Zijn passage bij de club zo roemrijk, maar toch geen afscheid door de grote poort. Vincent Mannaert is in zijn laatste maanden als CEO van Club Brugge in een unieke positie beland. Na meer dan een decennium bouwen aan de weg naar de top, vertrouwt hij zijn verhalen toe aan Peter Vandenbempt. Van de grootste triomfen tot de vertroebelde relatie met de voorzitter: een stevige duik in Mannaerts blauw-zwarte memoires.
"Ik weet dat ik de juiste beslissing genomen heb."
Met de finish in zicht, houdt Vincent Mannaert zich voor dat vertrekken bij Club Brugge de enige goede optie is. Daar heeft hij na een succesrijke passage zijn redenen voor.
"Ik voelde al een tijdje dat de brandstof op was. Die kwam dan niet echt terug, dus ik was er klaar voor. En ook klaar mee", vertelt hij aan Peter Vandenbempt.
Toch knaagt het bij de grote man - die sinds de aanstelling van CEO Bob Madou aan de zijlijn werd gezet - om blauw-zwart (opnieuw) warm en koud te zien afwisselen. Dat zonder handen aan de knoppen.
"Dat is misschien het meest frustrerende geweest. Op het moment dat je ziet, voelt, hoort dat het niet goed zit, dan ben ik ook een type dat graag iets verandert."
Maar die tijd van verandering is voorbij, dus rest Mannaert enkel nog zijn verhaal te doen over al de goede én mindere herinneringen.
Kickstart Preud'homme richting top
Want vergis je niet: hoogtepunten waren er bij de vleet in het tijdperk-Mannaert. Financieel en structureel werd een stevige basis gebouwd, ook het sportieve bleef niet achter: Mannaert won 5 titels, pakte de Beker en vier keer de Supercup met Club.
"Professionele en emotionele voldoening genoeg", lacht hij. "We hebben als club samen iets opgebouwd én onvergetelijke momenten meegemaakt."
Zijn favoriete moment? "De wedstrijd in Bernabeu was 45 minuten surreëel. Je staat 0-2 voor tegen Real Madrid, de grootste club ooit, met een ongelooflijke basiself. Ze hadden net twee keer de Champions League gewonnen, dat jaar ook. Dat blijft absoluut bij."
Ook de eerste titel onder zijn bewind zal Mannaert voor altijd onthouden. "Want iedereen hunkerde ernaar. Het dan afmaken in eigen huis tegen Anderlecht ... Dat maakt het podium wel af."
Preud'homme heeft erg snel duidelijk gemaakt wat er beter kon én dat ook benoemd.
Trainer in dat - voor blauw-zwart - heuglijke seizoen 2015/2016: Michel Preud'homme. Voor Mannaert dé grondlegger van de latere succesjaren.
"Hij kwam ook op het juiste moment", opent de voormalige CEO zijn herinneringenkluisje. "Mocht Michel er in het begin al geweest zijn, dan had het misschien niet zo geklikt. Maar Bart Verhaeghe en ik hadden al wat leergeld betaald voor onze fouten."
"Hij heeft erg snel duidelijk gemaakt wat er beter kon én dat ook benoemd. Michel wilde samen de prioriteitenlijst afvinken, steeds in overleg en met kennis van zaken."
"Je voelde dat we aan het toegroeien waren naar iets structureels", concludeert Mannaert. De weg naar de stabiliteit als topclub was door het trio ingezet.
De gebroken tandem met Verhaeghe
Wonderdokter Preud'homme zou Jan Breydel dan wel verlaten anno 2017, het einde van de Brugse succesreeks betekende het niet. Dat dankzij de sterke ruggengraat - noem het een tandem - vervaardigd uit Mannaert en Verhaeghe.
Tot er de afgelopen jaren ruis op de relatie kwam. Een onderwerp dat die eerste niet uit de weg wil gaan.
"Ik denk om te beginnen, en dat meen ik, dat het uitzonderlijk is om in deze sector vol met emoties dit parcours te hebben gereden", begint Mannaert het verhaal.
"Je zit altijd in een soort spanningsveld door de verantwoordelijkheden. Je start een samenwerking op z'n mooist, maar geleidelijk aan leer je elkaars kleine kanten kennen."
Ik voelde dat de chemie die er was met Verhaeghe wegebde.
Hoe komt het toch dat de relatie vertroebelde?
"Ik kan er de vinger niet op leggen", haalt Mannaert zijn schouders op. "Maar je voelde dat de chemie die er was, wegebde. Wat ik wel durf te zeggen: we hebben steeds het belang van Club Brugge vooropgesteld."
