Het lot heeft geen agenda. Weinig sporters bij wie extreme vreugde en verdriet in 2024 zo dicht bij elkaar lagen als voor Michael Somers. Amper 3 dagen na zijn straffe prestatie in de olympische marathon - gevolgd door hét virale interview - moest hij afscheid nemen van zijn papa na een slepende ziekte. Voor het eerst doet Somers zijn verhaal.
"Weet je, ik heb lang nagedacht of ik iets zou delen met de buitenwereld. Want ik had schrik dat het zou lijken alsof ik de situatie gebruikte om een mooier olympisch verhaal te creëren. (zucht) Alleen was dit verdriet niet enkel van mij, maar van onze hele familie."
In een goedgevulde zaak aan de Leuvense Vaart drinkt Michael Somers eens van zijn zwarte koffie - zonder melk of suiker.
Sommigen zouden vermoeden dat die kleur symbool staat voor het 2024 van de marathonloper door het verlies van zijn papa, maar het voorbije jaar bracht ook veel mooie momenten. Vooral sportief.
"Het was een periode met hoogtes en laagtes", mijmert Somers. "Sowieso is het allemaal heel intens geweest."
Rechte lijn met mentale bochten
Voor wie het parcours richting Parijs van Somers niet kent: het is redelijk waanzinnig.
Pas twee jaar geleden besliste de laatbloeier, die zich vooral focuste op de (middel)lange afstanden en het veldlopen, om zich volledig op de marathon te smijten. Somers geeft zijn job als kinesist op en kiest voor een monnikenleven volledig in het teken van zijn sport.
"Als ik nu kijk naar mijn trainingen van vroeger, toen ik dacht dat ik er alles voor deed, moet ik eens lachen. Het concept hard werken heeft voor mij een nieuwe definitie gekregen. Ik ben moe geweest tot in het diepste van mijn ziel en tastte de grenzen van mijn lichaam af. Maar ik had geen 5 jaar tijd, hé. Ik moest risico's nemen."
Gelukkig mét resultaat.
Somers loopt in september 2023 - met 1 seconde overschot - de olympische limiet tijdens de marathon in Berlijn. Aan de finish staat papa Ludo te glunderen van trots wanneer hij zijn zoon een droom ziet waarmaken.
In de laatste maanden voor de Spelen zijn er een paar momenten geweest waarop het niet zeker was of mijn papa het nog zou halen.
Wat de buitenwereld op dat moment niet weet, is dat de vader van Somers al lange tijd ernstig ziek is.
Kanker. Terminaal.
De familie kiest er bewust voor om er in intieme kring mee om te gaan. Tijdens zijn voorbereiding op Parijs rept Somers er dan ook met geen woord over. Niet in interviews, evenmin in zijn eigen blog.
Toch is zijn laatste rechte lijn richting de Spelen er eentje met veel mentale bochten. De spreidstand tussen zorgen voor zijn vader en het najagen van zijn olympische doelen knaagt.
"Zeker in de laatste maanden voor Parijs zat ik veel in het buitenland. In die periode zijn er een paar momenten geweest waarop het niet zeker was of mijn papa het nog zou halen. (neemt even zijn tijd) Dan wil je thuis zijn om te helpen, maar ik was er niet."
"Alleen is het een keuze geweest die ik samen met hém gemaakt heb. We hebben daar veel over gepraat. Hij wilde dat ik mijn Spelen op de best mogelijke manier kon voorbereiden. Voor mijn papa, die er vanaf het begin van mijn carrière bij was, bracht dat een fierheid met zich mee."
Boodschap in de camera
Op 10 augustus verschijnt Somers met een hoger doel aan de start van de olympische marathon. Zichzelf, zijn familie én vooral papa Ludo trots maken.
Door een fel verzwakte medische toestand kan Somers senior het moment niet meemaken in Parijs, maar vanuit zijn ziektebed volgt hij de 42 kilometer van zijn zoon intensief mee.
Op het loodzware parcours flitsen de gedachten van Somers regelmatig naar zijn vader.
