Van ongeschikt voor sport tot afgewezen door derdeklassers: dit zijn de Rode Duivels van de veerkracht

Er was ooit een tijd dat jeugdproducten van Anderlecht moesten strijden voor een kans bij de A-ploeg.

Bij Wout Faes leek het een kwestie van tijd vooraleer dat moment er zou komen. De verdediger stond op Neerpede bekend als supertalent - in het rijtje met Kompany, Tielemans en Lukaku zelfs. Met paars-wit haalde hij twee keer de Final Four van de gerenommeerde Youth League, de Belgische U17 leidde hij naar WK-brons.

Alleen: Faes debuteerde uiteindelijk nooit voor Anderlecht. Door twijfels bij de sportieve leiding geraakte de verdediger met kenmerkende krullen op een zijspoor.

Zijn profcarrière lanceerde Faes dan maar met uitleenbeurten in Nederland. Bij Heerenveen en Excelsior bevestigde hij zijn potentieel, maar de definitieve doorbraak volgt bij KV Oostende.

Na twee sterke seizoenen verkocht de kustploeg zijn smaakmaker aan het Franse Reims. Daar ontkurkten ze na 1,5 jaar de champagne als Leicester City 17 miljoen euro voor de verdediger neertelt.

Zot geld? Bij de sprookjesclub zal iedereen bevestigen dat Faes elke euro waard is. Met zijn duelkracht en voetballend vermogen loodst hij Leicester mee uit de kelder van het klassement. In Engelse media noemen ze de Rode Duivel "misschien zelfs de transfer van het seizoen".

Onvoldoende.

Zo luidde het oordeel bij Racing Genk en Standard Luik - de twee clubs waartussen Arthur Theate tijdens zijn jeugd schipperde. 

"Hij controleert een bal op drie meter afstand. Onvoldoende voor eerste klasse", citeerde Sport/Voetbalmagazine ooit.

Papa Jean-Michel en makelaar Patrick De Vlamynck zochten naar een ploeg waar ze wél in de verdediger geloofden. Makkelijk was die opdracht allerminst - zelfs derdeklassers hapten niet toe.

Gelukkig was KV Oostende dringend op zoek naar Belgische versterkingen. Tijdens een proefperiode van 10 dagen charmeerde Theate toenmalig trainer Alexander Blessin.

Net als bij collega en mede-krullenkop Wout Faes deed de zeelucht wonderen. Theate voetbalde zich aan sneltempo in het vizier van clubs uit de grootste Europese competities. Het Italiaanse Bologna won uiteindelijk de slag.

Na een prima jaar in de Serie A volgde meteen een tweede straffe transfer. Het Franse Stade Rennes - bekend om het opleiden van jongeren, zoals Eduardo Camavinga en Mathys Tel - betaalde ongeveer 20 miljoen voor de Rode Duivel.

Nooit eerder ruilde een Belgische centrale verdediger voor meer geld van club. 

Een profcarrière leek ooit een verre droom.

Amadou Onana - op 12-jarige leeftijd van Senegal naar Brussel verhuisd - behoorde in de jeugdreeksen nooit tot de absolute toptalenten.

Oké, hij speelde twee jaar bij Anderlecht, maar in tegenstelling tot jongens als Jérémy Doku en Yari Verschaeren trainde hij niet op Neerpede. Wel bij de provinciale selectie. Onana trok dan maar naar Zulte Waregem, maar daar belandde hij zelfs regelmatig op de bank.

"Ik dacht dat mijn kans gepasseerd was", vertelde de middenvelder ooit.

Al was er toch één iemand die nog in Onana geloofde: zijn "gouden zus" Mélissa. Die stond wekelijks langs het veld met een camera in de aanslag. Urenlang maakte ze beelden van haar jongere broertje Amadou. Om die vervolgens via alle mogelijke kanalen naar clubs te verspreiden. In de hoop dat hij ergens een kans zou krijgen. "Daar ben ik ze tot vandaag dankbaar voor", benadrukt Onana in ieder interview.

Want door haar kwam de statige middenvelder op de radar van Hoffenheim. Daar waren ze na een test onmiddellijk van zijn kwaliteiten overtuigd.

In Duitsland kwam de loopbaan van Onana in een stroomversnelling. Na Hoffenheim volgde een overstap naar Hamburg, waar de middenvelder zelfs snel zijn kans zou krijgen in het eerste elftal.

Plots hadden ze ook in België oog voor de ruwe diamant. Zo wilde Philippe Clement hem graag naar Club Brugge halen. Te laat - de Franse landskampioen Rijsel lijfde Onana in.

Na amper één seizoen volgde al de stap naar de Premier League. Everton betaalde maar liefst 35 miljoen euro voor de Rode Duivel. Daar staat Onana meer dan zijn mannetje.

De dokter was stellig: nooit zou kleine Loïs kunnen sporten.

Ikoma Loïs Openda vertoefde na zijn geboorte een jaar in het ziekenhuis met zware astma en een slecht werkende strottenhoofdklep.

De Luikenaar vocht zich door de gezondheidsproblemen en blonk enkele jaren later zelfs uit als voetballer bij Standard Luik. Het pijlsnelle mannetje scoorde de ene goal na de andere, maar voelde toch weinig liefde bij de Rouches.

Een trainer noemde hem zijn "zwart schaap", mama Mariame kreeg verwijten naar het hoofd geslingerd omdat ze het lidgeld niet kan betalen. Schoonbroer en Standard-speler Paul-José Mpoku sprong bij, maar een breuk was onafwendbaar.

Club Brugge reikte een helpende hand, maar Openda sukkelde op internaat met heimwee. Ondanks de vele traantjes zette hij door om zijn droom waar te maken. 

Met succes. Op 18-jarige leeftijd debuteerde hij voor de hoofdmacht van blauw-zwart. Een onbetwiste basisplek zou Openda - door een gebrek aan efficiëntie - nooit kunnen claimen.

Weer die twijfels...

Een uitleenbeurt aan het Nederlandse Vitesse deed wonderen. Openda scoorde, ook bij de nationale beloften, plots aan de lopende band en pronkte met straffe statistieken. Het Franse Lens had genoeg gezien en betaalde 10 miljoen euro aan Club.

De return tot dusver: 7 goals in 14 matchen.