Ine Beyen portretteerde voor Vive le Vélo 7 iconen van het vrouwenwielrennen. Als laatste kwam Lizzie Deignan aan de beurt, actief renster bij Trek-Segafredo. Deignan won de allereerste Parijs-Roubaix gecombineerd met het moederschap. Beyen zocht haar op in haar woonplaats Monaco.
"Wielrennen was niet voldoende, ik was niet gelukkig"
Lizzie Deignan combineert wielrennen bij Trek-Segafredo met de opvoeding van een dochtertje van drie. Ondertussen is ze opnieuw zwanger, maar plant ze ook al een nieuwe comeback.
"Mijn moederinstinct was echt aanwezig, een fysiek gevoel dat ik een gezin wou stichten", vertelt de 33-jarige Britse. "Wielrennen was niet meer voldoende voor mij, ik was niet gelukkig."
"Mijn man en ik beslisten om iets te doen dat ons gelukkig maakte. Als wielrenster sta je niet vaak stil bij wat je gelukkig maakt. Je wil presteren en bent de hele tijd naar een doel aan het toewerken."
"Ik heb een emotionele beslissing genomen: ik wou moeder worden."
Deignan behoorde, voor de geboorte van haar dochter, tot de top van het wielrennen. Toen ze de mensen in haar omgeving vertelde dat ze zwanger was, begrepen die dat eerst niet.
"Een goede mama zijn én een wielrenster, dat was een combinatie die ze niet begrepen", vertelt ze. "Mijn dochter achterlaten om te gaan wielrennen, dat begrepen ze niet."
"Dat is nochtans een vreemde redenering, want mannen doen dat constant", vertelt Deignan.
Lees voort onder de tweet
"Het was een beetje het wegwassen van alle vrouwenhaat"
Haar overwinning in Parijs-Roubaix vorig jaar zag Deignan ook als een statement voor het vrouwenwielrennen. Bekend is de foto na de finish, waar ze in de legendarische douches van Roubaix het stof en vuil staat weg te wassen, weliswaar met roodgelakte nagels.
"Ik denk dat we moeten beseffen dat vrouwen het allebei kunnen doen", getuigt Deignan. "Je kunt taai zijn en de Hel van het Noorden rijden, maar tegelijk ook vrouwelijk zijn. Net zoals je tegelijk een wielrenster en een mama kan zijn."
"Een vrouw moet niet in een vakje worden gestopt en verteld worden wie ze moet zijn, wat ze moet doen en wat haar beperkingen zijn."
"Het was als het wegwassen van alle gezeik van de laatste 125 jaar dat die wedstrijd er al was voor de mannen, want het is de lastigste wedstrijd. Ik denk dat we bewezen hebben dat wij ook op kasseien kunnen rijden. Ik was als het ware alle vrouwenhaat weg."
