Gisterenavond zat hij anoniem op de tribune in Glasgow. Voor de fans van Celtic als een legende, maar voor die van Club Brugge als dure last. Hoe is het eigenlijk nog met Dedryck Boyata? Op zijn 34e verjaardag doet hij voor het eerst zijn kant van het verhaal over de mislukte periode bij blauw-zwart, waar hij zijn laatste maanden als paria doorbrengt. "Het is alsof ik een hyperbesmettelijke ziekte heb."
Onderstaand interview had eigenlijk moeten verschijnen vóór Celtic - Club Brugge.
Want het Champions League-duel tussen beide kampioenen is er ook eentje met een enorm contrast voor Dedryck Boyata. In Schotland boekte de verdediger zijn grootste sportieve successen, terwijl hij bij blauw-zwart momenteel wegkwijnt in een vergeethoekje.
Dat verhaal wilden wij dus graag even schetsen.
Alleen staat Boyata erop dat het artikel pas ná de match verschijnt.
"Want ik wil de voorbereiding van het team op de wedstrijd niet verstoren", benadrukt hij meermaals. "Kijk, normaal ben ik iemand die problemen liever voor mezelf hou. Ik heb het ook moeilijk om slecht te praten over Club - het is een instituut en ik respecteer alle werknemers en de fans."
"Maar nu wil ik eens mijn kant van het verhaal doen. Omdat jij eigenlijk de eerste bent die vraagt hoe het met mij gaat."
Kamertje van schoonmaakploeg
Sportief is het antwoord daarop kort en duidelijk: niet goed.
Sinds februari speelde Boyata geen minuut meer in een officiële match voor Club Brugge. Al enkele maanden traint hij gescheiden van de A-kern. Een situatie waar de verdediger het mentaal moeilijk mee heeft.
Boyata schetst hoe zijn dagen er tegenwoordig uitzien.
"Soms train ik alleen, af en toe met Club NXT en geregeld krijg ik een programma dat ik thuis moet afwerken - weg van het trainingscentrum. (zucht) Ik heb het vooral lastig met het feit dat ik van alles en iedereen geïsoleerd word."
"Ze willen dat ik me omkleed in een klein kamertje waar de schoonmaakploeg zijn spullen bewaart. Dat weiger ik. Ik pik er mijn kleren op en doe het gewoon in de kleedkamer. En omdat ik alleen in de namiddag mag trainen, kan ik ook niet meer eten op de club. Zo willen ze ervoor zorgen dat ik op geen enkele manier nog contact heb met mijn ploegmaats. Het is alsof ik een hyperbesmettelijke ziekte heb ..."
Ze zeggen wel dat ze me nog steeds respecteren, maar dat blijkt niet uit de manier waarop ze met me omgaan.
"Wat me aan deze aanpak nog het meeste stoort, is dat coaches langer moeten blijven in de namiddag om met mij te trainen. Voor de schoonmakers geldt hetzelfde. Ik wil die mensen dan ook eens uitdrukkelijk bedanken voor alles wat ze doen. Net als de staf van Club NXT."
"Maar de manier waarop ik behandeld word, is voor mij respectloos. Moet ik me dan gewaardeerd voelen omdat ik de faciliteiten van de club nog steeds mag gebruiken? Ze zeggen wel dat ze me respecteren, maar dat blijkt niet uit de manier waarop ze met me omgaan."
"Weet je, ook de andere spelers hekelden in het begin van het seizoen mijn situatie. Want ik was voor velen een mentor die altijd klaar stond om advies te geven. Maar van de ene op de andere dag was ik er niet meer. Mijn nummer in de kleedkamer was plots weg. Spelers begonnen daarover te klagen, wat van mij in de ogen van het bestuur opnieuw een probleemgeval maakte."
"Eigenlijk is mijn situatie nu nog slechter dan ervoor. Ik heb geen enkele kans meer om mij te tonen. Niet bij de A-ploeg, niet bij NXT en zelfs meedoen in vriendschappelijke matchen is verboden. Zo kan ik geen nieuwe club vinden."
20% compensatie
Maar had deze situatie dan niet voorkomen kunnen worden?
Gezien de voorgeschiedenis van Boyata bij Club was het relatief duidelijk dat de verdediger eigenlijk geen toekomst meer had in Jan Breydel. Door zijn hoge loon en tegenvallende prestaties speelde de Rode Duivel constant met een target op de rug.
