Dezelfde flitsende dribbels en looks, maar door het noodlot ging de voetbaldroom van Jefferson Doku een onverwachte richting uit

De gelijkenissen zijn onmiskenbaar.

Dreads in de haren, identieke gelaatstrekken en dezelfde flitsende dribbels op het veld. En voor wie tóch nog zou twijfelen, neemt de naam op de achterkant van het shirt alle onzekerheid weg.

Ja, Doku doet mee aan Masters of Madness.

Jefferson Doku om precies te zijn - de 25-jarige broer van Rode Duivel Jeremy.

"Nochtans was het al een jaar geleden dat ik nog eens gevoetbald had", lacht de aanvaller.

"Soms trap ik nog eens een balletje met vrienden buiten, maar een echt competitieve wedstrijd zoals nu... (blaast) Intens, hoor. Zeker wanneer we twee wedstrijden op een dag moesten afwerken, voelde ik het wel aan mijn lichaam. Maar ik denk dat ik wel dingen heb kunnen laten zien."

Er mag dan wel een laagje roest op het spel van de oudste Doku liggen, het is duidelijk dat er daaronder talent schuilt.

"In de jeugd was ik altijd wel bij de betere", begint Jefferson zijn voetbalverhaal. "Ik ben begonnen bij Tubantia Borgerhout, trok nadien naar Olympic Deurne en speelde nadien voor Antwerp en de beloften van Beerschot. Ook in het zaalvoetbal heb ik op een hoog niveau gespeeld."

Alleen ervaarde Doku - net als zijn jongere broer - dat hun kenmerkende explosiviteit ook met nadelen komt. Het lijf van Jefferson Doku pruttelde tegen en stond zo een profcarrière in de weg.

"Ik heb drie keer een zware operatie aan mijn meniscus moeten ondergaan", vertelt hij. "Twee keer links, één keer rechts. Nadien was het moeilijk om nog hetzelfde niveau te halen en heb ik beslist om te stoppen. Alleen in het zaalvoetbal ging ik door."

En nu dus in Masters of Madness.

"Of mijn broer kijkt? (lacht) Hij zal ongetwijfeld al enkele wedstrijdjes gezien hebben, ja. En zeker tijdens de opnames polste hij constant hoe het liep en of we gewonnen hadden."

Jefferson Doku zal het succes van zijn kleine broertje nooit claimen, maar de Antwerpenaar speelde wel een sleutelrol in de vorming van de Rode Duivel.

Samen dribbelden ze úren op het Borgerplein in Borgerhout. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.

"Jeremy was altijd de jongste", herinnert Jefferson zich.

"Sommige jongetjes zeiden tegen Jeremy dat hij niet mocht meespelen omdat hij te klein was. Maar van mij moést hij meedoen. Dat heeft hem later in zijn carrière geholpen, daar ben ik zeker van. Jeremy heeft op de pleintjes geleerd om meteen weer op te staan als je valt, maar ook om te durven dribbelen en agressief te zijn."

"Weet je, tijdens onze jeugd hebben we onderling een pact gesloten. Minstens één van ons twee moest het tot profvoetballer schoppen. Liefst allebei, maar toch zeker eentje. (lacht) Ik ben blij dat Jeremy onze deal ingelost heeft."

Toch bouwde ook Jefferson verder aan zijn eigen voetbaldroom. Maar dan wel op een andere manier.

Hij bouwt momenteel aan een carrière als makelaar. Hij verdedigt (uiteraard) mee de belangen van zijn broer, maar ook die van Anderlecht-verdediger Killian Sardella.

Zijn eerste deal was overigens meteen een héle straffe: de transfer van Jeremy naar Manchester City.

"Het was geweldig om die overstap mee vorm te kunnen geven", blikt Jefferson terug. "Of ik stress had? Toch een beetje. Bij zo'n deal wil je niet dat er iets foutloopt."

"Maar ik heb in het verleden veel opgestoken van ervaren makelaars. En ook nu kan ik nog steeds op hen terugvallen als ik iets wil weten. Hopelijk kan ik nog veel spelers helpen bouwen aan een mooie carrière."

En zo hebben beide Doku's het tóch gemaakt in de voetbalwereld.