"Onze trouwste fan kan nu in vrede sterven": verrassende leider Achel deelt geheimen van straffe heenronde

"Ja ... Ook voor ons komt het allemaal een beetje onverwacht."

Trainer Jan Vanvenckenray moet nog steeds in zijn ogen wrijven als hij de stand in de Lotto Volley League bekijkt. Halfweg de competitie staat zijn Tectum Achel helemaal bovenaan te blinken met 21 op 27.

"Straf" is op zijn plek bij de heenronde van de bescheiden Limburgers. Zeker omdat het eind oktober eindelijk grote broer Maaseik wist te kloppen (3-1, red.) in de competitie. 

"Onze grootste supporter, Eddy, is er al jaren bij. Hij zei altijd: "De dag dat we Maaseik kloppen, kan ik in vrede sterven." Wel, ik heb hem erna verteld dat hij dat maar beter nog even uitstelt", lacht de coach.

"Anekdotisch, maar net dát siert ons wel."

Verrassend is de wending helemaal. Want het gaat snel in de uithoek van Limburg.

Vorig seizoen werd Achel nog 7e met een jonge groep - een logische plaats volgens het budget van de club - en moest het naar de 'losers stage'. Dit jaar zetten ze zomaar hun voet naast traditieclubs.

"Je moet weten dat er drie jaar geleden nog geen concreet project was in Achel", duidt Vanvenckenray de ommeslag. "Toen ik als ex-Maaseikenaar, zowel speler als trainer, aankwam, moest er flink gesleuteld worden aan de perceptie."

Zo zette Achel in op rekrutering, de opleiding van jonge talenten en maakte het plannen voor een gloednieuw sportcomplex.

"Een paar jaar geleden wilde geen enkele buitenlander naar Achel komen, vorig jaar hebben we een eerste speler onder de hoede van Wout Wijsmans kunnen lokken", zegt de trainer.

"Dat door ons goede kader mét familiale zijde. Achel staat bekend om de ondersteuning van zijn spelers, die vaak nog student - zelfs in het middelbaar onderwijs - zijn. Ook zijn er twee jongens die een opleiding psychologie volgen. Zij zijn een verlengstuk van de staf op het veld."

"Maar dat betekent niet dat het er allemaal soft aan toegaat", lacht Vanvenckenray. "Noem het een ijzeren hand met een fluwelen handschoen rond."

De mix van buitenlandse ervaring en Belgisch talent - dat overigens deze zomer ervaring opdeed bij de Red Dragons in de Golden League - bezorgt Achel nu de hoogste roze wolk.

Of die blijft hangen, weigert de coach uit te spreken.

"Wat er komen gaat, dat weet ik niet", blijft Vanvenckenray op zijn hoede voor grootspraak. Wel weet hij dat de ingrediënten er zijn om het iedereen moeilijk te blijven maken.

"We hebben een paar stevige karakters, ja. Zo is hoofdaanvaller Jippe Schroeven (21 jaar) een publiekslieveling, heeft Felix Baumann (19 jaar) een verschroeiende opslag en is Yannick Bak (23 jaar) indrukwekkend met zijn pipe-aanval."

Met al dat aanvallend talent huiveren de muren van de huidige, kleine sporthal in Achel.

"De groep is enorm aan het groeien en we zijn gelimiteerd door de hal met een drukke bezetting. Daarin moeten we een professioneel programma, gelijkaardig aan dat van Roeselare of Maaseik, op maat van onze studenten afwerken."

"Daarom zijn we in blijde verwachting van een nieuwe sporthal, die er volgend jaar zal staan", besluit de coach. "Die infrastructuur wordt cruciaal in de verdere groei van de club."

De toekomstvisie is er. Nu is het aan spelers en trainer om hun eigen plafond - en liefst nog niet de muren van die arme sporthal - te slopen. Te beginnen in de eerste match van de terugronde in Aalst.