"Wout wilde ondanks die val niet opgeven": Sarah De Bie, 5 jaar na de nachtmerrie van Pau

"Ik wist eigenlijk niet dat er dit jaar een aankomst in Pau is in de Tour. Wout en ik hebben er alleszins niet over gesproken. Over zulke zaken hebben we het weinig."

"Hij zei wel dat hij weer zou overnachten in Hotel Eden Park in Pau. Zijn ploeg slaapt er telkens als ze in Pau zijn. Ook in de voorbije edities was Pau regelmatig startplaats."

"Dat hotel blijft dus terugkomen, Pau veel minder. Ik geef ergens toe: als je een probleem ontwijkt of er niet over praat, dan is het er niet. Al hecht Wout weinig belang aan bijgeloof."

"Ik kan niet zeggen dat Pau een naar gevoel oproept. Van de stad herinner ik me ook weinig. Het is overdreven om te zeggen dat die dag een zwart gat is, maar ik heb er wel gehandeld op automatische piloot. Dat ik mijn bedenkingen heb over de dokters ginds, dat kan ik je wél verzekeren."

"Het is nu 5 jaar geleden, maar ik weet dat ik die dag een raar gevoel had. Het is niet zo dat je dan meteen denkt dat Wout zal vallen of dat er iets zal gebeuren, veeleer dat het bijvoorbeeld lastig zal zijn om te winnen. Maar er was wel een voorgevoel, ja."

"Ik was die dag aan de finish in Pau en ik zag zijn val in de tijdrit gebeuren op een groot tv-scherm. We zijn dan zo snel mogelijk naar de aankomst doorgereden en de ziekenwagen met Wout aan boord is ons voorbijgereden, want Wout had me zien staan."

"Toen we in het ziekenhuis arriveerden, mocht ik niet onmiddellijk bij Wout. Ik begrijp dat de artsen hun job moeten doen, maar als je op de gang je man hoort roepen, is dat best frustrerend."

"Toen ik Wout wel te zien kreeg, begon hij meteen over de koers te praten. Met zijn ploeg gingen ze in die Tour voor een goed klassement met Steven Kruijswijk. En Wout wilde ondanks die val niet opgeven, zei hij toen."

"Toen we bij elkaar waren, is Wout gekalmeerd. We zijn supergoed op elkaar ingespeeld, we kunnen elkaar snel geruststellen."

"De wonde heb ik zelf nooit gezien en dat is maar beter zo, want ik weet hoe groot het litteken is. Dat is een 20-tal centimeter, ook omdat de wonde achteraf nog eens is opengehaald in het ziekenhuis van Herentals. En littekens genezen niet echt goed bij Wout."

"De pees in het bovenbeen van Wout was losgekomen, maar dat hadden ze in Pau niet gezien. Ze hadden de wonde dichtgemaakt en dat was het."

"Toen we bij onze thuiskomst meteen naar Herentals gingen, vroeg dokter Toon Claes aan Wout om zijn been op te heffen. Dat lukte niet. Ofwel was er iets mis met zijn zenuwen, ofwel was zijn pees los. Dat was een alarmbel."

"Wout moest in het ziekenhuis blijven en zelf ben ik er ook flauwgevallen. Ook ik kon niet naar huis. Daar zaten we dan, een tête-à-tête in het ziekenhuis van 2 nachten."

"Als het team in Herentals niet zo alert was geweest, dan had Wout misschien niet meer kunnen fietsen. Uiteraard hadden we daar in Pau geen rekening mee gehouden. Je denkt dat die chirurgen hun vak kennen."

"Wout probeerde in Frankrijk ook rustig te stappen. Je zag wel dat dat superslecht ging, maar je stelt je geen vragen. Ik begrijp niet dat ze dat niet gezien hebben."

"Maar die naïviteit zijn we wel kwijt. Neen, in een Frans ziekenhuis zal je me niet te snel meer zien. Bij de Tour van vorig jaar was ik hoogzwanger, maar Wout zei dat ik beter kon thuisblijven. We zijn op onze hoede."

"Na anderhalve week in Herentals mocht Wout naar huis. Hier was ook een ziekenbed geïnstalleerd in onze woonkamer. Ik heb nog een foto van hem in onze tuin in een rolstoel. Wat ziet hij er daar eenzaam uit."

"Wout heeft de beelden van zijn val wel bekeken, zelf heb ik dat niet gedaan. Dat kon ik niet. Ook de beelden van Dwars door Vlaanderen heb ik niet meer herbekeken."

"Ik was thuis toen het gebeurde. Ik was ziekjes geweest en Wout wilde, met de Ronde van Vlaanderen voor de deur, geen risico's nemen."

"Ik heb geroepen toen hij viel, maar Georges zei: "Het is niet erg, mama". Daarna is er een zwart gat - opnieuw. Je blijft bellen tot je iets weet of iemand te pakken krijgt."

"Zijn val dit jaar of Pau 5 jaar geleden: Wout keert terug. Iedereen weet hoe supersterk hij mentaal is, maar dat bobijntje geraakt soms af, hé."

"Je zag na die crash in de Tour wel snel veel vooruitgang, maar ik ken niet veel mensen die zich zo hard kunnen blijven oppeppen. En hij is nooit negatief. Hij werkt gewoon hard."

"Dit jaar was die terugkeer moeilijker. We hebben nu ook 2 kindjes. Wout is vader en dan zie je koers meer als je beroep. Soms twijfel je dan of wat je doet, het wel waard is."

"Die val met Jonas Vingegaard gebeurde ook kort daarna. Dat heeft echt een flinke krak gegeven. Wout zag het op die manier nog eens gebeuren, erg confronterend."

"Je staat veel langer stil bij wat de gevolgen zijn of hadden kunnen zijn. Georges is nu 3,5 jaar en had het lastig om die jongste val te verwerken. Wout ziet dat ook en zoiets wil je jouw kind niet aandoen."

"Georges begrijpt alles steeds beter en hij ziet ook die wondes. Maar hij blijft kijken naar de koers, hoor. Hij weent zelfs als zijn papa niet wint. Extra druk, hé."

"Intussen koerst Wout weer, maar het BK vond ik zelf eng. Ik was er zelf voor het eerst weer bij en het draaide uit op een massasprint. Dan besef je dat je weer kan vallen."

"Die sprint in de Tour waarbij Wout in de remmen moest, heb ik niet gezien. Ik was wel aan de finish, maar er was geen scherm in de buurt. Misschien is het wel beter zo."

"Zoiets is altijd spannend, maar dat slijt. Het allerbelangrijkste is dat Wout geen schrik heeft. Die angst zal ook bij hem wel wegebben."

"Het heeft misschien ook te maken met hoe zijn benen voorlopig aanvoelen. Af en toe betonnen benen, ja. Wout is dat niet vaak gewoon."

"Maar zulke benen laten angst misschien net wat makkelijker toe. Al is het vooral een zegen dat die benen er nog zijn."