"Zouden we niet eens iets wijs doen?" Na de stresserende Paralympische Spelen lieten Ewoud Vromant en Louis Clincke hun oog vallen op de Cape Epic, de "Tour de France van het mountainbiken". De ene met een geamputeerd been, de andere met een verlamd onderbeen. "Veel mensen denken dat het niet mogelijk is", lachen ze, er rotsvast van overtuigd om het tegendeel te bewijzen.
8 dagen zwoegen door het onherbergzame Zuid-Afrikaanse landschap. 603 kilometer mountainbiken met maar liefst 16.500 hoogtemeters: de Cape Epic noemen ze niet voor niets de Tour de France van het mountainbiken.
Geen wonder dat ze eens vreemd opkeken toen Ewoud Vromant met zijn fiets én prothese op de luchthaven van Kaapstad landde, in het gezelschap van collega-paralympiër Louis Clincke.
"Komen jullie een oefenstage doen? Wat? De Cape Epic!?", kregen ze te horen. Vromant kan er eens hartelijk om lachen. "Veel mensen denken dat het niet mogelijk is. Het wordt dan ook gezien als een van de zwaarste wedstrijden ter wereld."
"Misschien lukt het ook niet", is de paralympiër, goed voor twee keer zilver in Parijs, realistisch. "Uitrijden is het grootste doel. We komen niet voor een goed klassement."
En dan te denken dat Vromant en Clincke enkele maanden geleden zelfs nog geen mountainbike hadden. Hoe komen ze er dan op om de Cape Epic (16-23 maart) te rijden?
"Het was een stresserend jaar met de Paralympische Spelen", vertelt Clincke, die 4e werd in de paralympische tijdrit. "Ik dacht dus: zouden we niet eens iets wijs doen?"
Unbound, de gravelklassieker bij uitstek, was plan A, "maar ik krijg een tweede kindje in mei", aldus Clincke. "Ik heb dus gevraagd om een andere uitdaging te zoeken."
Vromant moest niet al te lang nadenken. "Ik zat al lang met de Cape Epic in mijn hoofd. Arnout Matthys, mijn grote voorbeeld, had me dat al gevraagd toen ik begon met fietsen. Dat was toen geen optie, maar het is wel in mijn hoofd blijven spelen."
"Na de Spelen wilden we iets doen om het plezier in het wielrennen te vinden. Niet dat we het beu zijn, maar gewoon nog eens iets voor de fun doen. Dus hebben we een doel gezocht."
Kruipen op handen en voet
De Cape Epic dus. Nochtans wordt uitrijden een pittige uitdaging, zeker voor Ewoud Vromant. Eind 2012 werd een tumor ontdekt in het rechterbovenbeen van de Oost-Vlaming, een amputatie bleek de enige oplossing.
Met één been 16.500 hoogtemeters verteren? "In principe kan ik het aan, maar als het heel steil wordt, heb ik misschien een probleem. Dan moet ik op tijd van mijn fiets springen, om niet op mijn stomp te vallen", zegt hij.
"En als ik te voet sta, is het moeilijk om weer op gang te raken op een steile beklimming. Dan zal Louis me in gang moeten duwen. Desnoods spring ik op één been naar boven, maar dan ga ik wel afzien."
"We zullen voortdurend bij elkaar moeten blijven om elkaar te helpen. Al zal Louis mij meer moeten helpen dan omgekeerd." Clincke knikt: "Het wordt een "team effort" om de finish te halen."
De vermoeidheid in mijn lichaam wordt de grootste uitdaging.
Niet dat de Cape Epic voor Louis Clincke een fluitje van een cent wordt. Zijn beperking is misschien minder zichtbaar dan bij Ewoud Vromant, maar ook de 38-jarige paralympiër heeft een pittig verhaal.
In 2013 werd Clincke het slachtoffer van een zwaar verkeersongeval: hij werd aangereden op zijn motor en lag 16 dagen in een coma. Het verdict was zwaar: een dubbele open beenbreuk, complexe bekkenfracturen, een gebroken heupkom en twee dubbele open polsbreuken.
Pas na 379 dagen in het ziekenhuis en meer dan 40 operaties mocht hij naar huis. En dat zal hij nog voelen in de Cape Epic. "Ik heb zenuwletsels in mijn polsen, dus voor mij zal het vooral aan de handen zwaar worden om de schokken op te vangen", vertelt hij.
"Ik zit door mijn bekkenbreuk ook scheef op mijn zadel, wat vermoeiend is voor de onderrug. En door mijn verlamde onderbeen kan ik niet uitklikken met rechts. Als ik val, zal ik op de grond liggen met mijn fiets nog aan mijn voet. De vermoeidheid in mijn lichaam wordt de grootste uitdaging."
Zo is de cirkel symbolisch wat rond: de twee paralympiërs die elkaar toevallig leerden kennen in het revalidatiecentrum in Gent, moeten elkaar nu naar de finish van de loodzware race helpen.
"Als het echt te steil wordt, zal Louis mijn fiets naar boven moeten brengen en zal ik op handen en voet naar boven kruipen", lacht Vromant.
"We willen onszelf overtreffen", besluit Clincke. "Met een stevig doorzettingsvermogen moet het wel lukken. Al is het wel te hopen dat Ewoud niet te veel moet springen."
De grootste berg waarmee ze geconfronteerd zullen worden, zal misschien de berg respect aan de eindstreep zijn.