Waarom kwamen beide partijen deze zomer dan niet tot een oplossing?
"In augustus maakte Club duidelijk dat ik moest vertrekken", doet Boyata het verhaal van de voorbije zomer. "Ik wist dat het lastig zou worden om een nieuwe club te vinden omdat ik zo weinig gespeeld had."
"Bij het eerste aanbod stelde Club mij voor om mijn contract te verbreken tegen een compensatie van 20%. Dat voorstel weigerde ik, want ik wilde in België blijven en zou anders financieel zwaar moeten inboeten. Je moet weten: ik wilde niet opnieuw naar het buitenland. Dicht bij mijn familie zijn was namelijk de reden waarom ik terugkeerde. Ik wou mijn vrouw en zoontje, die net gesetteld is op school, hier niet wéér weghalen."
Ik wou mijn vrouw en zoontje, die net gesetteld is op school, niet opnieuw weghalen uit België. We hebben 16 jaar lang in het buitenland gewoond, hé.
"Er gingen weken voorbij en pas op 12 september - de transfermarkt in België was dan al dicht - hadden we een nieuwe afspraak rond het verbreken van de overeenkomst. Club stelde dan plots voor om mij voor 55 à 60% te compenseren."
Hadden ze dát in het begin van de zomer gedaan, zou ik het geaccepteerd hebben. Want dan had ik genoeg tijd om een andere ploeg te vinden die misschien 30% van mijn loon wou overnemen."
"Alleen had ik nu minder dan 24 uur de tijd voor een oplossing. Bovendien was enkel de transfermarkt in Saudi-Arabië en Turkije nog open. Club dacht trouwens verkeerdelijk dat ik als vrije speler bij eender welke ploeg meteen kon tekenen. Mijn makelaar moest ze corrigeren, want dat kon pas vanaf januari."
"Voor mij bleven er dus twee keuzes over. Óf ik verbrak mijn contract. Maar dan moest ik thuiszitten zonder faciliteiten om in te trainen en zoeken naar een nieuwe club voor januari. Dan genoot de andere optie - bij Club blijven - mijn voorkeur. Maar het was nooit mijn bedoeling om in deze situatie te belanden."
"Iedereen praat trouwens over mijn hoge salaris. Alleen heb ik Club Brugge nooit een pistool tegen het hoofd gezet toen ik hier mijn contract tekende. Ik heb dat verdiend op basis van mijn prestaties in het verleden als kapitein in de Bundesliga (bij Hertha Berlijn, red.) en speler van de nationale ploeg. Ik heb zelfs ingeleverd om naar Club te komen."
6 maanden wachten op kans
Dat Boyata de verwachtingen nooit kon inlossen, lag aan een mix van factoren. Vooreerst sukkelde de verdediger van de ene blessure in de andere.
"Ik wil daarover iets verduidelijken", aldus de verdediger. "Ik had al problemen met mijn knie en achillespees bij Hertha. "Mensen denken dat ik de hele tijd geblesseerd was, maar eigenlijk was dat niet zo. Het zijn letsels waarbij je vooral de intensiteit van de belasting goed moet managen."
"Verschillende aspecten van het beleid bij Club Brugge hebben me daarbij niet geholpen. Bankzitters moeten na een volledige match zitten meteen lopen. Dat is normaal, maar niet evident met mijn problemen. Daarnaast wordt er opgewarmd op kunstgras en zijn de velden hard. Toch heb ik daarover nooit geklaagd, ik deed alles wat ze me vroegen."
"Hét grote probleem was evenwel dat ik nooit op een constante basis speelminuten gekregen heb. Nochtans heeft een type speler als ik dat nodig. Maar nu zat er soms een halfjaar tussen twee matchen."
Ik voel me schuldig dat ik Carl Hoefkens nooit heb kunnen bedanken voor zijn geloof in mij.
Dat Club de jongste seizoenen zo vaak van coach wisselde, hielp evenmin.
"Onder Carl Hoefkens - hij wou van mij een titularis maken - had ik twee keer op een cruciaal moment een blessure", herinnert Boyata zich. "Ik voel me schuldig dat ik hem nooit heb kunnen bedanken voor zijn geloof in mij. Hoewel ik dan al voelde dat het bestuur mij buiten wilde duwen."
