Drie jaar na zijn eerste stoot was niks nog hetzelfde. Door een overvloed aan talent beleefde Luca Brecel (28) een carrière met oneerlijke verwachtingen en vergeten hindernissen. Dit is het portret van een (on)verwachte wereldkampioen.
Een vakantieliefde die nooit meer uit zijn leven zou verdwijnen.
Luca Brecel is negen jaar wanneer hij op gezinsverlof in Italië voor het eerst een keu in de handen krijgt. Terwijl de rest van de familie in de zon ligt, trekt vader Carlo met zijn zoon naar een nabijgelegen poolzaal.
“Ik kon er absoluut níks van”, zou Brecel - op dat moment voetballer bij Dilsen VV - daar later hartelijk om lachen.
Toch is het liefde op het eerste gezicht met het groene laken. Terug in België trekt Brecel meteen naar snookerclub Riley Inn in Genk.
“Mijn eerste bal ging er meteen in en het was geen simpele - een mooi voorteken.”
Vanaf dat moment geraakt Brecel bezeten van snooker.
Op dagen dat hij niet naar school hoeft, staat de tiener maar liefst 15 uur per dag aan de snookertafel. Brecel kijkt eerst naar video-opnames van toppers als Stephen Hendry en probeert dan hun shots te kopiëren.
Met Danny Moermans wordt ook een coach aangenomen: “Zijn ouders hebben toen hun living ontruimd om een tafel te kunnen plaatsen”, haalt hij nu herinneringen op.
“Ze moesten zelfs een muurtje in de hal uitbreken. Luca was van ’s ochtends tot ’s avonds ballen aan het potten.”
Torenhoge verwachtingen
De ontelbare trainingsuren lonen.
Brecel is amper twaalf jaar wanneer hij tegen ex-profs de Belgian Open wint - een moment dat zijn leven voorgoed verandert.
U moet weten: de media smullen nu eenmaal van zulke unieke talenten. Dat Brecel een nichesport beoefent, voedt de nieuwsgierigheid alleen maar.
Meteen wordt er zonder aarzelen gesproken over een "toekomstige wereldkampioen".
Zou er ooit een Belgische sporter geweest zijn die al zó vroeg die torenhoge verwachting moest torsen?
Het feit dat Brecel ze nu inloste, maakt de prestatie eigenlijk alleen maar straffer.
Toen Tom Coninx eens binnenwandelde voor een interview, gooide Luca zijn keu weg en verstopte hij zich in het toilet.
Soit, terug naar het verleden.
Brecel blijft betoveren door de jongste Europees kampioen ooit te worden én demonstratiewedstrijden te winnen tegen iconen als Steve Davis, Jimmy White en Stephen Hendry.
De aandacht voor het Belgische snookerwonder groeit exponentieel.
Al staat Brecel daar zelf niet meteen voor te springen. Wie de zelfverzekerde Limburger nu het publiek ziet toespreken, zou niet verwachten dat Brecel als tiener bijzonder mediaschuw was.
"Toen Tom Coninx eens binnenwandelde voor een interview gooide Luca zijn keu weg en verstopte hij zich in het toilet", haalt zijn voormalige manager Lode Colson een anekdote boven.
"Luca wou alleen maar ballekes potten", vult Moermans aan. "De rest was overweldigend."
Járenlang valt zijn vader in tijdens mediamomenten. Bijvoorbeeld op het Sportgala, nadat Brecel verkozen was tot Belofte van het Jaar.
De gedachte dat hij in gans België op TV zou komen, was intimiderend. "Al weet ik niet zo goed meer waarom ik geen interview wou geven. Bang voor lastige vragen, denk ik."
Met een partijtje snelsnooker krijgt Brecel wel moeiteloos de hele zaal recht.
Hindernissen
Als puber zou die verlegenheid plaatsmaken voor zelfzekerheid - op én naast de snookertafel.
