Wat een moordende slotweek kan brengen: 5 jaar geleden zette Froome de Giro op zijn kop met fenomenale solo

De 101e editie van de Ronde van Italië had zich aangediend als een duel der titanen. In 2018 kwamen de twee beste ronderenners van dat moment naar de ‘Grande Partenza’ in Israël: titelverdediger Tom Dumoulin en viervoudig Tourwinnaar Chris Froome. Een jaar eerder verdeelden ze nog onderling de drie grote rondes. Nu hadden ze het beiden in hun hoofd gehaald om de sinds Marco Pantani in 1998 ongeziene dubbel Giro-Tour te volmaken.

Te beginnen dus in de Ronde van Italië. Maar wie zich die meimaand likkebaardend voor de televisie zette, kwam toch wat bedrogen uit. Tom Dumoulin pakte in de openingstijdrit door de heilige straten van Jeruzalem nog wel de roze trui, maar moest nadien dag na dag zijn meerdere erkennen in een rits aan klimtalent.

Voor Chris Froome verliep het nog veel desastreuzer. Halfweg prijkte de viervoudige Tourwinnaar als 12e op meer dan 3 minuten van het roze. Een kortstondige opflakkering op de flanken van de Monte Zoncolan werd een dag later alweer tenietgedaan. De Brit kreeg, uitgerekend op zijn 33e verjaardag, een nieuwe oplawaai van anderhalve minuut om de oren.

De grote favorieten Dumoulin en Froome gingen de laatste rustdag respectievelijk op 2 en 5 minuten van het roze in. Van een sisser gesproken.

Wie was dan wel koning te rijk? Een debutant in Italië zowaar, maar wel een met al veel adelbrieven: de jonge Britse rasklimmer Simon Yates. Twee weken lang heerste de meest getalenteerde helft van de Yates-tweeling op elke hellende hectometer.

In de 6e etappe richting de Etna schonk hij de ritoverwinning nog aan zijn ploegmaat Esteban Chaves. Maar met de roze trui om de schouders wist hij de 9e, 11e en 15e etappe op zijn naam te schrijven. Op de laatste rustdag leek de Giro dan ook in een vaste plooi te liggen. Al moest het zwaarste dan nog komen. Een slotweek gemaakt om dromen in nachtmerries te veranderen.

Allereerst volgde een lange tijdrit waarin regerend wereldkampioen Tom Dumoulin knabbelde aan zijn achterstand. En ook die verduivelde Chris Froome leek weer een beter stel benen gevonden te hebben. Gelukkig voor Yates restte nu enkel nog datgene waarin hij zo excelleerde: bergen, veel bergen.

Maar in de eerste van een drieluik Alpenritten gebeurde wat niemand had zien aankomen: het pantser van Simon Yates vertoonde voor het eerst barstjes. En erger dan de 28 verloren seconden, hadden de doorgewinterde haaien Froome en Dumoulin bloed geroken.

Vooral Chris Froome klonk een dag later strijdvaardig. Hij moest en zou oorlog maken. En daarvoor leek de tweede Alpenetappe richting Bardonecchia perfect uitgetekend.

Het plan van Froome en zijn Team Sky? Zo vroeg mogelijk koers maken.

Want op het menu richting Bardonecchia lag de legendarische Colle delle Finestre; bijna 20 kilometer beulswerk richting de Cima Coppi, het hoogste punt in de Giro. En om er nog een schepje bovenop te doen, loopt de tweede helft van de beklimming over onverharde wegen.

Aan de voet van die Finestre, met nog meer dan 90 kilometer voor de boeg, begon de Sky-trein aan hun opvoering. En niet veel later gebeurde al het ondenkbare. Twee weken lang leek Simon Yates onderweg om in Rome gekroond te worden. Tot nu, een ‘jour sans’, compleet leeggereden na 13 dagen in het roze. En zoals de Romeinen al lang geleden wisten: nummer 13 brengt ongeluk.

De eindbalans voor Yates na zijn offday: een verlies van 38 minuten en 51 seconden, van 1 naar 18 in het klassement. Zelden was een inzinking zo spectaculair.

Leuk voor Froome, maar achter de Sky-brigade zat een Nederlander in zijn vuistje te lachen. Als 2e in de stand kwam Dumoulin plotsklaps virtueel in het roze. Met nog 3 minuten achterstand wist Chris Froome wat hem te doen stond. En dus begon hij er maar goed vroeg aan.

