Eli Iserbyt na bevrijdende titel: "Ben al vaak getemd geweest, het was tijd om iets terug te doen"

In de jeugd werd er geen kampioenschap georganiseerd of Eli Iserbyt stond op het hoogste schavotje. Maar bij de profs bleef het tot nu toe tot die ene Europese titel uit 2020.

"Dit is mijn allermooiste zege, ja", zegt Iserbyt. "Maar ik besef het nog niet zo goed. De tweede helft van de wedstrijd reed ik ook een beetje in een roes rond."

Iserbyt viel na de finish zijn ploegmaat, uittredend kampioen Michael Vanthourenhout in de armen. Ondanks dat hij afgelopen week ziek was gevallen, reed die nog naar het brons.

"Michael heeft het niet makkelijk gehad de voorbije weken en ik ook niet. We hebben veel aan elkaar gehad. Dan komt dat nu naar boven, die hoge emoties."

Eli Iserbyt moest niet alleen de stempel dat hij geen kampioenschapsrenner zou zijn van zich afwrijven, hij wou ook tonen dat de koude dan toch niet zijn achilleshiel is.

"Het is mooi dat ik die demonen eens kan temmen. Ik ben zelf al vaak getemd geweest in het verleden. Het was tijd om eens iets terug te doen."

Iserbyt moest het door zijn ziekte ook over een andere boeg gooien met zijn training. Zo nam hij afgelopen week geen rust, maar laste hij nog een stevige trainingsweek in.

"Ik ben nu iets ouder aan het worden. Misschien is dat vanaf nu de goeie optie, om een kampioenschap zo aan te vangen."

"Het is mooi dat het in de ploeg blijft. Als ik het iemand gun, is het Eli wel", zei Michael Vanthourenhout, de winnaar van vorig jaar. 

"We reden op een Eli-parcours. Op de rechte stukken reed hij 2 km/u sneller."

Vanthourenhout stond met twijfels aan de start. "Ik heb was last van buikgriep gehad en trok met veel vraagtekens naar Meulebeke."

"Daarom had ik niet verwacht dat ik een rol zou spelen. Gisteravond wist ik niet of ik zou starten."

"Hopelijk kan ik straks wat eten op het feestje van de ploeg", lacht Vanthourenhout.