Peter Vandenbempt focust in zijn analyse van speeldag 11 op de eerste wedstrijd van Frank Vercauteren als nieuwe coach van Anderlecht. En dat werd een meevaller tegen STVV: 4-1.
Het was uitkijken naar wat Vercauteren allemaal zou veranderen en er zijn toch een aantal belangrijke zaken. Met voorop die basisplaats van de verschoppeling Trebel. Die voegt toe wat Anderlecht eigenlijk heel vaak heeft gemist de voorbije maanden: grinta, slimme fouten, balrecuperatie en stabiliteit, zoals in dat moeilijke vierde kwartier.
Kompany moet bij gelegenheid toch maar eens uitleggen waarom hij hem al die tijd aan de kant heeft gelaten ten voordele van Zulj.
Er werd in de goeie periode van Anderlecht veel directer en verticaler gespeeld en heel snel gecounterd, zoals bij de derde en vierde goal. Dat hadden we nog weinig gezien van Anderlecht dit seizoen.
In de mindere periode voor de rust zagen we dan wel weer dat te trage tempo, te veel ballen breed en achteruit. In de moeilijke periode in de 2e helft was er ineens wat paniek. En kijk wat Vercauteren dan doet: hij voert gewoon een defensieve wissel door. Hij brengt Kayembe erin, dat heet realisme.
En opvallend: het balbezit zakte ook naar ergens in de buurt van 50 procent. Dat was altijd in veel wedstrijden rond de 60 of meer, maar Anderlecht deed daar niet veel mee. Frank Vercauteren hoeft de bal niet, als er niets mee gebeurt.
Met dank aan de internationale klasse van Chadli
Dus ja, er waren toch veel veranderingen. En opgelet, dat was met een half gedecimeerde ploeg. Vier of vijf jongens van wie je zou denken dat ze er altijd instaan, waren er niet bij. De Anderlecht-defensie was 19 jaar gemiddeld. En toch werd voor het eerst in 10 maanden nog eens echt een vlotte overwinning geboekt.
Met dank natuurlijk ook - dat wil ik toch nog even vermelden - aan de internationale klasse van Chadli.
En kijk, zo gaat dat dan: Anderlecht staat na 2 overwinningen op een rij opeens op 4 punten maar meer van de top zes. Wie weet is deze zoveelste nieuwe start sinds de komst van Marc Coucke in Anderlecht wel de definitief goede. Het zou kunnen.
Speler tegen makelaar in Club-Standard? Mag ik dat niet normaal vinden?
In voetbal is veel mogelijk, dat weten we, maar de voorbije weken raakte bekend dat een actieve speler eigenlijk al makelaar is. Wat in Vlaanderen onder de radar is gebleven, was in Franstalig België een groot thema: Paul-José Mpoku, een speler van Standard, is al begonnen met zijn reconversie.
Hij is eigenlijk al de facto spelersmakelaar. Het is te zeggen: zijn vrouw Melissa heeft een makelaarskantoor opgericht in november van vorig jaar. PMK Company. Paul Mpoku, zegt dat je wat. Hoewel hij zelf geen geregistreerde makelaar is, werkt hij toch als een in zijn vrije tijd. En we weten: voetballers hebben veel vrije tijd.
En dat leidt dus tot een paar hallucinante situaties. Bijvoorbeeld: Mpoku trekt naar Neerpede, Anderlecht - en Anderlecht is toch de aartsvijand van Standard - waar hij aan tafel gaat zitten om mee te praten over de contractverlenging van zijn broer Sambi Lokonga. Uiteraard als zijn broer, wat volgens de regels mag, maar de facto toch als zijn makelaar. Al waren ze wel zo slim om met Stijn Francis een officieel erkende makelaar mee te nemen.
En zondag is het bijvoorbeeld Club Brugge-Standard en krijgen we misschien de lichtjes surrealistische situatie dat een speler tegen zijn makelaar voetbalt. En niet bij de barbecue in de tuin van de grote villa van de makelaar, maar PMK heeft ook Loïs Openda in zijn portefeuille.
Je zou kunnen zeggen: wat vinden ze daarvan bij Standard eigenlijk? Maar ze kunnen daar ook niet uit de lucht vallen. Want de akte voor de oprichting van het kantoor is verleden bij een notaris in Luik, namelijk de vrouw van Bruno Venanzi, de voorzitter van Standard.
Voor alle duidelijkheid: dat is allemaal reglementair en wettelijk in orde. Alleen vraag ik mij af: ben ik dan abnormaal als ik dat niet normaal vind.
