Remco Evenepoel in eendagskoersen: 4 zeges, EK-zilver, maar ook enkele teleurstellingen

Wanneer Remco Evenepoel in 2019 op 18-jarige leeftijd overstapt naar de profs maakt hij meteen duidelijk dat zijn hart bij het rondewerk ligt. Toch stuurt Quick-Step hem in zijn eerste voorjaar ook op ontdekkingstocht in Vlaanderen.

Evenepoel debuteert in Nokere Koerse en de Bredene Koksijde Classic, twee gedoodverfde sprinterskoersen. Toch zou Evenepoel Evenepoel niet zijn als hij zich ook hier niet zou laten opmerken. In ware Tim Declercq-stijl sleurt hij aan kop van het peloton in dienst van Jakobsen en Hodeg.

Dat Evenepoel ook in het eendagswerk uit de voeten kan, bewijst hij op het BK in Gent, waar hij met De Bondt en Wallays als zandzakjes op zijn rug de sprintersploegen bijna tot wanhoop drijft. Uiteindelijk wordt hij toch gegrepen, maar zijn faam als tempobeul lijkt definitief gevestigd.

Evenepoel is niet te beroerd om van ver aan te vallen en dat doet hij ook in zijn allereerste klassieker: de Clasica San Sebastian. Hij trekt op pad met de Let Skujins, schudt die af op de Murgil-Tontorra en blijft uit de greep van onder meer Valverde, Van Avermaet en Hirschi.

Na de finish zegt Evenepoel: "Eigenlijk voelde ik mij niet zo goed vandaag."

Als voorbereiding op het WK wielrennen (waar hij zich vooral focust op de tijdrit) trekt Evenepoel in 2019 naar Canada, om daar de dubbel Québec-Montréal mee te pikken. Een groot succes wordt het niet, al pakt hij in de tweede wedstrijd wel uit met een solo. Niet meer dan een intermezzo.

Op dat moment is Philippe Gilbert in de Vuelta de pannen van het dak aan het rijden. Evenepoel beslist om zich op zijn eerste WK, in Harrogate, volledig weg te cijferen voor de Belgische kopman. Wanneer die in de gietende regen ten val komt, ontfermt de jonge debutant zich over de oude Gilbert.

Misschien een tactische misrekening, want Gilbert moet opgeven met een blessure en Evenepoel raakt nooit meer tot in het peloton.

In het eerste coronajaar rijdt Remco Evenepoel maar één eendagskoers. Met indrukwekkende eindzeges in de Ronde van Burgos en de Ronde van Polen onder zijn gordel trekt hij naar Lombardije als torenhoge favoriet. Maar daar gaat het mis.

Het verhaal is genoegzaam bekend: in de afdaling van de Sormano tuimelt Evenepoel over een muurtje de afgrond in. Hij zal pas een jaar later, in de Giro, zijn comeback maken.

De comeback van Evenepoel na zijn zware val verloopt niet over rozen. In de Giro betaalt hij leergeld, maar in de weken erna wordt wel duidelijk dat zijn vormcurve richting de zomer stijgende is. Op het BK in Waregem glipt hij mee met Wout van Aert en Edward Theuns, al is hij in de sprint geen partij voor hen.

In het najaar heeft de trots van Schepdaal drie belangrijke afspraken met de nationale ploeg. Met wisselend succes.

Op de Olympische Spelen belooft Evenepoel zich volledig op te offeren voor Wout van Aert, maar na zijn (ondoordachte) aanval aan de voet van de Mikuni Pass dooft zijn kaars snel, waardoor Van Aert het in de finale alleen moet rooien.

Ook op het WK in Leuven rijdt Evenepoel een opmerkelijke koers door van ver aan te vallen. Was het in dienst van Van Aert of reed hij toch voor eigen rekening? Het leverde nog wekenlang discussiestof op.

Tussen de Spelen en het WK in mocht Evenepoel op het EK in Trento zich wel helemaal uitleven. Het leverde hem zilver in de wegrit op, al zinderde ook deze wedstrijd nog een tijdje na. Had Evenepoel het niet tactisch anders moeten aanpakken in zijn duel met de veel snellere Colbrelli?

Tussen de wedstrijden met de nationale ploeg door rijdt Evenepoel een druk programma eendagskoersen. Het is vooral hier dat hij zijn reputatie als eendagsrenner vestigt. Evenepoel past bijna altijd dezelfde tactiek toe: een vroege aanval en dan zijn medevluchters afschudden door "gewoon" wat harder te rijden.

Die strategie levert hem 3 knappe zeges op, in de Druivenkoers, Brussels Cycling Classic en Coppa Bernocchi. Is Evenepoel dan toch meer een eendagsrenner dan ronderenner?

De zegetocht van Evenepoel in het najaar katapulteert hem opnieuw tot een van de topfavorieten voor de Ronde van Lombardije. Met die koers heeft hij sinds zijn tuimelperte in 2020 nog een eitje te pellen.

Maar het wordt een ontnuchterende ervaring voor Evenepoel. Op de Passo di Ganda, op 40 kilometer van de finish, moet hij passen. Het is uiteindelijk de amper 2 jaar oudere Tadej Pogacar die er zijn 2e monument van het jaar kan beeldhouwen.

Sinds die Ronde van Lombardije heeft Evenepoel zich weer op de rondjes van één week gericht. Tot vandaag, wanneer hij voor het eerst mag proeven van de Brabantse Pijl. Zal het dan toch niet naar meer smaken?