"Maar naast mijn papa ook naar de hele familie. Iedereen had zo hard toegeleefd naar dit moment ... Daar stoppen of niet het maximale geven, was voor mij onaanvaardbaar. Mezelf teleurstellen? No problem. Maar niét de mensen die zoveel tijd en liefde in mij investeerden. In mijn hoofd zat de gedachte: wat er ook komt, ik ga blijven pushen."
Want niemand die het fysieke leed op zo'n moment beter kan relativeren dan Somers.
"Door de hele situatie met mijn papa ervaar ik het als een privilege om mijn pijn zelf te mogen kiezen. Je voelt je geen sukkelaar omdat je hard moet trainen en moet afzien. Ik weet dat er andere mensen zijn, naast mijn papa, die fysieke en mentale pijn ervaren die ze niet willen. Dan is mijn afzien tijdens de marathon maar peanuts."
Op een WK of EK atletiek zou zoiets zonder veel gedoe passeren, maar door de Spelen ging het een eigen leven leiden.
Voortgestuwd door liefde loopt Somers uiteindelijk naar een onverhoopte 22e plaats in de olympische marathon. Na 2 uur, 10 minuten en 32 seconden finisht hij zielsgelukkig aan de Esplanade des Invalides.
"Wat er toen door mijn hoofd ging? Vooral opluchting. Omdat ik mezelf op een heel hoog niveau heb kunnen tonen. Van de 81 deelnemers stond ik 67e, maar ik wist dat ik veel meer waard was. Er valt heel veel van je af als dat ook lukt op het grootste podium ter wereld."
"Het is iets dat voor altijd in de boeken staat. Alles begon met zo'n gek idee twee jaar geleden en dan valt het in elkaar op een manier waar je vooraf voor getekend zou hebben ... Voor mij was dat verhaal zó af."
Alleen stopt de nalatenschap van Somers op de Spelen daar niet.
Enkele minuten na zijn aankomst is er een memorabel moment met Sporza-reporter Maarten Vangramberen in de mixed zone.
"Zeg, zou ik eerst even snel je gsm mogen lenen? Ik zou heel graag mijn papa bellen", klonk het. Wanneer zijn papa niet opneemt, richt een geëmotioneerde Somers zich dan maar tot de camera.
"Papa, ik sta voor altijd in de boeken, hé! Voor altijd!"
Het moment gaat viraal, maar weinigen weten op dat moment over het verborgen verdriet.
Voor de buitenwereld is het een beetje gissen waarom Somers zo graag zijn vader wou bellen.
"Dat interview is veel groter geworden dan gedacht", blikt de protagonist terug. "Ik wilde gewoon mijn papa bellen en wist niet dat de camera op dat moment al aan het draaien was. Op een WK of EK atletiek zou zoiets zonder veel gedoe passeren, maar door de Spelen ging het een eigen leven leiden."
Over de boodschap wordt zelfs bijna meer gesproken dan over Somers zijn prestatie.
"Dat was even schrikken. Zeker omdat het heel die periode iets privé was en ik er niet met mijn familie over had kunnen overleggen. Maar sowieso kijk ik er nu met een positief gevoel op terug. De reacties waren louter positief. Veel mensen zagen plots het menselijke aspect van een atleet die met meer dingen bezig is dan enkel trainen."
Levensvreugde en vechtlust
Veel tijd om na te genieten van zijn olympische knalprestatie heeft Somers evenwel niet.
In de uren na de marathon gaat de toestand van zijn papa snel achteruit. Somers laat de Belgische delegatie weten dat hij past voor de geplande slotceremonie en huldiging in Brussel. Zondagochtend zet hij al koers naar huis.
"Al de rest kon mij gestolen worden. Toen ik bij mijn pa en familie arriveerde, was Parijs het laatste van mijn zorgen."
Drie dagen na de marathon overlijdt Ludo Somers op 60-jarige leeftijd, omringd door al zijn geliefden.
"Onze papa was een heel enthousiaste en energieke mens", typeert zijn zoon. "Iemand met veel levensvreugde die plezier vond in de kleine dingen. Passeerde je bij ons op een dinsdagavond? Dan kreeg je een bordje met eten en een pintje. Heel veel mensen zijn bij ons thuisgekomen. En mijn broers en ik hebben altijd onvoorwaardelijke liefde gevoeld."
