"El Imbatido" heeft laatste Vuelta gereden: 7 Spaanse momenten van 20 jaar Valverde

Het waren andere tijden – u weet wel waarom – en neoprofs konden maar zelden meteen op het hoogste schavotje prijken. Zo ook in de allereerste Vuelta van Valverde, waar hij vooral mocht aantreden in dienst van bekendere kopmannen en die hij niet zou uitrijden.

Maar het overduidelijke talent kon zich niet wegsteken. Bij de eerste de beste kans in de tweede etappe – rit 1 was een ploegentijdrit – liet Valverde zich opmerken door met een late uitval Kelme-kopman Oscar Sevilla op sleeptouw te nemen.

Met zijn later zo typerende monsterverzet sleurde de neoprof kilometerslang op kop voor zijn ploegmaat. Uiteindelijk werden ze onder de rode vod opgeslorpt.

De ritzege ging naar Danilo Di Luca, die Erik Zabel er zuiver oplegde in een sprint.

In zijn tweede Vuelta was het wel prijs voor El Imbatido. Meermaals zelfs.

Als jonkie stond de Murciaan ditmaal wel als kopman aan de start. Hoever hij in het klassement kon dragen, wist niemand. Maar gedurende de eerste week merkte hij al dat bergop niet veel renners beter waren. Op de Port d'Envalira kwam dat helemaal tot uiting.

De lange, slepende beklimming zorgde voor weinig afscheiding in de groep der favorieten. Vanuit een select gezelschap spurtte Valverde op meer dan 2.400 meter hoogte naar zijn eerste grote zege.

Uiteindelijk zou hij naast een tweede ritzege ook als derde het eindpodium behalen in Madrid.

In de zevende etappe van de Vuelta van 2006 toonde Valverde tot in de perfectie datgene waar hij zijn hele carrière voor bekend zou staan: zijn verschroeiende sprint bergop.

Zijn Caisse d’Épargne-ploeg had hem tot de laatste kilometer goed voorin gehouden. Maar na een late aanval van Aleksander Vinokoerov moest Valverde in de achtervolging zelf het heft in handen nemen.

Vinokoerov leek met een geruststellende voorsprong naar de winst te rijden. "Dit kan hem nu niet meer ontglippen."

Tot Valverde dus op zijn buitenblad met een verschroeiende sprint  in 100 meter 10 seconden dichtte.

Hij had al elke plek op het Vueltapodium bezet, met uitzondering van de allerhoogste. Maar in 2009 was het dan eindelijk zover voor Valverde.

Op 20 september 2009 mocht hij zich eindwinnaar van een grote ronde noemen. In Madrid pronkte hij met de laatste goudkleurige leiderstrui uit de Vueltageschiedenis. Vanaf 2010 werd die trui immers rood.

Het zou zijn enige eindwinst worden in een grote ronde.

Over de vete tussen Valverde en zijn voormalige meesterknecht Joaquim Rodriguez is weinig geweten. Dat de twee elkaars bloed konden drinken, werd met de jaren wel duidelijker.

Vroeg in de Vuelta van 2012 kampten de rivalen op de finish bovenop Arrate. Voor deze laatste hectometers gold: wie als eerste de laatste bocht rondde, zou winnen.

Rodriguez gaf zich vol om als eerste de cruciale fase in te gaan. Hij leek dan ook op weg naar de zege. Maar dat was buiten Valverde gerekend. Met een laatste krachtinspanning gooide hij nog zijn wiel naast dat van de zegezekere Rodriguez.

Na een millimetersprint werd de ritwinst aan Valverde gegeven. Deze overwinning zal ongetwijfeld extra zoet gesmaakt hebben.

Zijn laatste van 12 ritwinsten in de Vuelta behaalde Valverde nog op 39-jarige leeftijd.

In de regenboogtrui die hij zo lang had nagejaagd, moest en zou hij wel een rit winnen in zijn eigen ronde. En dat lukte Valverde dus op zijn typische manier. Met een schijnbaar onmogelijk grote versnelling spurtte hij bergop de tegenstand uit het wiel.

Uiteindelijk werd El Imbatido op zijn gezegende leeftijd zelfs nog tweede in het eindklassement. Enkel een oppermachtige Roglic moest hij voor zich dulden.

De 41-jarige Valverde stond vierde in het algemeen klassement, op 41 seconden van rodetruidrager Primoz Roglic.

De Spanjaard was net in de aanval gegaan uit het peloton, toen hij in een bocht onderuitschoof en onder de vangrails door een ravijn ingleed. Hij stond lang bij de wagen van de koersdokter en een opgave leek onvermijdelijk.

Valverde probeerde het nog even, maar kneep al snel toch in de remmen. Zwaar geëmotioneerd stapte hij van de fiets. Het leek een droef einde in wat toen gezien werd als zijn laatste Vuelta ooit.

Het was wellicht de reden om er toch nog een jaar bij te doen. Om nu, in 2022, met een mooier einde afscheid te nemen.