Elf jaar na de noodlottige val van Wouter Weylandt in de afdaling van de Passo del Bocco, trekt het Giro-peloton vandaag opnieuw over de bewuste klim. Enkele collega's die erbij waren op die zwarte dag in 2011, haalden met Sporza herinneringen op: "Een zwarte bladzijde, die maar moeilijk omgeslagen kon worden."
Nibali: "De herinnering aan Wouter blijft leven"
"Ik herinner me dat het een snelle etappe was. Het was een moeilijke afdaling van de Passo del Bocco. We wisten eigenlijk niet echt wat er achter ons gebeurd was. Ik herinner me dat het pas na de finish begon te dagen dat er iets ernstigs gebeurd was."
"Er waren geen journalisten en was er geen muziek. Pas in de bus hoorden we wat er gebeurd was met Weylandt. Het was een heel droevige dag. De rit van de dag nadien was een eerbetoon aan hem. We hebben hem zo goed mogelijk proberen te herdenken en dat doen we nu nog steeds."
"Het zal ook nu speciaal zijn om over de Passo del Bocco te rijden, net zoals het eerder deze week speciaal was om door de streek van Michele Scarponi te rijden. De Giro zal opnieuw voor een knap eerbetoon zorgen, dat is belangrijk. Op die manier houden we de herinnering aan Wouter Weylandt in leven."
Cavendish: "Met Wout was het altijd fun: we waren rivalen en vrienden"
Mark Cavendish praat niet graag over die tragische dag. "We reden samen: Wouter, Mark (Renshaw) en ik. We keerden terug naar het peloton." De snelle Brit vindt niet meteen woorden: "Het wordt zeker geen fijne dag, dat is zeker."
Cavendish kan zich wel nog goed een beeld vormen van hoe Weylandt was: "Hij was altijd aan het lachen en plezier aan het maken. We waren rivalen, maar ook vrienden. We koersten vaak tegen elkaar."
"Iljo (ploegmaat van Cavendish bij Quick Step-Alpha Vinyl, red) was een van zijn beste vrienden. Ik denk aan Wout en zijn familie en vrienden."
Hoe zou Cavendish het liefst over de Passo del Bocco rijden? "Het beste zou zijn dat we een minuut krijgen om er even bij stil te staan. Mijn gedachten zijn sowieso bij hem en zijn familie."
Pozzovivo: "De etappe de dag nadien leek wel eindeloos"
"Ik herinner het als een loodzwaar hoofdstuk voor het wielrennen", vertelt Domenico Pozzovivo, die in het peloton zat op die bewust dag in mei 2011. "Ik denk dat het voor iedereen een zwarte bladzijde is, die maar moeilijk kon omgeslagen worden."
"We wisten tijdens de rit niets, tot we aan de aankomst het trieste nieuws kregen", herinnert "Pozzo" zich. "Het is vele dagen mentaal moeilijk geweest."
"De dag nadien was bijna ondraaglijk. We moesten het verwerken tijdens de etappe de volgende dag, maar die leek wel eindeloos. Niemand van ons kon zich de pijn van zijn familie inbeelden."
"Ik heb niet vaak tegen Wouter gekoerst, maar ik herinner me hem als een stralende en rustige jongen, die altijd lachte. Het zal speciaal zijn om over de Passo del Bocco te rijden. Het wordt de eerste keer sinds lang dat we er passeren, dat zal kippenvel geven."
Van Emden: "Wouter rook altijd sterk naar eau de cologne"
"Ik krijg opnieuw rillingen, nu we erover praten", opent Jos van Emden. "Het was verschrikkelijk. Ik reed die dag helemaal achteraan, ik heb Wouter daar zien liggen. Ik kan dat wellicht bestempelen als het dieptepunt van mijn carrière."
"Hoe ik die dag beleefd heb? Daar lag een dode renner, dat wist je op dat moment wel. Dat heeft heel veel indruk gemaakt."
"Ik was toen nog maar aan het begin van mijn carrière, maar ik maakte af en toe wel een praatje met Wouter. Hij rook altijd sterk naar eau de cologne. Ik herinner dat we ooit samen gelost waren in Parijs-Nice, "maar in ieder geval ruik je goed", zei ik hem toen. Het was een heel aimabele kerel."
"Of ik tijdens de klim van de Passo del Bocco aan hem ga denken? Ik hoop het eigenlijk niet. Als ik terugdenk aan het mooie eerbetoon, krijg ik nog steeds koude rillingen."
"Ook de documentaire over Het Scheldepeloton liet me niet onberoerd. Het zijn geen mooie herinneringen, dus ik hoop dat ik er niet te veel aan zal denken", besluit de Nederlander.