"Ook in mijn carrière was papa bijzonder betrokken. (lacht) Volgens mij is er aan hem ook een topsporter verloren gegaan, maar hij vond andere afleidingen plezanter. Gelukkig nam ik zijn talent over. En als supporter heeft hij geen kampioenschap gemist. Zelfs in the middle of nowhere van Slovakije, bijvoorbeeld. Dan pakte hij enkele vrienden mee om er het beste van te maken."
Stel dat mijn papa 2 maanden eerder was gestorven, dan zou ik laatste gefinisht zijn in die marathon. Sowieso.
Bijna filmisch is de vaststelling dat de vader van Somers zó kort na de olympische marathon overleed. Alsof hij gevochten heeft om dat ene moment nog mee te maken, om nadien te mogen rusten.
Somers knikt.
"Het heeft me doen inzien dat de menselijke geest heel straf kan zijn als het echt iets wil. Mijn papa wou absoluut dat mijn familie en ik Parijs ten volle konden beleven. Want stel dat hij 2 maanden eerder was gestorven, dan zou ik laatste gefinisht zijn in die marathon. (stellig) Sowieso. Zo'n verlies kan je niet doormaken in een voorbereiding."
"Voor mijn papa was het daarom een noodzaak om die Olympische Spelen nog te halen. Toen dat wegviel ... (krijgt het moeilijk) Papa heeft me nog een onwaarschijnlijk mooi cadeau gegeven. Het is moeilijk te vatten hoeveel vechtlust dat van hem gevraagd moet hebben."
Enkele weken na het heengaan van "zijn grootste fan" deelt Somers het nieuws ook op sociale media. Voor velen krijgt hét interview plots een volledig andere context en betekenis.
"Ik wilde dat verdriet nochtans niet naar mij toe trekken - ik heb lang getwijfeld om die post te zetten. Maar na de Spelen waren er heel veel events en iedereen stelde dezelfde vraag: 'Ça va met uw papa?'"
"Door met het nieuws naar buiten te komen, moest ik niet iedere keer het volledige verhaal doen. Want het was groter geworden dan mezelf. Op deze manier kon ik alles op een goede manier afsluiten."
Voor goud in Leuven
Terwijl hij het verleden koestert, kijkt Somers nu bovenal vooruit.
"Ik heb deze maanden bewust geen te zotte dingen gepland. Dat was mijn mentale en fysieke gezondheid - na twee stressvolle situaties - niet ten goede gekomen. Eerst alles wat laten bezinken, tijd nemen voor de familie."
Maar dan fonkelen de ogen van de olympiër wanneer hij over zijn ambities voor 2025 begint.
"Het eerste grote doel wordt het EK, hier in Leuven. Recent heb ik die knoop doorgehakt. Er zijn andere zotte marathons die ik zou kunnen lopen, zoals die van Boston een week later. Maar ik beeldde me dan in dat ik niet zou meelopen in mijn eigen stad ... Dat kon ik niet over mijn hart krijgen."
Waarom zou je mikken op de top 5? Zo creëer je geen animo, hé. Dan heb je beter de mindset om te winnen.
Een straffe uitspraak volgt.
"Ik ga op het EK voor de knikkers, voor goud. (lacht) Schrik je daarvan? Als ik hetzelfde niveau haal van in Parijs - en volgens mij kan ik nóg beter - ga ik er dicht bij zijn volgens mij."
"Kijk, als Leuvenaar pretenderen dat ik ga om te winnen, dat vind ik wel leuk. Het zou typisch Belgisch zijn om voorzichtig te zijn, maar ik vind dat je ambitie mag tonen. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om alle opofferingen te maken. Waarom zou je mikken op de top 5? Zo creëer je geen animo, hé. Dan heb je beter de mindset om te winnen."
Sowieso een garantie: de clan-Somers zal er op 13 april een groot feest van maken. Voor Michael, maar zeker ook voor Ludo.
"De Airbnb's in Parijs had mijn papa nog allemaal vastgelegd. (verzinkt even in gedachten) Nu is de familie al volop bezig met appartementjes in Leuven te boeken. De sfeer van de Spelen evenaren zal misschien moeilijk worden, maar puur voor mezelf wordt het sowieso specialer."
Van bovenaf supportert iemand extra mee.
