Emiel Verstrynge ziet beloftevol Strade-debuut abrupt eindigen door val: "Heb 20 minuten op ziekenwagen gewacht"

Voor de start van de Strade Bianche stond Emiel Verstrynge met pretoogjes onze collega in Italië te woord. "Ik kijk er echt naar uit. Ik wil me laten zien door in het begin mee te schuiven."

Dat scenario kwam niet uit, maar Verstrynge toonde zich wel. Op de grindstrook Monte Sante Marie op iets meer dan 80 kilometer van de finish zat Verstrynge nog goed mee in het al ferm uitgedunde peloton.

Alleen sloeg toen het noodlot toe. "Ik kende een moeilijk moment op de Sante Marie. Ik zat in het spoor van iemand en we zaten op 20 meter van de groep. We gingen naar een bocht en ik voelde al dat het op de limiet zou zijn, dus ik liet uit voorzorg 15 meter."

"Maar de renner voor mij viel en ik kon geen kant meer op. Het was niet dat ik overdreven snel ging, maar ik kwam terecht in de keien die naar buiten gereden waren. Het is bizar dat ik bijna geen enkel schaafwondje heb, enkel een sleutelbeenbreuk. Het is alleszins zonde."

Voor Verstrynge was het de eerste keer dat hij zijn sleutelbeen brak. Toch wist de 23-jarige renner van Alpecin-Deceuninck al snel hoe laat het was toen hij zijn fiets wilde pakken. Alleen was daarmee nog niet alle onheil voorbij. 

"Er is een motard bij mij gebleven, maar ik heb wel 20 minuten staan wachten op een ziekenwagen omdat er blijkbaar zoveel miserie was. Al een geluk dat de pijn wel meeviel bij mij. Toen ik in de ambulance stapte, zei de ambulancier dat we wel in koers moesten blijven, omdat we nog de enige ambulance waren."

"Toen wist ik: amai, ik ben niet de enige die hier iets heeft meegemaakt. Er lag in de ziekenwagen iemand die er veel slechter aan toe was. Het was niet leuk, maar het kon nog altijd veel erger."

Van de ambulance ging het dan rechtstreeks naar de parking van de bussen, waar de organisatie een busje had gezet waar er röntgenfoto's konden genomen worden.

"Binnen de 5 minuten had ik een foto van mijn sleutelbeen ter bevestiging. En 10 minuten later stond ik in de douche van de bus. Dus dat ging allemaal wel vlot. Dan heeft de ploeg alles geregeld om zo snel mogelijk geopereerd te kunnen worden in België."

De sleutelbeenoperatie is intussen achter de rug en verliep vlot. Verstrynge zit zo al opnieuw thuis. Met gemengde gevoelens. Want het feit dat Verstrynge nog in dat kleine peloton zat, geeft hem hoop voor de toekomst.

"Halfweg koers vroeg de ploeg al hoe het ging en toen moest ik toegeven dat het beter was dan verwacht. Het was mijn eerste koers op dat niveau, dus het was moeilijk om op voorhand te zeggen hoe het zou gaan."

"Maar ik heb wel de bevestiging gekregen dat ik het niveau aankan. Het was wel een atypische koers, maar ik had het gevoel dat als je goed vooraan zat en gespaard bleef van pech of een valpartij, je dan ver kon geraken."

José De Cauwer vertelde tijdens de uitzending al dat Verstrynge "ooit eens zou terugkeren om prijs te rijden omdat hij goed bergop kan rijden en er de gabarit voor heeft".

"Zelf hoop ik daar wel op", is Verstrynge duidelijk. "Nu wist ik dat ik met een heel beperkte voorbereiding naar de koers ging. De bedoeling was dan ook om ervaring op te doen en te leren. Het is wel een koers die me ligt en waar ik in de komende jaren naar wil toewerken om te kijken hoe ver ik kan geraken."

Dit hele jaar staat voor Verstrynge, die de cross en de weg zal blijven combineren, in het teken van leren. "Dat is voor mij en de ploeg belangrijk. De ploeg heeft de kennis om het te combineren."

Op de weg zal Verstrynge zich vooral focussen op de klimklassiekers. "Ik moet het sowieso hebben van lastigere wedstrijden. Puur klimmen en het hoogegebergte wordt moeilijk omdat ik niet bij de lichtste renners hoor in het peloton."

"Maar de Ardennen moeten me het beste liggen met inspanningen van 5 à 10 minuten. Volgens mij wordt het moeilijk om dit jaar al te zien wat ik wil en wat me het beste ligt. Dat is nog een ontdekkingstocht."