans gooit nog voor de "Mondiale" een bom, wanneer duidelijk wordt dat de "Caje" op de bank zal starten. "Er is iets gebroken tussen mij en Thys", zegt Ceulemans onomwonden.

People manager Thys kan deze keer het brandje wel blussen en drukt zijn aanvoerder vanaf de tweede match toch weer aan zijn borst.

In de aanloop naar het WK van 1994 heeft België een spitsenprobleem. Luc Nilis en Marc Degryse kunnen bij de nationale ploeg hun topvorm van bij Anderlecht zelden doortrekken, Czernia is bij KV Mechelen duidelijk op zijn retour.

Intussen kroont ene Josip Weber zich jaar na jaar tot topschutter in de Belgische competitie. Kort voor het WK wordt de geboren Kroaat genaturaliseerd, tot onvrede van zijn concurrenten voor de spitspositie. Onenigheid over kaartschulden (maar wie was uiteindelijk wie geld verschuldigd?) gooit extra olie op het vuur.

Nog tijdens het WK komen de eerste geruchten over bonje bij de Belgen bovendrijven, al wordt bij de uitschakeling tegen Duitsland in de 1/8e finales toch eerder naar scheidsrechter Röthlisberger gewezen als hoofdschuldige.

Enzo Scifo wordt in 1998 meer op basis van zijn naam en reputatie dan om zijn prestaties op het veld meegenomen naar Frankrijk.

Scifo zit al een tijdje in de herfst van zijn carrière, al is dat besef bij de maestro zelf nog niet helemaal ingedaald. Leekens heeft alle moeite van de wereld om Scifo in het reine te laten komen met zijn bankzittersstatuut.

Wanneer België in zijn laatste groepsmatch een 1-0-voorsprong moet verdedigen tegen Zuid-Korea wordt Scifo tot zijn eigen afgrijzen naar de kant gehaald voor de meer verdedigende Franky Van der Elst. De Koreanen maken nog gelijk en België ligt eruit.

Na de match gaan de poppen aan het dansen. Van der Elst stelt zich openlijk vragen bij de mentaliteit van zijn oude wapenbroeder bij de Duivels. In zijn biografie schrijft Scifo dat Van der Elst hem zelfs een verrader had genoemd. Het desastreuze WK blijkt het einde voor de internationale carrière van beide Belgische grootheden. En van hun vriendschap.

Nog voor de Belgische spelers naar Japan/Zuid-Korea zijn afgereisd, zit het spel al op de wagen. Robert Waseige verkondigt doodleuk dat hij zijn aflopende contract niet zal verlengen, maar na het WK bij Standard op de bank zal plaatsnemen.

Het is alsof Waseige met die onthulling aan zijn WK begint met een 0-2-achterstand bij de pers. Een achterstand die hij uiteindelijk enkel met een historische nederlaag tegen Brazilië kan uitwissen.

Maar tussendoor is het enkel gekrakeel met de pers, opgepookt door de weinig overtuigende start van de Belgen. Hoogte- of dieptepunt is de persboycot die wordt ingevoerd. Vooral de kranten steigeren, maar de spelers verenigen zich tegen die gemeenschappelijke vijand en groeien zo naar elkaar toe. Net als in 1994 wordt na de uitschakeling snel een andere zondebok gevonden: de beruchte scheidsrechter Peter Prendergast.