"De weg ernaartoe waren we het niet altijd over eens. Desalniettemin zijn we altijd in gesprek gebleven. Dat kan onaangenaam zijn, maar het blijft wel een gesprek. En onaangenaam was het vaker dan voorheen."
"Maar ik heb tegen hem gezegd dat ik wegga met een goed gevoel, met de positieve herinneringen prominent in mijn geheugen."
Nieuw tijdperk, nieuwe structuur en aanpak?
Het gerommel in de bestuurskamer zal (indirect) verband hebben met wat er de afgelopen jaren op het veld gebeurde. Mannaert kijkt ietwat verbaasd naar de hoogtes en laagtes die Club sinds vorig seizoen afwisselt.
"Bij de historische kwalificatie voor de knock-outfase van de Champions League dacht ik dat het de goede richting uitging. De thuismatch tegen Atletico en de winst op Porto zijn ijkpunten in de Europese geschiedenis van Club. Dan ga je ervan uit dat je vertrokken bent."
Toch bleek het moeilijk werken bij blauw-zwart, waar sinds Carl Hoefkens al 4 namen het roer in handen moesten nemen. Mede onder druk van de tandem aan de top, die zich graag moeide in de kleedkamer?
"Die interne druk is er onmiskenbaar", geeft Mannaert toe. "Maar die ... Hoe zou ik het zeggen? Het is wél altijd vanuit een wederzijdse dynamiek. Er kan heus wel iets vanuit de andere richting komen."
"Al ga ik niet ontkennen dat er in het verleden momenten waren dat we het anders konden aanpakken. Dat er zo kort opzitten, een minder positief effect had."
De sportieve input zal 'm vooral zitten in de benoeming van de technisch directeur.
Donderpreken voor het douchen, moet de Brugse selectie niet meer verwachten van de voormalige CEO. Enkel voorzitter Bart Verhaeghe zal zich nog kunnen opwerpen als kleedkamerfluisteraar.
Of is dat verleden tijd, nu de structuur (en cultuur?) van Club Brugge hervormd is?
"Die sportieve input zal 'm vooral zitten in de benoeming van de technisch directeur, die dicht bij staf en spelers zal staan", meent Mannaert. Namen als Hugo Broos en Francky Dury galmen door de wandelgangen.
"Ik heb met Hugo en Francky goed kunnen samenwerken in het verleden. Weliswaar niet in die rol. Ik denk dat het zeker geen kwaad kan dat het iemand is die een bepaalde ervaring met zich kan meebrengen."
"Maar het zal aan Bart en Bob zijn om die keuze te maken."
Één grote frustratie
De fakkel is inmiddels doorgegeven. Eén die in vele facetten rooskleurige vonken laat vliegen. Op één belangrijke leegte na: een nieuw stadion.
"Het eerste initiatief dateert al van voor mijn tijd, 2006", zucht Mannaert. "Na 18 jaar proberen, frustreer je je wel dat de eerste steen er nog niet ligt."
"Al geloof ik er absoluut nog in. Alleen moet het nu ongeveer gaan gebeuren. We zitten in project 7 en er is geen alternatief meer. Dat terwijl Club vooral aan een positieve fanbeleving wil werken."
Je blijft op je honger zitten door dat stadiondossier.
Wel heeft blauw-zwart gebouwd aan de toekomst.
"Club is historisch nooit een opleidingsploeg geweest, nu wel", klopt de 46-jarige manager zich op de borst. "Deze week stonden we bijvoorbeeld met vier verdedigers uit eigen jeugd in de kwartfinales van de Conference League."
"Ook financieel is de club sterker geworden. Net als commercieel, waar er een grote weg afgelegd is door Bob Madou en zijn team. Alleen: je blijft op je honger zitten door dat stadiondossier ..."
Buitenlands toekomstperspectief
Met een baksteen in de maag of niet, Vincent Mannaert wil ook na het hoofdstuk-Club vooruit met zijn leven. Maar niet in het Belgische voetbal.
"Met Zulte Waregem erbij ben ik bijna 18 jaar daarmee bezig geweest", geeft hij aan dat het welletjes is. "Ik heb nog niets beslist over mijn toekomst en laat het wat op me afkomen."
Uitgekeken op het voetbal is hij allerminst. "Ik voel me ook niet dermate uitgeblust om een lange periode niets te doen. In die zin is het niet onlogisch dat ik uitkijk naar internationale mogelijkheden."
"Dat zijn er wel wat. Ik hoop er binnen afzienbare tijd de juiste keuze in te maken."
Maar eerst wil de voormalige CEO genieten van het spannende seizoenseinde van zijn club. "Als supporter", besluit Mannaert, die met de knipoog vrede neemt met zijn nieuwe rol.
