De tegenstand in de Giro: wie zijn de roze uitdagers van Remco Evenepoel?

3 eindzeges in de Vuelta en het podium in de Giro en de Tour: het zijn resultaten waar driekwart van het peloton heel veel bezittingen voor zou willen ruilen, maar het verhaal van Primoz Roglic (33) is minder rooskleurig dan het lijkt.

Met vallen en opstaan, dat is de rode draad. Hoe zou het palmares van de Sloveen anno 2023 ogen mocht zijn magnetisch pechveld niet zo krachtig geweest zijn op de cruciale afspraken?

Roglic zette in de Giro van 2016 - zijn debuutjaar op het hoogste niveau - zijn eerste stapjes in het groterondewerk. Met een 58e plaats in het eindklassement kon hij niet imponeren, maar de tijdrit in de Chianti-streek belandde wel in zijn rugzakje.

3 jaar later - in 2019 - fietste de Sloveen aanvankelijk op een roze wolk, tot een val en tactisch geknoei zijn ondergang mee inluidden. Roglic eindigde dat jaar 3e na Richard Carapaz en Vincenzo Nibali.

Dit jaar keert hij terug naar de laars, al was het deze winter niet duidelijk of dat met volle goesting zou zijn.

Roglic houdt van Italië en de Giro, de grote ronde die geregeld flirt met zijn vaderland Slovenië. Maar de kansen op Tour-succes brokkelen elk jaar weer wat meer af.

Jumbo-Visma kon Jonas Vingegaard natuurlijk niet negeren voor de Tour en besliste om de chips te spreiden over twee grote rondes.

Roglic en de Giro, het was gezien de tijdsdruk nochtans geen voor de hand liggende keuze na de ellendige ontknoping van de Vuelta vorig jaar. Nog maar eens kuste Roglic het asfalt, weer lag een project aan diggelen.

De immer veerkrachtige Roglic leek nu wél op breken te staan. Er was fysieke schouderschade - meer dan Jumbo-Visma liet uitschijnen, maar er was ook mentale averij na die crash met Fred Wright, getuige de atypische schriftelijke uithaal later.

Roglic ging onder het mes, laste een lange mentale en fysieke pauze in en Jumbo-Visma wilde zijn speerpunt pas in Catalonië laten inpikken.

Vroeger dan verwacht zat Roglic echter weer op zijn trampoline en hij plaatste prompt - met ongeschoren benen nota bene - een statement in Tirreno-Adriatico.

Na het Catalaanse titanenduel heeft Roglic bewezen dat hij uitdager numero uno wordt. Hij kroop er onder de huid van de wereldkampioen met enkele mind games.

De vele tijdritkilometers zijn ook voor de olympische kampioen een zegen, zijn punch en kick lijken nog een tikje overtuigender en Roglic heeft natuurlijk tonnen ervaring in de grote rondes.

Al durft hij wel eens te buigen in de laatste week en laat net die slotweek in deze Giro nog crucialer en zwaarder dan anders zijn.

"Hopefully I get round this time."

Met die boodschap bevestigde Geraint Thomas (36) dat hij in mei eindelijk eens potten wil breken in de Giro.

Breuken heeft de Welshman er anders genoeg opgelopen, want Thomas moest bij zijn laatste deelnames in 2017 en 2020 telkens vroegtijdig afstappen.

6 jaar geleden was hij een van de slachtoffers van een ongelukkige botsing met een motorrijder, in de coronaversie struikelde een messcherpe Thomas na amper enkele dagen over een verdwaalde bidon. 

Er staat dus nog een rekening open tussen Thomas en de Giro en vorig jaar bewees hij in de Tour als "best of the rest" dat er  - als geest en lichaam harmonieus samenwerken - niet altijd pap in de benen zit.

Thomas is uiteraard niet meer de versie die in 2018 de Tour won. Er is de maanden nadien geen feestmaal geweest waar de maillot jaune zich niet had volgepropt, maar Thomas vecht ook nu weer voor zijn sportieve toekomst en bestaansrecht bij Ineos.