"Tijdens de periode onder Scott Parker was ik aan het revalideren van mijn knieblessure, nadien kwam Rik De Mil. In zijn eerste match tegen Standard dacht ik dat ik zou spelen, maar hij koos voor Jorne Spileers - alle begrip, het is een groot talent - en ik zat in de tribune. Volgens hem zat ik mentaal niet op de juiste plek. Nochtans had ik héél hard gewerkt om wat minuten te krijgen."
"Het seizoen erna kwam Ronny Deila. Een goede zaak, dacht ik, want ik kende hem nog van bij Celtic. In de Europese duels tegen Osasuna deed ik het volgens mij oké als invaller. Tegen KAA Gent begon ik in de basis, maar pas begin oktober kreeg ik opnieuw mijn kans."
"Dat was tegen STVV op de linkse positie in de driemansdefensie. Een plek waar ik zelden speelde en zeker niet zo offensief. Ik was tijdens die match volledig exposed en werd gewisseld aan de rust - terecht, want ik was shit."
"In de 2e helft switchte de coach wel weer naar een viermansdefensie ... Bijzonder frustrerend. Ik sprak Deila daar de dag erna over aan en hij gaf toe dat hij me in een kwetsbare positie had gezet."
Antwerp scoorde nog twee keer. Goals waar ik niks mee te maken had, maar toch kreeg ik alle schuld over mij.
"Richting de wintermercato smeekte ik om speelminuten bij de coach, zodat ik mezelf in de kijker kon spelen voor andere clubs. Tevergeefs. 'Het ligt niet aan mij, maar aan het bestuur', zei Deila. Ze behandelden mijn carrière alsof het een spelletje was. Ik ging vaak naar het bureau van de bazen, maar kreeg nooit een duidelijk antwoord."
"Mijn volgende minuten in de competitie kwamen er pas vier maanden later op Antwerp. We stonden 0-1 voor en ik moest in het slotkwartier de zege mee veiligstellen. Antwerp scoorde nog twee keer. Goals waar ik niks mee te maken had, maar toch kreeg ik alle schuld over mij. Nadien heb ik niet meer gespeeld."
"Onder Nicky Hayen - chapeau voor zijn resultaten - heb ik geen minuut in een officiële match gespeeld. Alleen in de voorbereiding liet hij me soms eens een helft opdraven. Daar ben ik de coach dankbaar voor. Maar ik had minuten in echte wedstrijden nodig om te kunnen vertrekken, want clubs waren vergeten dat ik bestond."
Nog steeds ambitie
En dus is wachten tot het mislukte huwelijk tussen Boyata en Club tot een scheiding komt. Komende winter? Of toch pas volgende zomer? Time will tell.
Om zijn gedachten te verzetten, vloog de verdediger woensdagavond op eigen initiatief naar Glasgow om de match tussen Celtic en Club Brugge bij te wonen in de tribune.
Met pijn in het hart.
Toch hoopt Boyata snel weer zelf op een veld te staan. Op zijn 34e is de 31-voudig international, ondanks de troosteloze voorbije jaren, nog niet klaar met het voetbal.
"Ik ben geen 25 meer en zal niet meer de beste speler ter wereld worden, maar met matchritme in de benen kan ik nog steeds heel veel betekenen voor clubs. Hopelijk komt die kans er snel."
Tot dan telt iedereen de dagen af.
Gevraagd naar een wederwoord op het interview van Boyata geeft Club onderstaande reactie.
- "Club is heel duidelijk geweest met betrekking tot de situatie van Dedryck in de zomer: er is geen toekomst bij Club, we willen samen een oplossing zoeken en met het oog op het vinden van een nieuwe club hebben we hem de hele zomer laten meetrainen met de A-kern en zelfs oefenwedstrijden laten spelen."
- "Toen er geen club kwam hebben we hem een voorstel gedaan van 2/3e van zijn jaarloon om vrije speler te zijn."
- "Dedryck heeft dat geweigerd en heeft sindsdien 5 dagen per week de combinatie van individuele training in alle professionele omstandigheden en teamtraining met Club NXT."
- "In tussentijd wordt zijn contract zoals bij elke werknemer gerespecteerd."
