Een monument, een grote ronde en wereldkampioen. 2022 was een historisch jaar voor Remco Evenepoel. Sporza-collega Christophe Vandegoor besloot om zijn belevingen in het spoor van Evenepoel neer te pennen en in een boek te gieten. "Om nooit te vergeten", is nu verkrijgbaar en wij geven 10 exemplaren weg.
Christophe Vandegoor volgt de carrière van Evenepoel van bij de juniores, gaf onder meer commentaar bij zijn eerste echte profzege in de Baloise Belgium Tour van 2019 en maakte dit seizoen zijn overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Spanje mee vanop de eerste rij.
Vooral die zege in de Vuelta maakte een grote indruk: niet alleen sportief maar ook de wijze waarop Evenepoel mentaal gegroeid was ondanks het feit dat hij nog altijd maar 22 jaar is.
"Na meer dan 40 jaar won een Belg nog eens een grote ronde,"zegt Vandegoor. "Dankzij Sporza kon ik deze unieke gebeurtenis van dichtbij beleven. Het was een zware opdracht maar een mooie want de dagen nadien liet die tocht van drie weken me niet los."
"Daarom besloot ik het op te schrijven, nog voor hij wereldkampioen was geworden. Als een soort van tijdsdocument van een bijzonder jaar."
Dankzij Sporza kon ik deze unieke gebeurtenis van dichtbij beleven. Die tocht van drie weken liet me niet los.
"Om nooit te vergeten" gaat vooral over de Vuelta 2022 met uitvoerige beschrijvingen van alle ritten maar ook met persoonlijke anekdotes en dingen die Vandegoor onderweg beleefde. Uiteraard komen ook LBL, San Sebastian en de wereldkampioenschappen in Australië aan bod.
Vandegoor haalt hier nog eens 3 momenten uit die Vuelta aan die voor hem speciaal waren.
Lees verder onder de foto.
Rit 6 : Bilbao - Pico Jano
De eerste bergetappe in de Vuelta werd gereden in zeer zware weersomstandigheden met felle regen, mist en koude op de top van deze col in
het Noorden van Spanje.
Ik was er al enkele uren op voorhand maar in dat desolate landschap, eigenlijk een koeienweide, was er buiten het podium en enkele vrachtwagens van de Spaanse TV niets te bespeuren.
Uiteindelijk werden die uren van wachten in de auto beloond door de indrukwekkende finish van Evenepoel. In de eerste bergrit greep hij meteen de leiderstrui en de macht.
Ik had me opgesteld naast zijn vaste verzorgers en kon zo de eerste, echte emoties
van heel dichtbij filmen. Het uithijgen, zijn door de regen getekende gezicht,
de eerste glimlach: dit moment gaf een enorme kick. Zijn eerste leiderstrui in
een grote ronde, in bijna apocalyptische omstandigheden!
Na afloop kostte het me bloed, zweet en tranen om de interviews op tijd in Brussel te krijgen. Twee minuten voor de start van Het Journaal op Eén, lukte het. Volledig doorweekt door de gietende regen reed ik de col terug naar beneden en groette de koeien die de berg opnieuw hadden ingepalmd. Moe maar enorm voldaan, zoals dat dan heet.
Rit 10 : Elche - Alicante
Dit was de enige rit, de tijdrit, die Evenepoel op voorhand meermaals verkend had. Hierop had hij zijn zinnen gezet. Hier zou hij de tegenstand een grote tik proberen te verkopen.
Want dat was het plan, drijvend op de goede conditie na San Sebastian: in de eerste Vueltaweek tijd proberen te pakken waar het kon en dan toeslaan in de tijdrit.
Die dag begon goed. In Elche stond ik net op het goede moment bij het startpodium toen Evenepoel, in zijn trui van Belgisch kampioen, vertrok voor de opwarming en verkenning. Omdat ik mooie beelden kon leveren voor het Middagjournaal, kon de dag professioneel al niet meer stuk.
Remco had zijn ouders en verloofde op voorhand gevraagd om zeker in Alicante aanwezig te zijn. Zo zegezeker was hij. Hij verpulverde de tegenstand en nam daar al een flinke optie op de eindzege. Ik interviewde vader Evenepoel die me een krop in de keel bezorgde.
Terwijl alle supporters juichten alsof hij net wereldkampioen was geworden, zei Patrick: "Wij zijn vooral blij dat we ons kind nog hebben. Dat is het belangrijkste, na die vreselijke val in de Ronde van Lombardije".
Rit 20 : Moralzarzal - Puerto de Navacerrada
De voorlaatste dag van de Vuelta, de laatste bergrit, de laatste kans voor de concurrentie om Evenepoel te doen wankelen. Ook nu slaagden Enric Mas en co daar niet in.
De zenuwachtigheid aan de streep was enorm: zowel bij de organisatie, de verslaggevers, fotografen en cameramensen als bij de hele ploeg Lefevere. Enkele ogenblikken later was het zover: Remco Evenepoel won de Vuelta en schonk België na 44 jaar nog eens de overwinning in een grote ronde!
Evenepoel sloeg de handen voor zijn gezicht, iedereen gaf hem de nodige ruimte terwijl hij enorm hard snikte en zijn emoties de vrije loop liet. Ik mocht hem vrij snel interviewen.
Bij dit overwinningsinterview, waarin ik alleen maar blijdschap verwachtte, ging hij in
zijn laatste antwoord over tot zelfreflectie. Hij zei dat ie in het verleden
soms egoïstisch was geweest en nu meer dan ooit besefte wat de waarde van de
mensen rondom hem is. Ik vond dat enorm krachtig.
