Vandenbempt: "Publiek heeft zich na jaren van beproevingen weer verzoend met Anderlecht"

Het publiek van Anderlecht heeft zich na jaren van vele beproevingen opnieuw verzoend met de club en de ploeg. De fans zijn heel geduldig geweest, maar de resultaten zijn nu toch al een tijd heel goed.

Het voetbal leunt weer meer aan bij wat de fans verwachten van Anderlecht. Tegen Antwerp had het de hele tijd controle, met een goeie organisatie, overgave in de duels en na een lange aanloop ook vlot voetbal, met veel goeie kansen.

Het verschil met Antwerp was op het veld groter dan op het scorebord. Anderlecht blijft zo zachtjesaan stappen zetten. Het heeft nu voor het eerst gewonnen tegen een ploeg uit de top 3. Dat was tot op heden maar 2 op 15 geweest.

Tegenover een jaar geleden heeft Anderlecht nu al meer punten. Het heeft ook 14 keer meer gescoord dan in de hele reguliere competitie een jaar geleden.

De spelers zijn in vorm en stralen vertrouwen uit, maar het geluk is natuurlijk broos. Volgende week moet Anderlecht naar Gent. Als het daar zou verliezen en Antwerp wint, dan tuimelen ze ineens uit de top 4.

Voor alle duidelijkheid: Anderlecht is in alle opzichten nog altijd onderweg terug naar de top, naar de echte status van weleer als grootste club van het land. Want in normale tijden wordt er in Brussel niet gefeest bij een 3e plaats op 12 punten van de leider.

Op basis van de prestaties en de resultaten van de laatste weken moet Antwerp zich zeker zorgen maken. Het verloor 4 van zijn laatste 6 wedstrijden en kon enkel - met veel moeite dan nog - winnen van de laatste 2 in het klassement. In die 6 matchen heeft het ook maar 6 doelpunten gemaakt.

We zijn nu half maart en de conclusie is toch dat Antwerp nog steeds zoekt naar een identiteit op het veld, naar herkenbaar voetbal. Het is te vaak overgeleverd aan de goals van Frey of de flitsen van Benson.

Ze hebben de voorbije weken verloren van Union, Club Brugge en Anderlecht. Dat kan gebeuren, zei coach Priske. Maar het is natuurlijk wel de ambitie van Antwerp om die ploegen te kloppen, zoals ze dat overigens wel deden in de heenronde. Toen was het 7 op 9.

Het was wel opvallend hoe Antwerp dit weekend na een nederlaag veel rustiger en serener was dan vorige week na een overwinning tegen Beerschot. Antwerp speelde eigenlijk ook een verdienstelijke wedstrijd. Er was niks aan te merken op  - vorige week nog een punt van kritiek - de inzet en de mentaliteit.

Maar er was wel weinig kwaliteit aan de bal, weinig ideeën. Frey werd nooit in stelling gebracht. We blijven ook kijken naar Radja Nainggolan, maar meegelopen gisteren.

De kansen voor Antwerp liggen nog wel altijd gunstig, maar een zekerheid is het natuurlijk niet. Zulte Waregem is bevrijd van de degradatiestress, in Leuven willen ze toch nog wel eens wat laten zien in wat mogelijk de laatste wedstrijd van het jaar in eigen stadion is en Cercle Brugge ruikt ineens de top 8 en heeft al gewonnen van Club Brugge en Anderlecht. Toch maar opletten voor Antwerp dus.

Genk-speler Paul Onuachu schopte wild om zich heen na de nederlaag tegen STVV. Hij spuwde vuur en maakte brandhout van alles en iedereen. Het is een nieuw dieptepunt in wat finaal een tragisch slecht seizoen dreigt te worden voor Racing Genk.

Het speelde onherkenbaar slecht, met langehalenvoetbal op een slecht veld. Het werd afgetroefd in de strijd door een goed STVV, dat moeten we onderstrepen. Met 67 procent balbezit schiet je weinig op als je niet weet wat ermee gedaan.

Luca Oyen was wel een lichtpunt in de duisternis. Hij deed in zijn eentje terugdenken aan een jaar geleden, toen ditzelfde Racing Genk eigenlijk veruit het beste voetbal van het land bracht, de ploeg van het moment was en Club Brugge nog de daver op het lijf gejaagd heeft in de play-offs. Nu moesten ze zich op het veld gedwee laten uitjouwen door de fans, dat hoort zo blijkbaar in het voetbal.

In juli was Genk nog een grote titelkandidaat, dé uitdager van Club Brugge. Uitzonderlijk waren al die sterkhouders van een jaar geleden gebleven. Onder John van den Brom heeft Genk ook dit seizoen nog soms geweldig gevoetbald en soms was er ook een stuk pech mee gemoeid.

Maar aan het einde van het seizoen zal de conclusie toch zijn dat er eens flink doorgeselecteerd moet worden in de selectie. Er moet gezocht worden naar echte leidersfiguren en naar een trainer die de groep in moeilijke matchen alternatieven en oplossingen biedt, die kwaliteit aan mentaliteit kan koppelen.

Er ligt veel werk op de plank en toch ook nog redden wat er te redden valt, want de top 8 halen is toch wel het absolute minimum.

Het verval van Beerschot is eigenlijk al langer dan een jaar geleden ingezet, sinds begin december van het vorige seizoen. Eerst nog met succescoach Losada en sterspeler Tissoudali die allebei vertrokken, daarna ook zonder hen.

Van de 20 matchen heeft het sindsdien 11 keer verloren, nog amper 5 keer gewonnen. De tuimeling heeft zich toen al ingezet en heeft zich dit seizoen doorgezet.

Als een ploeg gedoemd is om te zakken, is de conclusie altijd dezelfde: de spelersgroep verkeerd ingeschat. Dat hoorde je in die periode van euforie al bij mensen die de club goed volgen. Zij waren verbaasd dat het zo goed liep met die spelersgroep, die ver boven haar mogelijkheden presteerde.

Het transferbeleid heeft gefaald, dat is duidelijk. Holzhauser, vorig jaar nog de exponent van Beerschot en tweede in de Gouden Schoen, is als roerganger zwaar door de mand gevallen. Coach Peter Maes werkte niet op het Kiel en die Argentijn was pas echt een flater.

De match tegen Gent had gisteren alles van een begrafenis. Een leeg stadion, triest en troosteloos. Op de Bosuil denken ze er misschien anders over, maar als neutrale voetballiefhebber is het jammer. Antwerpen moet twee clubs hebben op het hoogste niveau.

Het leek toch goed te komen met Beerschot. Er leek een consistent, stabiel beleid gevoerd te worden. Maar het is mislukt. Hopelijk gauw weer op het hoogste niveau.

Peter Vandenbempt