Een teken zoals vorig jaar voor de Tour - Thomas won de Ronde van Zwitserland - heeft hij in 2023 nog niet gegeven. 

Hij werd ziek vlak voor de Tour Down Under, was een meeloper in Catalonië, maar toonde in de Tour of the Alps progressie. Zijn vormcurve schiet nooit pijlsnel de hoogte in, maar zo'n ancien hoef je anderzijds niets meer te leren.

Misschien wordt Thomas - hij wordt 37 tijdens de slotweek - zo wel de derde hond die het voorspelde duel mee een richting uitstuurt.

De Welshman heeft alvast een boon voor Evenepoel. Radio peloton beweert niet toevallig dat net hij vorig jaar een Ineos-zaadje plantte in het hoofd van de Belgische rondehoop tijdens de Ronde van Zwitserland.

De een zijn dood is de ander zijn brood? Nadat Geraint Thomas gefnuikt werd door een drinkbus in 2020, nam Tao Geoghegan Hart (28) vrij onverwacht de Ineos-honneurs waar. 

Die Giro - toegegeven, de najaarsronde was mager bezet - was een schot in de roos voor de Schot, die daarna zijn nieuwe status zelden kon bevestigen of rechtvaardigen.

De minzame Hart is een man van de wereld die beseft dat er meer is dan de fiets. Hart leerde als Londenaar de stiel in de West-Vlaamse kermiskoersen en ventileert zijn mening op sociale media. Inclusiviteit en diversiteit liggen hem na aan het hart.

Net als Arsenal. Hart - in zijn jeugdjaren zelf een doelman - heeft een kamertje in zijn hart voor the Gunners en heeft een relatie met Arsenal-speelster Lotte Wubben-Moy. Zij is half-Nederlands, waardoor Hart zich nu zelfs aan een klein taalbad waagt.

Zou de renaissance van Arsenal ook zijn wederopstanding geprikkeld hebben?

Hart is de enige ex-Girowinnaar aan de start en schiet net als zijn favoriete voetbalploeg eindelijk weer met scherp met een 3e plaats in Tirreno-Adriatico en de eindzege in de Tour of the Alps als argumenten dat hij toch geen onehitwonder is.

Mocht mentor Thomas straks een toontje lager zingen, dan moet Hart bij de Ineos-kamikazes de man worden die zijn huid duur verkoopt.  

Neen, het is niet dat de Giro van 2020 de komende weken als referentiepunt gebezigd kan worden, maar tijdens die 3 weken in oktober openbaarde ook João Almeida (24) zich als ronderenner.

De Portugese neoprof van Quick Step droeg 14 dagen het roze, maar kraakte tijdens de slotdagen en werd uiteindelijk 4e.

Een jaar later moest hij zich wegcijferen als meesterknecht van Remco Evenepoel, maar dat zinde de zelfbewuste posterboy - als ex-voetballer was Cristiano Ronaldo zijn idool - niet.

Toen zijn kopman onder meer in de gravelrit door het ijs zakte, kon Almeida het niet laten om te illustreren dat hij zijn klassement onterecht moest opofferen en zette hij zich al halfjes buitenspel bij de roedel.

Nadat zijn manager met stevige financiële eisen naar de onderhandelingstafel was gestapt, zat het verhaal van de eilandbewoner erop bij de blauwboezen. UAE zwaaide met oliedollars, Almeida mocht vorig jaar zijn ding doen in de Giro.

In de koers van zijn dromen flirtte hij weer met het podium, tot corona hem in de slotweek tackelde. 

Hij heeft dus nog een eitje te pellen met Italië en na zijn 2e plaats in Tirreno-Adriatico was hij best of the rest in de Ronde van Catalonië.

