Op haar 12 jaar leek ze al voorbestemd om grandslamtitels te winnen, op haar 29e is het dan toch prijs voor de Amerikaanse Madison Keys. Haar eindzege op de Australian Open dankt ze aan gedurfd tennis, therapie en een nieuw racket.
Toen Justine Henin in 2007 voor de tweede keer de US Open won, leken de Amerikanen al een opvolgster voor onze landgenote op de erelijst ontdekt te hebben: Madison Keys.
Ze tenniste nog maar 5 jaar, maar toch leek de 12-jarige Keys al alle wapens te hebben om het te maken. Ze had zelfs al een eigen manager.
Met een zege bij haar WTA-debuut in 2009 - toen amper 14 jaar en 49 dagen oud - fonkelde het Amerikaanse kindsterretje nog wat meer.
En toen ze dat jaar ook nog haar idool Serena Williams over de knie legde, leek ze helemaal voorbestemd om grandslamtitels te winnen.
Torenhoge verwachtingen, die de Amerikaanse ook leek in te lossen. Op haar 18e prijkte ze in de top 50 van de wereld, een jaar later in de top 10. Die eerste grandslamtitel leek een kwestie van tijd.
Druk en tranen
Dat het uiteindelijk tot 2025 zou duren, had toen niemand verwacht. Maar de druk begon te wegen op de schouders van de Amerikaanse, die ook nog eens af te rekenen had met blessureleed.
"Ik dacht vaak dat ik niet aan de verwachtingen zou voldoen als ik geen grandslamtitel zou winnen", gaf ze zaterdag toe. "Ik legde mezelf steeds meer druk op. Ik raakte zelfs wat in paniek: heb ik gefaald als het niet zou lukken?"
In haar eerste (en tot begin 2025 enige) grandslamfinale in 2017 kraakte ze alvast onder de druk. Tegen haar landgenote Sloane Stephens sloeg ze in de finale van de US Open 30 ongedwongen fouten.
Een trauma dat in 2023 - opnieuw op de US Open - nog wat groter werd toen ze in de finale op een haar na miste. Ze kwam op één game van de eindstrijd, maar Aryna Sabalenka haalde het.
Madison Keys barstte in tranen uit. Zou het dan nooit lukken?
Nieuw racket, nieuw elan
Toen ze vorig jaar ook nog eens de Australian Open miste door een schouderblessure en op Wimbledon moest opgeven met een hamstringblessure, besloot haar coach en echtgenoot het over een andere boeg te gooien.
Bjorn Fratangelo, zelf een ex-prof, overtuigde haar om haar Wilson-racket om te wisselen voor een exemplaar van het Japanse merk Yonex, wat haar minder blessuregevoelig zou moeten maken, geloofde hij.
Ook haar opslagbeweging werd meteen aangepast. "Als je dingen uit elkaar gaat halen, kun je net zo goed alles uit elkaar halen, toch?" zei Keys.
Ondertussen werkte Keys ook met een therapeute aan haar faalangst. "Als ik geen hulp had gezocht en niet met iemand had gepraat, had ik hier niet gezeten", zei ze, hoe confronterend het ook was.
Als ik geen hulp had gezocht en niet met iemand had gepraat, had ik hier niet gezeten.
Zeven jaar zaten er tussen de eerste twee grandslamfinales van Keys - een record - maar de Amerikaanse leek op de Australian Open niet meer op de twijfelende belofte van 2017.
Van de verwachtingen trok ze zich niets meer aan. Ze hoefde van zichzelf geen grandslamtitel meer te winnen. "Ik wilde het natuurlijk nog altijd graag, maar ik lag er gewoon 's nachts niet meer van wakker", zei ze. "Ik voelde me geen mislukkeling meer als het niet meer zou lukken."
En dat werkte verlossend, ook voor haar spel. Madison Keys ging vol voor haar kansen en bracht nu wel haar wapens in stelling. Ze klopte 4 speelsters uit de top 10, onder wie nummer 2 Iga Swiatek en nummer 1 Aryna Sabalenka.
Sloane Stephens, haar nemesis uit 2017, vatte het gevat samen op X. "Het was nooit of, gewoon wanneer", schreef ze.
Het etiket van "eeuwig kindsterretje" is weg, volgt nu het label van meervoudig grandslamkampioene?
