De ultieme apotheose. Novak Djokovic en Carlos Alcaraz kijken elkaar in de ogen in de finale van Wimbledon. Een titanenduel, pur sang. Onze tennisman Dirk Gerlo blikt vanop het Londense gras vooruit op de clash. "Let's have a feast", hoorde hij op de persconferentie van Djokovic, die op dat moment recht in de ogen van zijn tegenstander keek.
Neen, mooier dan dit kan het niet.
1 tegen 2, Carlos Alcaraz tegen Novak Djokovic in de finale van het meest prestigieuze grandslamtoernooi ter wereld, met als inzet dan nog de eerste plaats op de wereldranglijst ... Laat maar komen.
Toegegeven, de halve finales brachten niet wat ervan verwacht mocht worden. Vooral Janik Sinner liet het afweten op een manier die ik niet had zien aankomen, zeker niet na de vijf sets in hun kwartfinale van vorig jaar.
Al vanaf het eerste opslagspel van de Italiaan drukte Novak Djokovic zijn stempel. Sinner maakte op een of ander manier mee wat Carlos Alcaraz een paar weken geleden meemaakte in zijn halve finale tegen Djokovic op Roland Garros.
Zichzelf zodanig veel druk opgelegd dat hij er nooit onderuit geraakte. En Djokovic slaagt er door zijn onwaarschijnlijke regelmaat in om de tegenstander altijd die ene extra bal te laten spelen.
En daar gaat die tegenstander (neem als voorbeeld de TB van de derde set) dan in de fout.
Daniil Medvedev kan zichzelf dan weer nauwelijks iets verwijten na zijn verloren driesetter tegen Alcaraz. De nummer 3 in de wereld speelde verre van slecht, ging de confrontatie aan, maar slaagde er op geen enkele manier in om Alcaraz af te stoppen.
Na zijn moeilijkere matchen tegen Jarry en Berrettini speelde Carlos Alcaraz zowel tegen Holger Rune als tegen Medvedev op een – bij momenten – buitenaards niveau.
En dus finale tussen de beste twee tennissers ter wereld. Snel een paar weetjes.
Alcaraz en Djokovic stonden ongeveer even lang op de baan om hun zes matchen af te werken. Dat wil zeggen: vijftien en een half uur. Fysiek zijn ze dus paraat. Ze verloren allebei tot nu toe ook maar twee sets. Djokovic won de zes tiebreaks die hij speelde, Alcaraz won er twee, verloor er één.
Alcaraz – die nog maar 20 jaar is – neemt pas voor de derde keer deel aan The Championships. Djokovic, 36 jaar, is toe aan zijn achttiende deelname.
Hij begint straks aan zijn vijfendertigste grandslamfinale, zijn negende op Wimbledon, hij verloor er één, in 2013 tegen Andy Murray.
Onderling respect
Op persconferenties voor een finale leveren atleten zelden echt boeiende, relevante antwoorden. Toch merkte ik opvallende openheid en uitgesproken ambitie op bij zowel Djokovic als Alcaraz.
Op papier is Djokovic met al zijn ervaring de torenhoge favoriet, maar hij wapent zich al tegen te veel zelfvertrouwen: "Ik kom naar de finale alsof het mijn eerste is. Te relax zijn, is nu eenmaal niet goed. Ervaring kan een beetje helpen, maar de fysieke en mentale paraatheid zijn de doorslaggevende factoren".
Over Alcaraz spreekt Djokovic alleen maar lovende woorden. "Op en naast de baan is Carlos een topkerel. Hij heeft respect voor de sport, de traditie. Sportief vind ik het erg sterk dat hij zich zo snel heeft aangepast aan de uitdagingen van tennis op gras."
"Hij is toch iemand wiens tennis vooral rendeert op gravel en de tragere hard courts. Maar hij heeft zich onwaarschijnlijk snel aangepast. Hij kan echt alles. Wimbledon is ook compleet anders dan Roland Garros een paar weken geleden. Toen hadden we geweldige eerst twee sets, waarna hij fysieke problemen kreeg. Dit wordt anders."
36 jaar is het nieuwe 26.
"Ik zie mezelf wel als iemand die zich heeft kunnen aanpassen aan het tennis van de huidige jonge generatie. Het zal de ‘ultimate showdown’ worden. Alle ogen van de tennis- en de sportwereld zullen op ons gericht zijn."
"Ik hou ervan. Carlos is jong, gemotiveerd, hongerig. Maar ik ben dat ook. 36 jaar is de nieuwe 26 jaar. Let’s have a feast”, vertelt Djokovic, die op dat moment in de ogen van zijn tegenstander kijkt.
"Het is fantastisch om de finale tegen een legende van de sport te spelen", pikt Alcaraz zelf in. "Dat geeft extra motivatie. Ik zeg altijd dat als je beste wilt zijn, je dan ook de beste spelers moet verslaan. Novak, dus."
"Hij doet alles goed op de baan. Hij heeft geen zwaktes. Fysiek en mentaal is hij een beest. Hem verslaan zou geweldig zijn ”.
In de halve finale op Roland Garros ging Carlos Alcaraz tegen Djokovic onderuit. Fysiek (krampen) maar misschien nog meer mentaal nadat hij 1-1 gelijk had gemaakt in de sets. Straks moet het anders voor de Spanjaard.
"Ik heb mijn les geleerd in Parijs. Ik moet proberen om minder nerveus op de baan te komen. Ik was toen zo nerveus dat ik niet genoot op de baan."
"Ik zal me mentaal anders moeten voorbereiden. Ik moet vergeten dat ik tegen Novak speel. Hoe we dat gaan doen, weet ik nog niet. Ik werk sinds 2020 samen met een psychologe, we gaan zeker praten, ze helpt me."
Voor Novak is het dan weer een zoveelste finale, misschien een dag zoals een andere. "Voor mij is het het beste moment van mijn leven. Als je begint met tennis wil je de finale op Wimbledon spelen. Dat is een droom die uitkomt."
"Mijn vader heeft zijn droom om professioneel te tennissen niet kunnen waarmaken. Ik nu wel. Dat geeft me extra motivatie."
"We will find the way to win Novak", sloot hij strijdlustig af.
U begrijpt wel wat Alcaraz bedoelt ...