In de tijdritten zal hij de schade grotendeels beperken, in de bergen valt de eeuwige jojo nog liever neer dan dat hij het hoofd buigt. Almeida is geen spektakelman, maar is zeer solide en kent zijn eigen limieten als geen ander.

Al moet hij ook nu misschien weer nederig knielen voor een ploegmakker: UAE schermt ook met Jay Vine. De Australiër was na een kanonstart Down Under de voorbije maanden weliswaar op de sukkel met zijn knie. 

Het zou niet de eerste keer zijn dat zo'n duobaan bij UAE in het honderd loopt. De Emiraten acteren wel vaker als los zand en verdrinken zonder hun Sloveense superman geregeld in tactische chaos.

Vorig jaar pleegde Bora-Hansgrohe een coup met Jai Hindley in het slot van de Giro, dit jaar blijft de Duitse miljoenenploeg ver onder de verwachtingen. Alsof er geen water uit de douchekop stroomt.

Het boekte nog maar 4 zeges, wat de druk op kopman Aleksandr Vlasov (27) alleen maar verhoogt.

Ook de Rus heeft dit jaar nog geen blinkende benen gehad, maar Vlasov is wel spaarzamer geweest met zijn koersdagen. Vorig jaar holde hij van de ene rittenkoers naar de andere klassieker. 

Het leverde een aardig lijstje op, maar de citroen was op de hoofdafspraken veelal uitgeperst. De nieuwe aanpak moet renderen bij de nummer 4 van de Giro in 2021.

Het is een factor die de ploegen van Remco Evenepoel en Primoz Roglic niet kunnen negeren: bij hen is er geen wisselkopman om mee te pokeren, de andere blokken schuiven wel een tweede (schaduw)kandidaat naar voren.

Naast Ineos Grenadiers, UAE en Bahrain Victorious (zie infra), heeft ook Bora-Hansgrohe wisselstukken meegenomen. Al zullen ze die druk wellicht niet voluit leggen op de frêle schouders van de kwetsbare Lennard Kämna (26).

Kämna, die zich als koorknaap niet toevallig spiegelde aan Tony Martin, was bij de jeugd een waanzinnig tijdrittalent. De wereld lag aan zijn voeten, maar voor Kämna ging het allemaal te snel. 

Op zijn 20e debuteerde hij in de WorldTour bij Sunweb, maar tijdens zijn tweede profjaar in 2018 drong hij er bij de ploegleiding zelf op aan om de pauzeknop in te drukken.

Kämna kon zijn eigen verwachtingen en die van de buitenwereld niet inlossen en was mentaal gekraakt, maar hij pikte de draad weer op na een break van 5 maanden.

Hij wisselde het rigide Sunweb voor de "band of brothers" van Bora-Hansgrohe en leek in 2020 gelanceerd met ritwinst in de Tour. Tot hij in 2021 in mei na amper 12 koersdagen weer met zijn gezicht tegen de muur liep.

Kämna flirtte opnieuw met een burn-out, koerste in 2021 niet meer, maar vond toch weer de juiste formule om zijn rug te rechten in 2022 met onder meer ritwinst in de Giro op de Etna.

In Tirreno-Adriatico (4e) en de Tour of the Alps (ritwinst + 6e) bewees Kämna dat zijn benen fluks draaien, maar in zijn eerste onderneming als klassementsman wordt het geen sinecure om dag na dag fysiek én mentaal fris genoeg te blijven.

Caduta!

Als Radio Corsa de komende weken weer valpartijen meldt, dan zullen ze niet alleen bij Jumbo-Visma bang afwachten of Primoz Roglic ontsnapt is aan de eeuwige averij, ook bij Bahrain Victorious houden ze hun hart vast.

Jack Haig (29) heeft potentieel, zo bewees hij in de Vuelta van 2021 met een 3e plaats, maar al te vaak heeft het noodlot een DNF achter zijn naam gezet in de recente grote rondes.

