Van een "scheet van Ingebrigtsen" tot flauwvallen in een marathon: hoe ver gaat intimidatie in de atletiek?

Wat een mooie dag beloofde te worden voor Hanne Verbruggen, eindigde gisteren in een klein trauma. Tijdens het EK marathon, van Brussel naar Leuven, stak de 31-jarige loopster haar hand uit naar een medaille. Tot ze in een kopgroep van vier (letterlijk) wegviel door intimidatie van 2 metgezellen.

Een getuigenis die ook bij sportpsychologe Eline Berings tot de nodige verontwaardiging leidde. "Wat er gisteren is gebeurd, is tegen de evolutie die ik als psychologe zie", vertelt de voormalige hordeloopster in Sporza Daily.

"De laatste jaren zie ik net een omgekeerde reactie in de atletiekwereld, waar collegialiteit en respect naar elkaar toe belangrijk zijn."

Toch is intimidatie iets wat hoort bij topsport, zegt Pieter-Jan Hannes, gewezen veldloper en gisteren ook co-commentator voor Sporza: "Uiteraard zijn wedstrijden altijd mooi als het zuiver om de sport gaat. Maar de sportcontext is heel anders dan de gewone werkcontext, waardoor de verleiding groter wordt."

"Haantjesgedrag en intimidatie zijn inherent verbonden met topsport. Het wordt wel een probleem als het door een van de partijen als pestgedrag wordt ervaren."

Iets wat bevestigd wordt door Berings: "In mindere mate is dat altijd wel wat bezig. Het is belangrijk om een positieve, licht agressieve houding aan te nemen. Al heb ik zelf nooit echt zware intimidatie meegemaakt."

PJ Hannes heeft wel ervaring met intimidatiegedrag van concurrenten. "Al gleed het wel goed van mij af", zegt hij. 

Zo heeft Hannes een anekdote van één van de broers Ingebrigtsen. "Tijdens de Spelen van Rio (in 2016) was ik mijn veters aan het binden, toen Hendrik, de oudste van de 3, binnenkwam en een scheet liet in de gezichten van enkele concurrenten. Onder wie ikzelf."

"Heb ik dat als negatief ervaren? Nee. Is dat een vorm van intimidatie? Ja. Maar het wordt pas echt een probleem als het door een van de partijen als negatief ervaren wordt. Ingebrigtsen en ik zijn altijd amicaal geweest, dus dat is een vorm van plagen."

Ook volgens voormalig marathonloopster Astrid Verhoeven is intimidatie subjectief, tot op zekere hoogte. "Als atleten onder druk staan, zijn ze altijd gevoeliger voor omgevingsfactoren. Maar er zijn natuurlijk grenzen aan intimidatie."

"Ik weet niet wat daarvoor gebeurd is", vervolgt Verhoeven. "Maar de beelden spreken voor zich."

Ook Eline Berings vond het gedrag van de Spaanse Majida Maayouf een stap te ver. "In reacties lees ik dan dat het erbij hoort. Maar het gaat over fair play. Als iedereen dit soort gedrag begint te stellen, kan het er heel lelijk aan toegaan."

De timing van de incidenten was volgens de psychologe geen toeval. "In een fase waar iedereen het zwaar krijgt, moet je de rust in je lichaam proberen te bewaren. Als je bewust elkaar het leven zuur gaat maken, krijg je een andere sport. Deze vorm van intimidatie hoort niet thuis in topsport, en evenmin in het leven algemeen."

Is er iets wat je als atleet zelf kan doen, als je met intimidatie te maken krijgt?

"Het is heel gemakkelijk gezegd vanaf de zijlijn. Maar als Hanne zelf sterk had gereageerd en zichzelf groot had gemaakt, had de andere sneller gevoeld dat het geen zin had."

"Je kan jezelf een powerpose aanleren, waarbij je door mentaal gedrag en een bepaald denkpatroon altijd sterk in je schoenen staat. Hanne heeft het op een lieve manier proberen op te lossen, maar had misschien wat arroganter kunnen zijn."

"Al lag de fout hier toch wel echt bij de tegenstander. Ik hoop dat we dit gedrag niet meer te vaak zien, want dit was heel jammer voor Hanne", besluit Berings.