Met 17 jaar en 45 dagen kroont Brecel zich tot de jongste debutant ooit op het WK. Ruim een half jaar later zou hij ook doorstoten tot de kwartfinale van het UK Championship.
En tussendoor is Brecel - met fonkelend oorbelletje en haren in de gel - een vlotte gast in De Laatste Show. Tijdens de documentairereeks Karakters met Ben Crabbé laat hij ook in zijn ziel kijken.
Op dat moment zijn er al de eerste twijfels: is Brecel een eeuwige belofte of wereldtopper in wording?
"Veel mensen zien Luca liever vallen dan wereldkampioen worden", verzekert Colson dan.
Brecel zelf haalt de schouders op bij de bewuste vraag: "Het boeit me niet wat mensen nu vinden, wat ze over 20 jaar zeggen... Dát is belangrijk."
Aan die gedachte zou Brecel zich nog veel moeten optrekken, want de verwachtingen blijven hoog.
De wereldtitel en niks minder, weet u nog?
Dat Brecel stijgt op de wereldranking en drie rankingtoernooien wint, is volgens insiders en media onvoldoende voor iemand met zijn talent. Ook de rest van het land volgt de resultaten van het fenomeen maar oppervlakkig.
Velen weten dan ook niet dat Brecel met heel wat hindernissen te maken krijgt.
Waren de problemen in het begin van zijn carrière nog financieel, dan staken nu andere zorgen de kop op.
Zo sukkelt Brecel lange tijd met een schouderblessure en hyperventilatie. Dat laatste komt er door een vlucht met turbulentie van China naar Amsterdam.
"Ik durfde niet meer naar buiten te komen", vertelde Brecel daarover. "Medicatie en een psycholoog: het hielp een klein beetje, maar niet genoeg. Ik heb dan beseft dat ik ermee moest leven."
Tot overmaat van ramp verliest Brecel in 2017 zijn keu op de luchthaven van Peking.
"Een drama voor een snookerspeler", duidt zijn eerste coach Moermans. "Een nieuw exemplaar inspelen duurt bijzonder lang, het zorgde voor een rem op zijn carrière."
Je-m'en-foutist
In Thuismatch bij Ruben Van Gucht geeft Brecel wel toe dat hij zelf soms ook te snel de voet van het gaspedaal haalde.
"Een potentiële valkuil is dat wij fysiek niet in orde hoeven te zijn. Je hebt de keuze of je gezond leeft. Doe je dat niet, dan heb je kwaaltjes. Op dit moment ben ik heel slecht bezig. In april was ik super en stond ik 20 kilogram lichter. Na enkele weken vakantie heb ik de draad niet meer opgepikt. Daar heb ik nu dik spijt van."
Typisch Brecel.
Zijn leven en werken in een keurslijf laten steken, doet hij niet.
Ook tijdens het jongste WK kwam de rebel naar boven toen hij verklaarde "meer te hebben gedart dan getraind" en "zo dronken als wat" te zijn geweest na zijn zege tegen Williams.
Colson grijnst: "Luca is een je-m'en-foutist. Ik ben ervan overtuigd dat hij met meer training nog veel verder had kunnen staan. Anderzijds moet je hem vooral zijn eigen ding laten doen. Het belangrijkste is dat het in het kopje goed zit, want talent heeft hij in overvloed."
Vandaar dat Moermans er nooit aan twijfelde dat Brecel ooit al die originele verwachtingen zou inlossen. Ook al komt het nu eigenlijk onverwacht.
"Hij zegt zelf altijd: ik hou van winnen, maar vind het niet erg om te verliezen. Dat toont perfect aan hoe hij in elkaar zit en is meteen ook zijn kracht. Niks moét. Het is geweldig voor hem dat alle puzzelstukjes de voorbije weken eindelijk in elkaar vielen."
En die oneerlijk hoge verwachting van op zijn twaalfde?
Zestien jaar later toch maar mooi ingelost.