Op het moment dat de renners het onverharde deel van de Finestre opreden, begon de krankzinnige fase van het Sky-plan. Met nog ruim 80 kilometer op de teller versnelde Froome. Niemand kon, of wilde, deze zelfmoordpoging volgen. Seconde per seconde stoof de Brit op het onverharde pad weg van zijn concurrentie. "De Finestre deed me denken aan de wegen in Afrika", zou de geboren Keniaan nadien vertellen.

Froome rondde de top van de Finestre met een kleine voorsprong op een groepje achtervolgers onder aanvoering van Dumoulin. Een lastige klus stond de Brit te wachten, want hoewel er nog wat klimwerk volgde, ging de weg toch grotendeels bergaf en ‘valsplat’ omhoog. Terrein waar een groepje een groot voordeel heeft. Als er samenwerking is tenminste…

Het achtervolgende gezelschap van Tom Dumoulin: de om de jongerentrui kibbelende Miguel Angel Lopez en Richard Carapaz, en de ploeggenoten Thibaut Pinot en Sebastien Reichenbach.

De eerste twee weigerden elk kopwerk als de andere niet hetzelfde deed, en bleven als gevolg een tweetal uur in een ‘Mexican Standoff’. Pinot was vooral bezig met de derde podiumplek en rekende volledig op zijn ploegmaat Reichenbach, die dan ook de enige kompaan werd van Dumoulin. Al is kompaan misschien het foute woord ...

Want vreemd genoeg won Froome het grootste deel van zijn voorsprong in de afdalingen, daar waar hij in het peloton jarenlang toch bekendstond als iemand waarbij je bergaf niet in het wiel wil zitten. 

Dumoulin, zelf een uitstekende daler, verklaarde achteraf dat hij telkens moest wachten op zijn enige ‘hulp’ Reichenbach, die als Zwitser blijkbaar toch maar weinig kaas had gegeten van de afdaling. Misschien meteen de reden waarom hij geen alpineskiër werd. “Hij daalde af als een oude oma”, zou Dumoulin achteraf laten optekenen. Een uitspraak voor de eeuwigheid.

Want door dat wachten zag de Nederlander kostbare seconden, of zelfs minuten, zomaar wegvliegen. Een “verschrikkelijke fout” die hij tot op de dag van vandaag nog betreurt. Wat had kunnen zijn …

Gedane zaken nemen geen keer. Een ontketende Froome zette Dumoulin en zijn compagnie gaandeweg op een achterstand van meer dan 3 minuten. En zelfs op de slotklim, de Jafferau, verloor de Brit amper van zijn bonus.

Na een fenomenale solo van 80 kilometer mocht Froome de roze trui van zijn gezonken landgenoot overnemen, met een krappe voorsprong van 40 seconden op Dumoulin, met nog één bergetappe voor de boeg.

Maar een dag later voelde iedereen duidelijk de marteltocht richting Bardonecchia nog in de benen. De laatste Alpenrit werd een roze maat voor niets.

Chris Froome reed Rome binnen als imperator na drie wisselvallige weken. De rit over de Finestre maakte van hem een eindwinnaar in alle drie de grote ronden en blijft, voorlopig, zijn allerlaatste zege in het wielrennen. Maar wat voor één.

Voor Dumoulin eindigde de Giro op de tweede stek, een plaats die hij twee maanden later in Parijs weer zou bezetten. Geen opvolger van Pantani dus, maar toch ook een indrukwekkende dubbel.

De laatste podiumplek in Rome ging trouwens naar kibbelaar Lopez, en dus niet naar Thibaut Pinot. De inzinking van Yates was misschien groots, maar ik kan beter, zal de Fransman een dag later gedacht hebben. In de zogenaamde ‘bus’, liefst 45 minuten na ritwinnaar Mikel Nieve, bolde Pinot over de streep. Weg podium.

En Reichenbach? Die bleef opgezadeld met de eeuwige reputatie van een natte dweil.

Dat alles dankzij een legendarische etappe over de Colle delle Finestre.

Vandaag, 5 jaar later, hebben we nog veel minder strijd gezien om het roze. Maar die voorlopige geeuw zonder einde op weg naar de ‘Trofeo Senza Fine’ kan zomaar nog de meest onverwachte plotwendingen brengen. De moordende slotweek is er dan ook opnieuw perfect voor gemaakt.

Rest alleen nog de vraag: wie wordt de Froome met dienst?