Afscheid van een iconische Rode Duivel: Toby Alderweireld (34) stopt bij de nationale ploeg. De aanvoerder van Antwerp verzamelde 127 caps bij de nationale ploeg en was een zekerheid op de grote toernooien. Nu kondigt de verdediger verrassend zijn afscheid aan. "Ik wil meer tijd besteden aan mijn gezin en mijn rol bij Antwerp", motiveert Alderweireld de keuze.
Het nieuws dat Alderweireld, die zich donderdag blesseerde tegen Union, stopt als international komt toch onverwacht.
In december zei hij nog dat hij beschikbaar blijft voor de Rode Duivels en ook de nieuwe bondscoach Domenico Tedesco rekende nog op de ervaren Alderweireld als "één van zijn zeven aanvoerders".
Vorige week maakte de verdediger in interviews toch al een bochtje: "Als ik het gevoel krijg dat het op een dag toch te veel zou worden, zal de nationale ploeg het eerste zijn dat afvalt. Antwerp staat op één.”
Dat moment is nu vroeger dan verwacht gekomen. Ook Eden Hazard zwaaide enkele maanden geleden af na een teleurstellend WK.
Fysiek en mentaal heb ik me volledig gegeven sinds mijn interlanddebuut in 2009.
Op Instagram kwam Alderweireld met een afscheidsfilmpje (zie boven).
"Als kleine jongen droom je ervan om bij de nationale ploeg te spelen", vertelt hij. "Ik ben dankbaar en trots dat die droom werkelijkheid geworden is."
"Met pijn in het hart kondig ik nu aan dat ik stop. Fysiek en mentaal heb ik me volledig gegeven sinds mijn interlanddebuut in 2009. Nu is het tijd om meer aandacht te besteden aan mijn gezin en rol bij Antwerp. Het was een bijzonder moeilijke beslissing, maar wel de juiste op dit moment."
Net geen 14 jaar geleden debuteerde Alderweireld onder Franky Vercauteren voor de Rode Duivels op de Kirin Cup in Japan.
Nadien werd de geboren Antwerpenaar een vaste waarde onder elke bondcoach. In het begin op de rechtsachter, nadien meer en meer als centrale verdediger.
Alderweireld, op dit moment geblesseerd, was er vanaf het WK 2014 in Brazilië bij op alle grote toernooien van de Belgen. In 2016 scoorde hij tegen Hongarije in de achtste finales van het EK, de tweede van zijn vijf goals voor België in 127 interlands.
