De Red Flames staan voor een belangrijk tweeluik tegen Engeland in de Nations League, maar moeten het doen zonder Saar Janssen. Voor de tweede keer in drie jaar tijd scheurde de 19-jarige verdedigster haar kruisband, een blessure die het vrouwenvoetbal blijft teisteren. "Het komt duidelijk vaker voor bij vrouwen", weet ze.
ACL Women Football Club. Zoek er geen ploeg uit Engeland of de Verenigde Staten achter, maar een "club" waar je liever geen lid van wordt. Want het account op X onder die naam houdt het aantal kruisbandblessures bij vrouwen die voetballen bij.
Eind februari kwamen er enkele posts over Saar Janssen.
De linksachter was tegen Spanje de benjamin in de basis. "Ik zat vrij goed in de wedstrijd en ik was ook niet moe of minder uitgerust dan anders", vertelt ze.
Maar even voorbij het halfuur ging het mis. "Ik kreeg een duw en kwam verkeerd neer. Heel ongelukkig, brute pech."
Janssen moest op de draagbaar van het veld, enkele dagen later volgde de diagnose: gescheurde kruisband. "Maar eigenlijk wist ik het meteen al."
Want Janssen weet hoe het voelt: drie jaar geleden, toen in de voorbereiding op het nieuwe seizoen, overkwam haar hetzelfde aan de andere knie.
Minder angst
Pech? Zeker, maar vrouwen die (op hoog niveau) voetballen, lopen minstens dubbel zoveel gevaar dan mannen. Tot zes keer meer risico zelfs volgens sommigen.
Maar bij Saar Janssen geen spoor van zelfbeklag. De lange revalidatie, gemiddeld negen maanden, is ze vol goeie moed begonnen.
Ik heb nu veel minder schrik, omdat ik weet wat het is. Ik hoop dat ik dit jaar nog in actie kan komen.
"Het gaat best goed. De operatie is goed verlopen en mijn knie doet wat die op dit moment in m’n revalidatie mag en moet doen. Ik zit op schema."
Dat het de tweede keer is op korte tijd, is ergens een voordeel.
"Toen is de revalidatie goed gegaan, dus ik probeer het op dezelfde manier aan te pakken. En ik heb nu veel minder angst, omdat ik weet wat het is. Ik hoop dat ik dit jaar nog in actie kan komen."
Risico is er, maar kan kleiner
Saar Janssen is tegen wil en dank dus een ervaringsdeskundige in kruisbandblessures.
"Al heb ik me er nog niet echt in verdiept", vertelt ze, "maar het komt duidelijk vaker voor bij vrouwen, onder meer door de stand van het bekken."
"Ik denk dat speelsters zich er meer in moeten verdiepen. En bijvoorbeeld proberen de spieren rondom sterker te maken door specifieke knieoefeningen. Daar is meer aandacht voor nodig, in het algemeen en ook bij de clubs", vindt de verdedigster.
"Want het risico is er, maar kan je wel verkleinen. Maar de aandacht ervoor groeit wel en is zeker groter dan tien jaar geleden."
Dit keer wel voor OHL?
Naar andere speelsters die de blessure ook opliepen, is het niet lang zoeken.
Hannah Eurlings bijvoorbeeld, ploeggenote bij de Red Flames en OH Leuven, maakte bijna een jaar geleden haar comeback na een gescheurde kruisband. Dit seizoen werd ze meteen weer sterkhoudster bij OHL en basisspeelster bij de Flames.
Een voorbeeld dat Janssen graag zou volgen. Al moet ze onherroepelijk een kruis maken over het EK deze zomer en zal ze ook de titelstrijd tussen OH Leuven en Anderlecht als supporter moeten volgen.
Kan het dit keer eindelijk lukken voor OHL? "We hoeven zeker niet onder te doen, dat hebben we bewezen."
"Onze kracht? De groep is nog hechter geworden, de sfeer bij ons is zeker een pluspunt", besluit Janssen.