Haig bestudeerde Roglic en Evenepoel op Tenerife en kan zich geruisloos laten meedrijven. Bovendien beschikt zijn equipe over meerdere trawanten die verrassend uit de hoek kunnen komen.

De 2e plaats van 2021 herhalen wordt een huzarenstukje voor Damiano Caruso, de toekomst ligt bij Gino Mäder en Santiago Buitrago.

De Zwitser lijkt wel op weg naar de ploeg van Fabian Cancellara, de Colombiaan won vorig jaar een rit en heeft in Luik stevig op de beur gebonkt. 

Flashback naar 2020, jawel. Niet naar de Giro in het coronaseizoen, wel naar de Ronde van Spanje. Op 1 november (!) was Hugh Carthy (28) springlevend op de Angliru.

De boomlange en graatmagere Brit verdient geen schoonheidsprijs, maar kan verdomd hard met zijn fiets trappen. Hoe steiler de pentes, hoe meer Carthy excelleert. Alleen kreeg die 3e plaats in de eindstand van de Vuelta geen overtuigende bevestiging.

8e en 9e in de Giro van 2021 en 2022: het is zowat de grijze zone waar Carthy zich in heeft vastgereden. 

Maar een fris EF-EasyPost ontvlucht dit seizoen de middenmoot en met zijn 2e plaats in de Tour of the Alps klopt ook Carthy net op tijd op de deur. Zijn tijdrit is een groot manco, maar de slotweek is op zijn lijf geschreven.

Boegbeeld Rigoberto Uran (36) zal ongetwijfeld zo lang mogelijk in de wachtkamer gezet worden, maar of de Colombiaanse wielerpaus zijn Italiaanse jeugdjaren nog eens kan omzetten in een klinkend resultaat, is maar zeer de vraag. 

De druk van de natie die verlammend werkt? Vraag het maar aan Thibaut Pinot (32) hoe het voelt.

Pinot stond in zijn jonge jaren (2014) op het podium van de Tour, maar kon de Fransen daarna nooit meer geven waar ze zo om smeekten.

Zijn ondergang werd vaak ingezet door pech en fysieke ellende, maar Pinot was ook mentaal kwetsbaar. Dat hij een tijdje geleden aankondigde dat 2023 zijn laatste seizoen zou worden, voelde dan ook aan als een opluchting.

Pinot trekt in principe naar de Tour, maar heeft vooral zijn zinnen gezet op deze Giro. Italië is dan ook zijn tweede "vaderland", een plek waar hij zich altijd meer heeft thuisgevoeld dan in zijn eigen Frankrijk.

Hij boekte er zijn mooiste zege - de Ronde van Lombardije in 2018 - en vereeuwigde die band al veel eerder met een opvallende tattoo op zijn arm: solo la vittoria è bella, alleen de overwinning is mooi.

Voor de einzelgänger zich helemaal overgeeft aan zijn geitjes en visuitjes, wil hij - zonder druk en mentaal bevrijd - nog een keer de beste versie van zich opdiepen.

Het klassement is een doel, maar dat kan snel verdampen, waarna Pinot weer naar hartenlust de aanvalstrom kan luiden. 

Hij zal het ons niet kwalijk nemen, maar in de hedendaagse wielersport past een veertiger niet in de top 10 van een grote ronde.

Dat dachten we vorig jaar echter ook en toch eindigde Domenico Pozzovivo nog 8e in de Ronde van Italië.

Intermarché-Circus-Wanty wilde de kleine klimmer wel aan boord houden, maar vraag en aanbod lagen te ver uit elkaar.

Geniet van het leven, denk je dan, maar wanneer je de hoop bijna begraven hebt, werpt Israel-Premier Tech je toch nog een reddingsboei toe.

De wildcard-ploeg kan de gemiddelde leeftijd niet hoog genoeg houden , maar een top 10-plaats zou voor de WorldTour-degradant al een stuntje zijn. Pozzovivo gaat die uitdaging in zijn 17e Giro alvast graag aan.