Op het tennisveld beleefde Maryna Zanevska (WTA 81) een topjaar, maar naast het veld werd het een horrorjaar door de oorlog in haar geboorteland Oekraïne. "Ik ben niet oké. Nergens staat beschreven hoe je moet omgaan met de stress en de angst van de oorlog", schrijft ze in een emotionele boodschap op Instagram.
Maryna Zanevska pakte eind oktober nog een WTA-titel in Rouen, maar door de oorlog in Oekraïne kon ze er niet van genieten. In een Instagram-post legt onze landgenote haar hart bloot.
“Ik wil niet klagen, want ik ben nog de "lucky one"”, opent ze. “Ik heb zoveel dingen in mijn leven om dankbaar voor te zijn. Maar ik moet mezelf daar voortdurend aan herinneren, want ik heb het elke dag heel moeilijk.”
“Sinds 24 februari (de start van de oorlog in Oekraïne, red) is mijn leven gescheiden in een Voor en Na. Sinds dag één herhaal ik tegen mezelf dat ik me niet slecht mag voelen omdat er mensen hun leven, families en huizen verloren. Maar telkens als ik iets voor mezelf doe, voel ik me schuldig. En ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan."
"Ik bleef mezelf maar zeggen dat ik sterk moest blijven opdat ik mijn familie en andere mensen kan helpen. Maar de laatste maanden ging het slechter met me (mijn gezondheid en energiepeil). Het werd steeds moeilijker om ook maar iets te doen."
"Het enige dat hielp om me beter te voelen, was op de baan staan om een match te spelen. Tijdens zo’n wedstrijd zat ik even in een andere realiteit. Het werkte voor een korte periode. Maar de laatste tijd is het pas echt doorgedrongen: ik ben niet oké.”
Het enige dat hielp om me beter te voelen, was op de baan staan om een match te spelen.
"Nergens staat beschreven hoe je met de stress en angst voor de oorlog moet omgaan”, aldus Zanevska. “Hoe je moet spelen en presteren terwijl je geen contact hebt met je familie en je weet dat er in één dag meer dan honderd raketten op je land zijn afgevuurd."
"Niemand kan je daar advies over geven, je kan alleen zelf je weg zoeken. Ik weet dat iedereen problemen heeft. En het is oké om niet oké te zijn. Maar de vraag is: wat doe je eraan?”
“Ik heb zoveel geleerd over mezelf dit jaar. Mijn prioriteiten in het leven zijn veranderd. Ik heb elke dag alles gegeven, maar ben nu op een muur gebotst. Ik heb moeite om mezelf wat rust te gunnen. Zelfs hierover voel ik me schuldig."
"Maar ik denk dat ik het toch moet proberen om mezelf op te laden voor de volgende strijd. Ik hoop en bid dat ik snel de champagne kan laten knallen met mijn familie voor de zege van Oekraïne. En dat er opnieuw rust in onze hoofden komt.”
