Voorstelling UAE: De Col du Granon als brandstof in 2023

The rich get richer. 

Dat UAE slaapt op een spaarpot om van te duizelen, is uiteraard geen staatsgeheim.

Maar wie, met de talloze monstercontracten in het achterhoofd, ook nog Adam Yates, Jay Vine en Tim Wellens kan lospeuteren, zal bij andere teams heel wat jaloezie opwekken.

Lijst de 30 renners op en je moet met een vergrootglas speuren naar een bandlid met een zuiver profiel als knecht. 

Maar meer dan de voorbije jaren zal vooral revanche dienen als extra benzine in de Emiraten.

De gele dreun op de Col du Granon is nog niet verteerd.

Olie op het vuur.

Belangrijkste zeges UAE in 2022:

2 ritten en eindzege in UAE Tour (Pogacar), Strade Bianche (Pogacar), rit in Parijs-Nice (McNulty), 2 ritten en eindzege in Tirreno-Adriatico (Pogacar), rit in de Giro (Covi), 3 ritten in de Tour (Pogacar), 2 ritten in de Vuelta (Soler en Molano), GP Montréal (Pogacar), Ronde van Lombardije (Pogacar)

Als zondagskind leek Tadej Pogacar door het wielerseizoen te huppelen. Bij zowat elke topafspraak werd zijn naam al minstens met potlood ingevuld.

Tot hij op die beruchte woensdag in juli op zijn limieten botste. En ook moest vaststellen dat zijn team - deels geslachtofferd door corona - niet onaantastbaar is.

Meerdere pijnpunten werden blootgelegd.

Met die Franse les in de rugzak is het uitkijken hoe de spreiding voor de grote rondes zal worden uitgetekend.

Vorig jaar was de Giro voor Joao Almeida, Juan Ayuso ging op ontdekkingsreis in de Vuelta.

Brandon McNulty en Rafal Majka konden niet alle gele aanvallen van zich afslaan, met Adam Yates en Jay Vine is de wijnkelder - opvallend laat tijdens de "mercato" - weer aangevuld.

Met hun vrij verrassende komst lijken Yates en Vine kleur te bekennen: de eigen kansen drogen op, de rode loper voor Pogacar mag geen enkel storend stofje meer bevatten. 

Het betrouwbaarheidscertificaat van FC Pogacar is grondig vernieuwd.

Maar voor veelvraat Pogacar bestaat een seizoen uit meer dan die 21 etappes op Franse bodem.

Zijn kennismaking met het Vlaamse landschap viel zeer in de smaak, al was de afdronk wel zuur door zijn beginnersfout in de Minderbroedersstraat.

Pogacar stuurt aan op een tweede degustatiemenu op Vlaamse bodem en kan naast Matteo Trentin eindelijk rekenen op extra mankracht.

Tim Wellens heeft geen zuiver kasseiprofiel, maar weet de valkuilen natuurlijk goed genoeg liggen.

In het zog van de Truiense stuurman moet Pogacar in staat zijn om zijn stempel te drukken van de Strade Bianche over de Ronde van Vlaanderen tot in Luik-Bastenaken-Luik.

Of werd de cursus na de Tour aangepast en heeft Pogacar geleerd dat ook zijn vat helaas niet bodemloos is? 

Kiezen is verliezen, maar soms win je net wél op de belangrijke momenten door een afspraak te schrappen of door net iets minder uitbundig met je krachten te woekeren. 

Eerlijk is het geenszins, maar het is het lot waar elke kampioen vroeg of laat mee geconfronteerd wordt.

Succes went en wordt routine voor de consument, die dan ook geneigd is om een zeldzame nederlaag beter te onthouden dan een zoveelste machtsontplooiing.

Link Pogacar met 2022 en iedereen onthoudt de Col du Granon, niet zijn kabinetstukjes in Siena of Lombardije.

Zijn foutjes op de Poggio en in Oudenaarde worden wellicht nog met de mantel der liefde bedekt, zijn zwanenzang in de Alpen veel minder.

Heeft de Icarus in Pogacar in juli te dicht bij de zon gevlogen? Tot voor die beruchte Alpen-rit rolde hij continu met zijn spierballen, terwijl hij misschien beter het gezond verstand had laten zegevieren.

Doseer je inspanningen en ga tijdig in spaarmodus. Dat lijkt het logische advies, maar net die tip druist in tegen het karakter van Pogacar, instinctcoureur pur sang.

Het is een complexe evenwichtsoefening, maar voor een kampioen als Pogacar telt helaas enkel het geel in Parijs. 

Een chef d'oeuvre en route - of twee of drie als het even kan - weegt daar niet tegen op.

Het is wellicht niet toevallig dat Pogacar dan ook aanstuurde op een terugkeer van ploegleider Allan Peiper, die in 2022 ontbrak door ziekte. 

Peiper was het tactische brein achter de stunt in 2020 op La Planche des Belles Filles.

Hoezeer de Giro de Sloveense kannibaal ook probeert te verleiden, voorlopig hapt hij niet toe.

Dat effent het pad weer voor João Almeida, de Portugees die als het ware een broertje dood heeft aan het bumperkleven bergop en steevast een eilandje vormt op elke col. 

De sprong van de top 5 naar de top 3 maken, dat wordt al een eerste stap in zijn meerjarenplan.

Die klip heeft Juan Ayuso in september al gerond. De Spanjaard is zijn tienerjaren net ontgroeid en werd 3e in de Vuelta. 

Zijn contract tot 2028 doet vermoeden dat hij nog meer dan Almeida de troonopvolger of het wisselstuk is van Pogacar.

Ook in 2023 werkt de Vuelta als een rode lap op een stier bij Ayuso. 

Wat de rest van de toonbank betreft - in 2022 goed voor 48 zeges, gedeeld zegekoning met Jumbo-Visma - is het afwachten of de oude Marc Hirschi nog tot leven wordt gewekt.

Alessandro Covi kreeg na zijn ritzege op de Passo Fedaia geen regelmaat meer in zijn prestaties, Sjoerd Bax verzilverde zijn verbazingwekkend najaar met een toptransfer, met Brandon McNulty kan het vriezen en dooien en bij UAE kijken ze vooral uit of Finn Fisher-Black na veel ellende al hoge verwachtingen kan inlossen.

De ploegleiding staat voor de uitdaging om in die weelde toch een hiërarchie uit te tekenen: in 2022 was het af en toe een rommeltje. Te veel ieder voor zich.

Eendagswedstrijden of rittenkoersen: UAE is met niets minder tevreden dan de driver's seat.

Al weze het Pogacar gegund dat hij af en toe eens plaatsneemt op de achterbank.

Zijn einde contract in 2023:

onder meer Matteo Trentin, Pascal Ackermann, George Bennett, Marc Soler, Marc Hirschi, Jan Polanc

bron: procyclingstats.com