De prijzenkast van Philippe Gilbert gaat na Parijs-Tours definitief dicht. Om het pensioen van een van Belgiës meest succesvolle wielrenners ooit te vieren, haalden we de grootste triomfen nog eens uit die bomvolle prijzenkast. Dompel u onder in de monumentale carrière van Gilbert.
"Merckxiaanse" solo in de Omloop
Ondanks zijn overduidelijke talent was Gilbert in zijn vroegste profjaren lang geen veelwinnaar. Zijn eerste noemenswaardige overwinning kwam er in het voorjaar van 2006 met de Omloop het Volk.
Maar het is vooral zijn zege in diezelfde koers twee jaar later die in het algemene wielergeheugen is blijven hangen. In tijden waarin lange solo’s eerder een zeldzaamheid waren, sprong de machtsontplooiing van Gilbert in de Omloop editie 2008 dan ook enorm in het oog. Het ontlokte Renaat Schotte zelfs de uitspraak "Merckxiaans".
Na de seizoensopener te winnen, sloot Gilbert het jaar ook nog af met een klassieke overwinning. En dat in Parijs-Tours, de koers waarin hij 14 jaar later afscheid neemt. Een zege die, naar eigen zeggen, enorm veel betekende voor de carrière van Gilbert.
Een Italiaans boerenjaar
Na zijn overstap van Française des Jeux richting de Lotto-ploeg zette Gilbert ook in 2009 weer een stap richting absolute wereldtop. Een stap die hij vooral op Italiaanse bodem zette.
Na in de Giro zijn rekening in grote rondes te openen, deed hij in de Ronde van Lombardije hetzelfde wat betreft monumenten.
Vijf dagen na het overlijden van Frank Vandenbroucke was dit het ultieme eresaluut van de Waalse troonopvolger.
Het werd ook het begin van zijn ultieme queeste: alle vijf de wielermonumenten winnen.
Begin van de Cauberglegende
Hoewel we nog een jaartje te vroeg zijn voor het zogenaamde “wonderjaar” van Gilbert, mogen de laatste maanden van het seizoen 2010 daar best bij gerekend worden. Twee ritwinsten in de Vuelta en opnieuw het hoogste schavotje in Lombardije waren een inleiding voor wat zou komen.
Maar eerder op het seizoen won hij een eerste maal de klassieker die achteraf gezien misschien wel het meeste zou betekenen. De grote liefde tussen Gilbert en de Amstel Gold Race ontstond hier met een machtige sprint op de Cauberg. Het begin van een langdurend sprookje in Nederlands Limburg.
Het "wonderjaar" 2011
Philippe Gilbert in 2011. Zelden domineerde een renner zo het wielrennen. De koersen waar hij toen een doel van maakte, moesten eigenlijk niet meer gereden worden.
Met name twee uitzonderlijke momenten uit het "wonderjaar" zal de Belgische wielerfan nog lang heugen. Uiteraard het ongeziene vierluik Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik, en daarnaast ook de machtige rush naar geel in de openingsrit van de Ronde van Frankrijk.
"'s Ochtens wist ik al dat ik zou winnen", verklaarde Gilbert na zijn gele machtsgreep op de Mont des Alouettes.
Dat heet dan goed zijn...
Soeverein naar de wereldtitel op "zijn" Cauberg
Aan zijn wonderjaar dankte Gilbert een overstap van de Lotto-heimat naar het grote geld bij BMC, in die tijden weleens "het Real Madrid van de koers” genoemd.
Maar zijn nieuwe omgeving bracht niet meteen nieuwe successen. 2011 herhalen was schier onmogelijk, maar zelfs winnen werd een seizoen later eerder een rariteit.
Tot hij in de Ronde van Spanje weer naar zijn beste niveau steeg. Met twee ritwinsten en drie goede trainingsweken op zak was Gilbert plots topfavoriet voor de regenboogtrui. Maar net dan moet je het nog maar doen.
Opperste geluk dankzij en ondanks valpartij
Na enkele absolute topjaren stond de champagne ten huize Gilbert weer wat langer koud. Overwinningen kwamen er nog wel, zelfs enkele mooie, maar de echt grote successen bleven uit.
Met de jaren begon de explosiviteit dan ook wat af te botten. Om nog mee te doen in de allergrootste koersen zou Gilbert zich moeten heruitvinden. En daar kreeg hij in 2017 de kans toe onder de vleugels van Patrick Lefevere.
Zo blies de dan 34-jarige veteraan zijn monumentale droom nieuw leven in. Een succesvolle gok, zo zou al snel blijken.
Dankzij een stel wonderbenen, een sterke Quick-Step-ploeg en de jas van een toeschouwer rondde Gilbert een van de machtigste nummers uit de
recente wielergeschiedenis af. Met de Ronde van Vlaanderen werd in 2017 de derde van vijf monumenten afgetikt.
Amper twee weken later haalde Gilbert nog een ferme stoot uit. Vroeg in de Amstel Gold Race kwam hij zwaar ten val. Ondanks de pijn kroop de Waal weer op zijn fiets. Hij moest en zou "zijn" koers nog eens winnen.
En zo geschiedde. Met - zo bleek later - een scheurtje in de nier won Gilbert zijn vierde en laatste Amstel Gold Race. Misschien wel de strafste prestatie uit zijn rijkgevulde carrière.
Een laatste stunt richting kassei van Roubaix
Nu zijn "last dance" echt was begonnen, lag de focus van Gilbert volledig op Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix, voor hem de moeilijkste monumenten om te winnen.
In de loterij van San Remo was hij jaar na jaar wel mee vooraan. Maar met elke editie verloor hij een lotje richting winst. Gegokt en verloren, zo blijk aan het einde van zijn carrière.
Parijs-Roubaix had Gilbert zelfs lange tijd gemeden gezien zijn focus op de Ardense klassiekers. In 2019 nam hij er nog maar voor de derde maal deel. Dat hij er dan nog in slaagde op de piste in Roubaix zijn vierde monument te behalen, maakt dan ook van Gilbert een van de meest complete klassieke renners aller tijden.
Maar alle vijf de monumenten winnen blijft voorlopig enkel weggelegd voor Rik Van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck.
Benieuwd of iemand ooit nog zo dicht zal komen als Philippe Gilbert.
