De sleutelritten van deze Giro: dit zijn de belangrijkste afspraken voor de klassementsmannen

Of de eerste etappe echt doorslaggevend zal zijn in de eindafrekening, valt te betwijfelen als je kijkt naar wat er nadien nog allemaal op het bord van de renners wordt opgeschept. 

Maar voor Remco Evenepoel is de openingsdag meteen een ijkpunt. Een tijdrit van 19,6 kilometer in de Abruzzen trapt deze Giro af.

Een oud treinspoor is omgetoverd in een fietspad langs de kust en is spek voor de bek van de snelheidstreinen.

Bekijk het grondplan: linea recta. Je komt geen bocht tegen tot de renners afslaan richting finishplaats Ortona. 

Op 3 kilometer van de finish loopt het wegdek met enkele haarspeldbochten pittig op, daarna vlakt het weer uit.

Bekijkt Evenepoel na dag 1 de Giro al door een roze bril? Of zijn Filippo Ganna, Stefan Küng of Primoz Roglic sneller?

De 4e etappe is dan wel een aankomst bergop, toch is die rit naar Lago Laceno een vlootje margarine in vergelijking met de klont roomboter richting Campo Imperatore op dag 7.

Bij de terugkeer naar startregio Abruzzen zal de tocht door de Apennijnen al wat meer onthullen over de vorm en de ambities van de klassementsmannen.

Het traject van 218 kilometer is de op één na langste tocht van deze Giro en voor het eerst overschrijden de renners de grens van de 2.000 meter bij hun tussentijdse examen.

De slotklim is een schijnbaar eindeloze flank van 45 kilometer, weliswaar met af en toe een plateau om even op adem te komen. 

De slotkilometers met secties tot 13 procent nodigen uit tot aanvallen.

Simon Yates was in 2018 de laatste winnaar bij het bergmassief Gran Sasso, de verschillen bleven er eerder beperkt.

Wijlen Marco Pantani won er in de Giro van 1999, de editie waar hij door te hoge hematocrietwaarden uit koers geplukt zou worden. 

Voor wie zijn huiswerk nog niet echt gemaakt heeft: deze Giro verwent de tijdrijders met een pakket van meer dan 70 kilometer. Zowat de helft van dat geschenk wordt daags voor de eerste rustdag gepresenteerd.

Het is een strakke tijdrit waar rasklimmers van gruwelen: een biljartlaken waar je op enkele technische passages na weinig aan je remmen hoeft te komen. Wie over een grote motor beschikt, kan hier een ferme tik uitdelen. 

Het label koninginnenrit levert in een grote ronde altijd voer voor discussie op. Tweevoudig eindwinnaar Vincenzo Nibali bestempelde deze dag in de Alpen alleszins als doorslaggevend.

Een showdown tussen de kanjers zullen we sowieso krijgen: niemand kan nog verstoppertje spelen, de verhaallijnen voor het vervolg van de Giro zullen vandaag na meer dan 5.000 hoogtemeters uitgetekend worden.

Deze Giro kampeert in de laars, maar de 13e etappe maakt toch een eenmalig uitje naar Zwitserland.

Met de Grand Saint-Bernard kruipt het peloton vandaag ook over de Cima Coppi, het dak van de Giro op 2.469 meter. Het is één brok venijn van 34 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,5 procent.

De volgende hartige hap, de Croix de Coeur, is met 15 kilometer een stuk korter, maar dan weer beduidend steiler met een gemiddelde van 8,8 procent.

Als toetje moet er na een lange afdaling en een intermezzo in de vallei nog geklommen worden naar het skioord Crans Montana (7,2 procent gemiddeld). 

Tenzij sneeuw en slecht weer roet in het eten gooien. 

De spaghettisliertjes van vele lieden zullen al ver voorbij al dente zijn, maar pas bij het begin van de slotweek worden de secondi piatti opgediend. 

De laatste week wordt geopend met een nieuwe brutale dag van meer dan 5.000 hoogtemeters. 

Die portie ligt wat meer verspreid, maar de 16e rit eindigt brutaal richting Monte Bondone. 

Die klim werd in 1956 voor het eerst in de Giro gelegd. In een sneeuwstorm plaatste Charly Gaul er zijn handtekening. Ivan Basso werd er in 2006 de laatste winnaar. 

Wie een joker krijgt om één etappe van a tot z te beleven, moet deze dag reserveren.

Tre Cime di Lavaredo is één brok geschiedenis en is het middenrif van een duivels drieluik in de Dolomieten.

Deze hap van de trittico wordt echt wel naar voren geschoven als de tappone, de enige echte koninginnenrit. 

5.400 hoogtemeters en 5 kolossen moeten overbrugd worden, een gekkenhuis als je weet dat de eerste 60 kilometer nog behoorlijk zachtaardig zijn. 

De immer angstaanjagende Passo Giau (9,3 procent) is de derde kanjer van de dag, waarna de tweetrapsraket richting Tre Cime di Lavaredo (pieken tot 18 procent) opduikt. 

De Giro was er slechts 8 keer te gast, maar met winnaars als Felice Gimondi, Eddy Merckx, Lucho Herrera en Vincenzo Nibali winnen er geen pannenkoeken. Nibali nam de honneurs waar bij de laatste visite in 2013 in de sneeuw.

Geen Italiaans eetfestijn zonder een toetje, maar deze dolce kan voor sommigen bitterzoet smaken.

Krijgen we een remake van La Planche des Belles Filles? Koersdirecteur Mauro Vegni had er stiekem misschien op gehoopt, want met zijn keuze voor Monte Lussari als uitsmijter hoopte RCS Tadej Pogacar te verleiden.

De voorlaatste etappe flirt met de Sloveense grens, maar Pogacar stuurt zijn kat. 

Als wielerliefhebber zal hij kunnen likkebaarden van een tijdrit in 2 helften: een vlak deel als opstapje naar het eigenlijke monster van 8 kilometer aan 12 procent op een ruig wegdek (vergelijk het met wat je op de Monte Zoncolan ontdekt).

Een fietswissel is dus aannemelijk, zeker voor de laatste kick van liefst 22 procent. 

Het wordt afzien bij de beesten.

Daags nadien, na een weinig ecologische trip van 750 kilometer richting Rome, kennen we de eindwinnaar van deze Giro.