Voor Stijn Devolder is het op zijn 40e welletjes geweest. Sporza-reporter Carl Berteele schetst de tweevoudige winnaar van de Ronde van Vlaanderen en drievoudige Belgische kampioen. "Of hij meer uit zijn carrière had kunnen halen? Wilde hij wel meer uit zijn carrière halen?"
"90 procent van het peloton tekent voor dit palmares"
Stijn Devolder maakte gisteren bekend dat hij stopt met fietsen en wellicht zullen sommige mensen zich afgevraagd hebben of hij niet al veel langer gestopt was. Dat is misschien wel een terechte opmerking, want zijn laatste grote zege dateert al van 2013, met zijn derde Belgische titel.
Devolder was een jongen die zijn eigen weg ging, een jongen met een handleiding. Dat heeft ploegleider Dirk Demol altijd gezegd. Hij kwam uit dezelfde streek als Devolder en zij spraken elkaar af en toe tegen, wat toch ook aangaf dat het moeilijk was om met Devolder te werken.
Maar dat doet niets af van zijn palmares. 90 procent van het peloton tekent voor deze erelijst. Maar zijn zeges zijn er in een korte periode geweest, grosso modo in 6 jaar. Terwijl je toch veel langer profrenner bent.
In de herfst van zijn carrière heeft hij zich omgeschoold tot knecht van eerst Wout van Aert en dan van Mathieu van der Poel. Dat heeft hem nog een beetje op de kaart gezet als wegkapitein, maar dat werk komt dan niet in beeld. Je zag hem enkel nog als hij moest lossen en dat is toch altijd pijnlijk.
"Hij was geen zweetdief: zijn zeges waren niet gestolen"
Voor mij moet een topper regelmaat voorleggen, maar bij Stijn Devolder was het iets te veel met pieken. En vooral die laatste daling was toch groot voor een renner als Devolder.
Devolder was een boerenzoon, eentje met gezond boerenverstand. Hij las de koers goed en was koersintelligent.
Maar die eigenzinnigheid moet je hem wel nageven. En de manier waarop hij zijn koersen won, dat was telkens met panache. Hij was geen zweetdief, zijn zeges waren niet gestolen.
Je hebt bij zijn zeges in de Ronde natuurlijk die verhalen van het oortje, dat Devolder had uitgetrokken. Ik denk dat dat hem wel een beetje achtervolgd heeft. Het zal toen niet goed in de groep gevallen zijn.
Devolder heeft het overigens ook als ronderenner geprobeerd, maar dat is niet gelukt. Ik zie me nog op de motor in de Tour achter hem rijden, toen hij gelost werd. Hij was toen graatmager en er werd veel hoop rond hem gecreëerd als ronderenner, maar hij was te veel verknocht aan West-Vlaanderen en deze koersen.
"Hij had geen X-factor, maar daar lag hij niet wakker van"
Ik zie Stijn Devolder na zijn carrière niet meteen meer in de wielersport belanden. Devolder was eerder stil en schuchter, ook in zijn interviews. Soms sprak ik hem eens in het West-Vlaams aan, maar dan ontbolsterde hij zeker niet.
Hij was gereserveerd, iemand die niet snel iemand anders toelaat in zijn dichte omgeving. Als hij uit de bus stapte, dan trok hij een scherm rond hem.
Hij had geen X-factor en hij deed er ook niets aan om dat te veranderen. Hij lag er zeker niet wakker van.
Als zijn vrouw zei dat ze na een grote zege frietjes hadden gegeten, dan voelde hij zich als het ware betrapt, dan wilde hij niet dat iedereen dat wist. Het was soms moeilijk om bij hem binnen te dringen.
Of Devolder uiteindelijk alles uit zijn carrière gehaald heeft? Hij heeft weinig risico's durven te nemen, door wie hij is.
Hij was voorbeeldig en is nooit in opspraak gekomen. Hij deed het à la Victor Campenaerts: vol voor een doel gaan, uren trainen en in je bubbel kruipen. Of hij er meer had kunnen uithalen? De vraag is eerder: wilde hij er meer uithalen?
