58-jarige debutante in tafeltennis en drastische carrièreswitch van NBA-speler: de olympische buitenbeentjes

In 1986 leek ze haar olympische droom te moeten opbergen. Nu, 38 jaar later, mag Zhiying Zeng zich opmaken voor haar debuut op de Spelen.

Dat op haar 58e en niet voor het land van haar geboorte - China, wel voor Chili. Want bij haar vaderland had Zeng geen plekje meer in het nationale tafeltennisteam.

Vergis je niet: zelfs op haar gezegende sportleeftijd beschikt ze nog over de reflexen om mee te draaien op topniveau.

Ze ging op zoek naar onderdak om haar sport en passie te blijven uitvoeren. Die vond ze in een kelder van een sportcomplex in Santiago, de hoofdstad van Chili.

Daar traint de Chileens-Chinese van maandag tot vrijdag hard. Zo hard dat ze zich een weg naar de Spelen klopte. Misschien ook te hard? "Als je jong bent, kan je alles aan", lacht ze bij The Guardian. "Als ik nu te veel speel, krijg ik schouderpijn."

Kijk dus niet verbaasd op wanneer Zhiying Zeng wat rust neemt bij haar debuut in Parijs.

Soms blinken olympiërs niet uit in één, maar twee sporten. Als jonge kerel wierp Chase Budinger zich al op als uitstekende basketballer én volleyballer.

Zo hielp hij La Costa Canyon drie keer op rij aan een staatskampioenschap volleybal in Californië en werd hij anno 2005 uitgeroepen tot Amerikaanse Speler van het Jaar. Een jaar later won hij dan weer de American Slam Dunk Contest in het basketbal.

Toen hij een keuze moest maken uit beide liefdes, greep Budinger naar het pad dat tot grotere successen kon leiden. Dat richting de NBA. 

Als 44e pick in de NBA-draft van 2009 ging hij via Detroit naar Houston. Daar speelde hij 3 seizoenen, werd hij tweede in de Dunk Contest tijdens het All Star-weekend, waarna hij naar Minnesota trok.

Via Indiana, Phoenix en een verhuis naar Spanje, zei Budinger het basketbal vaarwel. Vrijwel meteen vond hij zijn liefde voor volleybal terug en ging hij beachvolleyballen op het allerhoogste niveau.

Met Troy Field kreeg hij een partner met de goede klik naast zich. "We hebben besloten om gewoon twee jaar keihard te werken en te zien waar we zouden stranden", vertelde Budinger over de olympische ambities van het duo.

Die brachten de Amerikanen nu naar Parijs, waar ze hopen de VS hun eerste gouden plak in het beachvolleybal te bezorgen sinds Peking 2008.

Gevlucht uit Ethiopië, maar een thuis gevonden in het vluchtelingenteam. Farida Abaroge voelt zich na 8 woelige jaren gesteund door "een team dat als familie voelt".

Ze maakt deel uit van het 37-koppige "Refugee Team" dat naar de Spelen in Parijs trekt. Haar specialiteit: de 1.500 meter.

In 2016 moest ze haar vaderland noodgedwongen verlaten uit angst voor vervolging. Haar slopende zoektocht naar veiligheid ging van Soedan, over vluchtelingenkampen in Egypte tot Libië en Frankrijk, waar ze asiel kreeg.

Toch hield haar dat niet weg van sport. Een zwarte band in karate, een degelijke voetbalster en een schicht op de piste. Dat was ze zeker. Maar die olympische droom? Een utopie.

Tot liefdadigheidswerkers in Frankrijk haar weer lieten dromen.

"Toen ik alleen in Frankrijk aankwam, vroegen ze me wat mijn passie was. Ik zei sport. Ze namen me mee naar een winkel om wat sportschoenen en uitrusting te kopen en ik begon te rennen."

Tegenwoordig combineert ze twee trainingen per dag met een voltijdse job als inpakker van pakketbezorgingen. Gelukkig kon ze dankzij de steun van het IOC twee maanden onbetaald verlof nemen.

"Al mijn collega's duimen voor mij", vertelt ze bij The Guardian. Hoe dan ook wordt Farida Abaroge een inspiratiebron op de Spelen.

Voorbestemd om in de NBA te spelen.

Jimmer Fredette scoorde net geen 2.600 punten in zijn loopbaan op de Universiteit van Brigham. Een record dat nog steeds staat en die hem Speler van het Jaar maakte in 2011.

Het mocht dan ook niemand verbazen dat Fredette 241 NBA-wedstrijden zou spelen bij onder meer Sacramento. Maar na een Chinees avontuur, liet hij zijn oog vallen op 3x3-basketbal in 2022.

"Ik wist in het begin niet eens wat ik aan het doen was", moet hij toegeven na zijn overstap. "Maar ik hou van de uitdaging en mijn competitief kantje kwam naar boven."

Dat - en hard werken in de zaal en fitness - zorgde ervoor dat Fredette zijn plekje kreeg bij Team USA. Daarmee pakte hij al zilver op het WK vorig jaar.

"En toch voelt het als lekker ballen met je vrienden", lacht hij. Aan spelplezier geen gebrek in het zicht van de Eiffeltoren.

"Hallo, ik ben Nikki en ik ben een transgender persoon."

Zo opende Nikki Hiltz een boodschap op Instagram in 2021. De Amerikaanse atleet werd geboren in een vrouwenlichaam, "maar ik identificeer me niet met het geslacht dat ik bij mijn geboorte kreeg". 

"Het woord dat ik momenteel gebruik om mijn geslacht te beschrijven is non-binair", oordeelt Hiltz, die zo alle taboes - ook in de sport - wil doorbreken. "Want dat wordt nu toch eens hoog tijd?"

"De beste manier waarop ik mijn geslacht kan uitleggen, is fluïde. Soms word ik wakker met het gevoel dat ik een krachtige koningin ben en andere dagen word ik wakker met het gevoel dat ik gewoon een kerel ben."

Die coming-out zorgde voor opluchting, maar ook voor hindernissen.

"Dingen zoals mensen die struikelden over mijn voornaamwoorden of opzettelijk probeerden mijn deelname ongeldig te maken, bleven maar gebeuren."

Het gevolg: 2021 werd een sportief matig jaar op de piste. Maar sindsdien is de knop omgedraaid. Hiltz plaatste zich als winnaar van de Amerikaanse Trials onlangs voor de 1.500 meter op de Spelen.

"Een overwinning voor de volledige LGBTQ+gemeenschap", klonk het toen. "Zij hebben me de laatste 100 meter voortgestuwd met alle liefde die ik ontving." 

En ook op het grootste sportpodium ter wereld hoopt Nikki Hiltz een toonbeeld van doorzettingsvermogen te zijn voor alle transatleten.