Het bewijs dat je ook op andere manieren de top kunt bereiken, luistert naar de naam Basil Dermaux. De 22-jarige hoofdaanvaller van Roeselare koos er bewust voor om niet zoals al zijn leeftijdsgenoten naar de topsportschool te trekken. Toch was hij vandaag hét puntenkanon van de bekerfinale tegen ex-club Menen. "Je moet weten dat ik drie jaar geleden nog provinciaal volleybal speelde", doet Dermaux zijn verhaal.
Alsof hij al jaren deel uitmaakt van de kampioenenploeg bij Roeselare.
Basil Dermaux is aan een uitstekend seizoen bezig bij de West-Vlamingen. De hoofdaanvaller, die begin februari 22 kaarsjes uitblies, is almaar vaker wedstrijdbepalend. Zo ook in de bekerfinale, met 17 punten - waarvan 4 aces.
Een status die hij een jaar geleden nooit had kunnen voorspellen.
Toen lag Dermaux met een ernstige knieblessure - die hem bijna een jaar van het volleybalveld hield - in de lappenmand. Maar vooral: hij miste de bekerfinale van zijn toenmalige club Menen tegen huidige ploeg Roeselare.
"Erg zuur, want het is altijd een eer om voor 10.000 mensen te mogen spelen", blikt hij er nu op terug bij commentator Geert Heremans. Het bleek brandstof om zich extra te bewijzen.
Het andere pad
Wat meteen opvalt: ondanks de zware blessure staat Dermaux in het Sportpaleis toch met een topclub tegenover zijn voormalige werkgever.
Menen is dan wel de plek waar de opposite doorbrak. Zijn echte thuis was altijd Roeselare.
"Ik heb er bewust voor gekozen om niet naar de topsportschool te gaan, maar wel bij de jeugdploegen in Roeselare te spelen", vertelt onze landgenoot over zijn atypische parcours.
Een keuze voor het middelbare diploma waar hij van droomde, die wel zijn kansen op de absolute top verkleinde.
Drie jaar geleden speelde ik nog op provinciaal niveau. Dat is een groot verschil met waar ik nu sta.
Maar plots ging het snel voor Dermaux.
"Drie jaar geleden speelde ik nog op provinciaal niveau mijn volleybal. Dat is op z'n minst gezegd een groot verschil met waar ik nu sta. Ja, ik heb wel grote stappen gezet", lacht Dermaux.
Doorbreken naar de A-ploeg van Roeselare lukte niet, dus nam hij "een stapje terug" bij Menen. Daar groeide hij technisch, tactisch en vooral fysiek.
Onder meer door zijn lange afwezigheid op het veld bouwde Dermaux aan zijn imposante bovenlichaam in de fitness.
De tengere kerel uit de jeugdreeksen van Roeselare? Die herkende niemand meer.
"De grote sterkte van Basil is eerst en vooral zijn fysieke kracht", beseft ook ervaren ploeggenoot Matthijs Verhanneman.
"Hij heeft dit jaar al getoond dat hij wedstrijden kan openbreken - zowel in de aanval als achter de servicelijn. Daarnaast geeft hij veel energie aan de ploeg en is het ook heel simpel: hij maakt veel punten. Zonder Basil is het altijd wat moeilijker voor ons."
Een wapen dat enorm doeltreffend was in de bekerfinale tegen ex-club Menen, dat voor het derde jaar op rij de tegenstander was in een West-Vlaams onderonsje.
Niet dat de 22-jarige hoofdaanvaller met een ijzeren schouder daarvoor zijn spierballen zou sparen. Ook zijn ambities kunnen niet zomaar in de kiem gesmoord worden.
"Een plek bij de Red Dragons? Ik vind het eigenlijk wel leuk dat ik moet vechten met Ferre Reggers om mijn plaats. Daar leer je ook het meeste uit."
De beker is al op zak. Dat belooft voor de toekomst, niet?
