Einde van een tijdperk: zo kleurde Patrick Lefevere 45 jaar lang de koers

1 maand voor zijn 70e verjaardag komt er een einde aan een tijdperk.

"Die leeftijd speelt al langer", vertelde Patrick Lefevere afgelopen jaar nog in zijn column van Het Nieuwsblad. "En ik mag zeggen dat ik het ondertussen ook wel een klein beetje heb gehad ..."

"Weet je wat er de laatste dertig jaar alleen al in mijn professionele leven is gebeurd?"

"Veel", is het enige juiste antwoord.

Nadat Lefevere zijn koersfiets aan de haak heeft gehangen - met een zege in Kuurne-Brussel-Kuurne als grootste wapenfeit - leert hij als 24-jarige de knepen van het ploegleidersvak bij Marc Zeepcentrale.

13 jaar later, anno 1992, zet hij zijn eerste stap in het organisatorische kluwen van de Italiaans-Belgische wielerformatie GB-MG Maglificio.

Wanneer de Belgische supermarktketen twee jaar later samen met Patrick Lefevere een samenwerking ondertekent met chemiereus Mapei, stapelen de successen zich op.

In zijn eerste jaar als ploegleider bij Mapei voert Lefevere de UCI-wereldranking aan met 81 zeges in een kalenderjaar.

Nog straffer zijn de legendarische beelden van de aankomst met drie Mapei-renners Johan Museeuw, Gianluca Bortolami en Andrea Tafi in Parijs-Roubaix. Het is Lefevere die vanuit de ploegleidersauto beslist in welke volgorde ze over de streep mogen komen.

Ook in het recordaantal van 95 (!) zeges in 1997 heeft hij een harde hand. De naam Lefevere is toen al lang gevestigd in de koerswereld.

Niets of niemand kan de sterke man van de blauwe armada iets in de weg leggen. Zelfs pancreaskanker niet. Het valt samen met zijn breuk met Mapei en de start van een nieuw avontuur bij Domo-Farm Frites.

Door die tumor moet Lefevere voortleven zonder twaalfvingerige darm en zonder galblaas.

"Weinig mensen overleven dat soort kanker", vertelt hij er jaren later zelf over bij De Tijd. "Dus ik had dubbel geluk: ze waren er op tijd bij én konden het goed behandelen."

Het "geluk" inspireert Patrick Lefevere om zelf de sprong te wagen als manager. 

Eén deeltje Mapei en één deeltje Domo-Farm Frites smelt hij samen tot Quick Step-Davitamon. Opnieuw wordt het in een mum van tijd een schot in de roos. Vedetten als Tom Boonen en Paolo Bettini schenken Lefevere een heel bos aan zegeruikers.

Hoewel zijn ploeg in overwinningen baadt, heeft Lefevere toch vaak moeite om naast het hondstrouwe Quick-Step een evenwaardige cosponsor en vooral geldschieter te vinden.

Die bijna eeuwige zoektocht naar sponsors - ondanks de successen - zal als een frustrerende rode draad door de Quick-Step-carrière van Lefevere lopen. Dankzij de Tsjechische mecenas Zdenek Bakala, die ook het grootste deel van de aandelen overnam, is er sinds 2010 wel wat meer financiële stabiliteit.

Quick-Step blijft de toonaangevende ploeg in de klassiekers. onder Lefevere wint het 6 keer Parijs-Roubaix, 8 keer de Ronde van Vlaanderen en 3 keer Milaan-Sanremo.

In 2019 wordt met Remco Evenepoel een nieuwe parel aan de kroon gevonden. De ploeg gaat zich steeds meer op klassementen in de (grote) rondes richten, iets wat tot dan toe braakliggend terrein was onder Lefevere.

Zo kan hij 3 jaar later met de Ronde van Spanje voor het eerst een grote ronde winnen. Al is de droom van een afscheid met een allereerste Tourzege hem niet gegund.

Lefevere liet zich de vele successen welgevallen, maar hoge bomen vangen altijd veel wind. Zo zijn er in 2006 en 2007 openlijke dopingbeschuldigingen. Lefevere bijt fel van zich af en haalt zijn gelijk in de rechtbank.

De mooiste triomfen viert levensgenieter Lefevere ook graag met een glaasje, iets wat zijn sowieso al scherpe tong soms nog losser maakte.

Met die scherpe tong neemt hij ook regelmatig zijn eigen renners op de korrel. Lefevere kan vaderlijk vriendelijk zijn, maar spaart ook de roede niet. Wie niet wint, maar toch veel verdient - zoals Sam Bennett en Julian Alaphilippe - krijgt er niet zelden van langs, persoonlijk of in de pers.

Omdat hij van zijn hart geen moordkuil maakt, ligt Lefevere ook soms overhoop met collega's of journalisten. Maar bij The Wolfpack dragen ze hem tot het einde op handen. Hoe kan het ook anders, met meer dan 1000 zeges in iets meer dan 20 jaar?