De sterren voor Parijs-Roubaix: Wie neemt de plek in van Pogacar naast Van Aert en Van der Poel?

Of het nu van moeten is of niet: voor Wout van Aert is Parijs-Roubaix de laatste voorjaarsafspraak en dus de allerlaatste kans op een monumentale zege.

Vorig jaar kon hij enkele weken na een coronabesmetting alsnog deelnemen en werd hij onverwacht 2e. 

Sinds die 2e plaats op 17 april finishte Van Aert in elke eendagswedstrijd (hij reed er 10 sinds die laatste Roubaix) in de top 4. 

Het is vanzelfsprekend dat Mathieu van der Poel in zijn nek hijgt. De Nederlander is al 28 jaar, maar dit wordt nog maar zijn 3e Hel: hij werd 3e in 2021 en vorig jaar eindigde hij als 9e. 

Met Milaan-Sanremo heeft hij al een Monument op zak, maar John Degenkolb bewees in 2015 als laatste dat de combinatie tussen de Via Roma en de wielerbaan in Roubaix in enkele weken tijd geen utopie is.

Het is van Fabian Cancellara in 2014 geleden dat een renner in Sanremo, Vlaanderen én Roubaix telkens op het podium stond: 2e, 1e en 3e was het winnende krasbiljet van de Zwitser. 

Mads Pedersen verdient alleen maar lof voor zijn regelmaat sinds Milaan-Sanremo en schopte het vorige zondag zelfs tot op het podium na een oersterke en zeer clevere koers. 

Je zou verwachten dat hij met zijn gabarit smult van Parijs-Roubaix, maar in 5 deelnames is een 51e plaats zijn beste uitslag. De jongste twee edities gaf hij zelfs op.

Dat verwachtingspatroon leeft ook bij Filippo Ganna, maar ook bij de Italiaanse reus vloeken zijn cijfers met zijn ambities en die van heel wat wielerfans: buiten tijd, een opgave en 35e, geen vetpot dus in 3 deelnames. 

Op de Poggio bewees Ganna, primus bij de beloften, echter dat hij een stap gezet heeft in het eendagswerk. Als winnaar van de U23-versie wacht Marc Madiot al jaren op een opvolger. De patron van Groupama-FDJ won bij de jeugd in 1979 en was de kasseikeizer bij de grote jongens in 1985 en 1991.

Parijs-Roubaix is voor Jumbo-Visma (en het Rabobank-tijdperk sinds 1996) nog een blinde vlek op het indrukwekkende palmares en de Nederlanders kunnen op Van Aert én Christophe Laporte rekenen.

Vorig jaar reed de Fransman zijn wielen nog aan gruzelementen, het thuispubliek hoopt dat er sinds Sébastien Turgot in 2012 eindelijk nog eens een haantje op het podium staat.

Stefan Küng maakt elk jaar progressie in de voorjaarsklassiekers en werd vorig jaar 3e. Met al zijn paardenkracht moet deze kasseikoers hem het best van alle schotels smaken.

Vooruitgang werd zondag ook bij Kasper Asgreen geconstateerd, maar ook de Deen heeft geen adelbrieven voor Roubaix. Ex-ploegmaat Stijn Steels gaf alvast een tip in de podcast Radio Stelvio: "Kasper moet minder op de rug van de kasseien rijden. Hij verbruikt er te veel energie."

Met Dylan van Baarle heeft Jumbo-Visma de winnaar van vorig jaar aangetrokken. Roubaix winnen voor verschillende teams? Johan Museeuw (Mapei en Domo-Farm Frites) en Fabian Cancellara (CSC en RadioShack) hebben het deze eeuw al verwezenlijkt. 

Wat voor veel van deze geciteerde namen opgaat - een potentieel sprookjeshuwelijk dat nog altijd geen jawoord heeft gekregen - geldt zéker voor Sep Vanmarcke en Yves Lampaert. 

Het Belgische duo kreeg van jongsaf kasseien bij het ontbijt. Vallen alle puzzelstukjes eindelijk eens in elkaar voor de Belgische kasseivreters?

Wie liever voor een minder verwachte naam gaat, krijgt nog gratis stemadvies. 

Nathan Van Hooydonck was vorige zondag - misschien tegen wil en dank - de gelegenheidsspits van Jumbo-Visma in de interessante kopgroep. Hij was deze week wat ziekjes, maar vanuit de luwte moet hij nog verder kunnen geraken in de Hel.

Dat heeft Florian Vermeersch in 2021 al bewezen en binnen zijn team en onze jury is er ook geloof dat Arnaud De Lie bij zijn debuut kan uitpakken zoals Tom Boonen dat destijds heeft gedaan.

Respect is er ook voor Alexander Kristoff, die ondanks een stevige smak toch op zijn tanden beet in de Ronde.

En Jonas Rutsch en Mikkel Bjerg krijgen ook een kleurtje na hun respectievelijke ontsnapping en lead-out op de Kwaremont.