Dit was niet hoe het in zijn hoofd eindigde. Was een roemloze aftocht in tranen het internationale afscheid van Cristiano Ronaldo (37)? Een blik op de scherven van een gebroken hart.
Het was een beeld waar zelfs zijn grootste tegenstanders niet onberoerd bij bleven.
Na een leven lang léven voor het voetbal drong bij Cristiano Ronaldo het besef door dat hij nooit de allerhoogste prijs zou winnen. De lip trilde op het veld, de tranen vielen in de tunnel.
Ook 18 jaar geleden kon de Portugees zijn emoties niet wegsteken na een verloren EK-finale in zijn thuisland. Alleen had de gebruinde showboy met jeugdpuistjes toen nog de wereld voor zich.
Nu wacht een onzekere toekomst.
Vechtscheiding met United
Het voorbije kalenderjaar is een harde confrontatie met de realiteit geweest voor Ronaldo.
De mens-machine veranderde steeds meer in een man van vlees en bloed. Trager, lager springend en minder dodelijk dan in zijn gouden jaren.
Geen schande op 37-jarige leeftijd.
Ronaldo zelf - in zijn hoofd nog steeds de beste - kon het verval nog het moeilijkste van iedereen verkroppen. Net zoals de gedachte dat hij met Manchester United zou uitkomen in de Europa League, of all places.
De relatie met de club die hem grootmaakte begon door die frustraties te etteren. Dat trainer Erik ten Hag de pleisters soms brutaal afrukte, hielp evenmin.
Door een pijnlijk gebrek aan een uitweg in de zomer gingen CR7 en United noodgedwongen verder met een verstandshuwelijk onder hoogspanning.
Ronaldo besloot net voor het WK om zelf voor kortsluiting te zorgen met een explosief (en weinig zelfkritisch) interview bij mediamaatje Piers Morgan.
Bestuursleden, omkadering en kritische ex-ploegmaats: de vijfvoudig Gouden Bal maakte ze allen met de grond gelijk.
De (vecht)scheiding in onderling overleg betekende een triest einde voor het clubicoon. Voor veel supporters besmeurt het zelfs de nalatenschap van zijn glansrijke eerste periode.
Niet helpen maar hinderen
Ronaldo? Die haalde bij de gedachte de schouders op - je trapt nu eenmaal niet ongestraft op het hart van de Portugees.
Bovendien was er nog Portugal, de andere grote liefde die wél nog in hem geloofde. Hand-in-hand zouden ze op het WK het ongelijk van alle twijfelaars bewijzen.
Maar in Qatar verschenen er ook in die relatie snel barstjes.
Het viel bijvoorbeeld slecht bij ploegmaats dat Ronaldo de treffer van Bruno Fernandes tegen Uruguay koppig bleef claimen. Met bondscoach Fernando Santos was er dan weer een incident bij een wissel tegen Zuid-Korea.
Ronaldo wilde helpen maar leek vooral te hinderen bij Portugal.
In een rondvraag op de grootste sportsite van het land zag 70% van de fans hem liever uit de basis verdwijnen. Bondscoach Santos luisterde en verwees zijn aanvoerder tegen Zwitserland en Marokko naar de bank.
Een beslissing die er ondanks invalbeurten zichtbaar inhakte bij de recordinternational.
Wéér liet een geliefde, die hij jarenlang alles gaf, hem vallen.
Schaakmat
De erfenis van Ronaldo in het voetbal zal altijd legendarisch blijven, maar door het voorbije jaar hangt er toch plots een sombere sluier over.
Een laagje glans is afgebleekt.
Is het niet zonde wanneer een briljante film eindigt met een flauw einde? Te meer omdat eeuwige rivaal Lionel Messi in Qatar wél aan een Hollywood-scenario bezig lijkt.
Samen poseerden ze in de aanloop naar het WK voor een luxemerk, nu blijkt Ronaldo als eerste schaakmat te staan.
Volgt er straks toch nog een mooie eindzet van de geboren winnaar? Of waren de tranen het eindbeeld van Ronaldo op het internationale toneel?
Een recordcontract in de woestijn bij het Saudische Al-Nassr - van 200 miljoen euro per jaar tot 2025 - zou sportief alvast een somber slot zijn. Dat zal Ronaldo, die nog geen akkoord sloot, zelf ook ongetwijfeld beseffen.
Het is wachten op een betere match om het gebroken hart te helen.
