Toon Aerts gaat niet in beroep bij het Internationale Arbitragehof voor de Sport (TAS) en zal zijn dopingschorsing van 2 jaar uitzitten. Toch is de veldrijder niet mals voor de Internationale Wielerunie UCI. "Ik denk dat men soms vergeet dat renners ook gewoon mensen van vlees en bloed zijn."
Toon Aerts kreeg vorige week een zoveelste klap te verwerken. Nadat op 19 januari 2022 het verboden anabole product letrozole was aangetroffen, werd zijn beroep bij de UCI verworpen.
Het Internationale Arbitragehof voor de Sport was nog een mogelijk laatste redmiddel voor de veldrijder, maar Toon Aerts heeft beslist om niet meer in beroep te gaan. Hij zit zijn dopingschorsing uit tot 15 februari 2024.
Op Instagram komt hij nog één keer terug op de zaak. "Ik was keihard aan het werken richting de eerste crossen", schrijft hij. "Het gevoel beterde met de week, het plezier kwam terug... En dan plots kreeg ik het bericht dat een dag later de uitspraak zou volgen."
"En die kwam er. Terwijl ik in een groothandel verlichtingsarmaturen aan het kiezen was, stond de telefoon van mijn vriendin plots niet meer stil. Aan haar ogen zag ik voldoende. Nog voor ik de mail van de UCI doorkreeg of iemand kon spreken, werd de uitspraak wereldbekend gemaakt."
"Anderhalf jaar heb ik op deze uitspraak moeten wachten. Ik heb in die periode misschien wel 5.000 keer het woord Letrozole ingetypt op Google... hopend om toch bij het missende puzzelstukje uit te komen. Maar we vonden het niet. Waar kwam dat nu toch in godsnaam vandaan?"
"Ik weet nog altijd niet exact hoe dit in mijn lijf is terechtgekomen. Maar ik kan mezelf niets verwijten. Ik heb er duizenden euro's tegenaan gegooid, bezocht verschillende universiteiten, liet meerdere rapporten schrijven door wetenschappelijke experten, ... En in tussentijd bleef ik gewoon lopen, fietsen en lesgeven."
Het is me de voorbije maanden ook duidelijk geworden dat het "vermoeden van onschuld" hier gewoon niet bestaat. Ik dacht nochtans dat dit een basisrecht was?
In zijn reactie haalt Toon Aert nog eens uit naar de UCI. "Nooit werd ik door de UCI uitgenodigd of heb ik de kans gekregen om iemand fysiek te spreken. Alles verliep via mail of aangetekend schrijven."
"Wij waren steeds gebonden aan strakke deadlines om binnen enkele dagen te antwoorden, maar aan de andere zijde moesten we steeds weken, soms maanden wachten voor we iets terug mochten ontvangen."
"Wachten, wachten, wachten... en ondertussen de wedstrijden zien voorbijgaan zonder mijn naam ergens in een uitslag terug te vinden. Ik denk dat men soms vergeet dat renners ook gewoon mensen van vlees en bloed zijn."
"Het is me de voorbije maanden ook duidelijk geworden dat het "vermoeden van onschuld" hier gewoon niet bestaat. Ik dacht nochtans dat dit een basisrecht was? We hebben alles wat we zelf wisten, zo transparant mogelijk proberen toe te lichten en wetenschappelijk proberen te onderbouwen."
"Hieruit bleek met 100% zekerheid dat ik geen bewust dopinggebruiker ben. Je hoopt dan minstens op gezond verstand van de mensen aan de overkant. Maar dat is er gewoon niet. Het juridisch kader is heilig."
Toon Aerts: "Ik zal het wel nog bewijzen"
De zware periode heeft ook persoonlijk een zware impact gehad op Toon Aerts. "Qua persoonlijkheid ben ik door deze periode veranderd", schrijft hij. "Ik was soms niet te genieten. Iemand die alleen met zichzelf en de zaak bezig was. Het vertrouwen in de mensheid wat kwijt..."
"Misschien door alles ook zelf een beetje een klootzak geworden. Mijn vriendin vertelde me meermaals dat ik niet meer die Toon was zoals vroeger. Maar ik moest wel. Ik moest me toch met hand en tand verdedigen tegen de mensen en de instantie die ineens vanuit het niets beweren dat ik doping had genomen."
"Doping... waarom zelfs. Ik ben iemand die altijd wel tegen zijn verlies kon. Dat was gewoon extra motivatie om volgende week beter te doen. Ik was een renner die bijna wekelijks podia haalde, successen boekte en in elke cross wel een rol had in het wedstrijdverloop."
"Ik leefde van wedstrijd naar wedstrijd. En plots, zou ik diegene zijn die doping heeft gebruikt? Ik heb nooit doping genomen en dat zelfs nooit overwogen. Ik ben veel slimmer dan dat."
"Hier staan we dan. Na anderhalf jaar in een juridisch getouwtrek, nu als valsspeler afgeschilderd. Samen met mijn hele familie en omkadering plots tot losers bestempeld. Het doet pijn en het voelt niet juist."
Ik heb nooit doping genomen en dat zelfs nooit overwogen. Ik ben veel slimmer dan dat.
"Wel, hier UCI, een dikke en welgemeende middelvinger. U had van ons vorige week de gelukkigste mensen op aarde kunnen maken. Maar ja, wie is Toon Aerts in het grote wielercircus."
"Ik sluit deze rotperiode hier nu voor mij af en probeer samen met mijn familie en entourage stilaan weer wat rust en plezier in het leven te vinden."
"Ik hoop alleen dat mijn geval bij iedereen een belletje doet rinkelen, want ik hou mijn hart al vast voor renners en atleten die exact hetzelfde kunnen meemaken. Mijn hart bloedt nu al voor Shari (Bossuyt, red) die in dezelfde situatie zit."
Toon Aerts eindigt strijdvaardig. "Wat volgt na 16 februari 2024? Dat zullen we wel zien, maar ik kom zeker terug. Na al 4 uur fietsen met een vermogen van 290 watt, reed ik donderdag La Redoute omhoog aan 480 watt gemiddeld. En dat zonder Letrozole of welk product dan ook in mijn lijf."
"Ik zal het wel nog bewijzen! Hopelijk ontvangen we dan ooit ook de gepaste verontschuldigingen."
Slecht nieuws voor Shari Bossuyt
"Mijn hart bloedt voor Shari", schreef Toon Aerts ook. Shari Bossuyt zit in hetzelfde schuitje, want ook bij haar werd letrozole metabolite aangetroffen.
De 22-jarige baanwielrenster voert een gelijkaardig betoog als Toon Aerts, maar de kans dat het zal slagen is dus niet groot.
Bossuyt wil volgende zomer op de Spelen van Parijs samen met Lotte Kopecky de olympische ploegkoers rijden.
