Hét moment van de Strade Bianche zag hij als enige door zijn lens. Dirk Waem, fotograaf bij Belga, zat vlak achter Tadej Pogacar toen hij hard onderuit ging en in een doornstruik belandde. Onze landgenoot maakte meteen de klik om de gebeurtenissen te vereeuwigen. "Het is een fantastisch gevoel om te merken dat je er alleen bent", vertelt Waem.
Op 50 kilometer van de finish werd de volledige koerswereld opgeschrikt.
Stevige val van de wereldkampioen.
Voor heel wat supporters, ploeggenoten en stafleden een moment om de adem in te houden. Maar voor fotograaf Dirk Waem net het signaal om een versnelling hoger te schakelen.
"Ik kwam net van achter de bocht met mijn motard", doet de man van Belga zijn verhaal. "Plots zag ik het kopje van Tadej Pogacar - mét pluk haar uit zijn helm en bril half op zijn neus - uit een wei gekropen."
Het gevolg? Een eerste klik.
"Meteen begon ik te roepen. Stop! Stop!"
Planning, instinct én vooral: geluk
Motard Kurt Vandenborre knijpt zijn remmen dicht. Meteen erna volgen heel wat meer kliks van Waems fototoestel.
"Het is natuurlijk het verhaal van de dag dat je moet hebben. Dan neem je risico's, want het was gevaarlijk om daar halt te houden na een blinde bocht. De focus? Die is dan meer dan 100%."
In een flits vechten ook twee gevoelens in de buik van de fotograaf: euforie en medeleven.
"Het is een fantastisch gevoel als je omkijkt en merkt dat je de enige bent in de ruime omgeving. Dan denk je: money shot. Alleen ... Ik neem liever de beslissende aanval in beeld dan een valpartij, maar ik ben er om mijn beroep uit te voeren."
"En als Tadej valt, kijkt de hele wereld toch."
Er is één beeld dat Pogacar even lijkt te vloeken op de braamstruiken.
Dat Dirk Waem net op de juiste plek was, heeft onze landgenoot te danken aan een les die hij in de vorige editie van de Strade Bianche leerde.
"De grindstrook in Monteaperti vlak voor zijn val is erg kort, wat het moeilijk maakt om op de motor te blijven werken", vertelt hij. "Dus ik besliste voet aan grond te zetten, later een stuk parcours af te snijden en weer aan te sluiten bij de kopgroep."
Nét op dat moment ziet de fotograaf de stevige schuiver in een glimp.
"Er is één beeld dat Pogacar even lijkt te vloeken op de braamstruiken. Ik denk dat hij enorm veel pijn had. Toch zat hij enkele tellen later weer op zijn fiets. Echt straf."
Net als de plaatjes die Waem maakte. "Al blijft het toch vooral geluk, hoor", lacht de Belg - tussen het stofhoesten door.
Na de editie van 2025 kan iedereen volmondig zeggen: aan spektakel en stof geen gebrek.
"Ik ben nog steeds stof aan het happen", grinnikt Waem. "Het was een van de stoffigste wedstrijden ooit door de droogte."
"Achter het peloton was de visibiliteit ook nul. We moesten zelfs onze mistlichten opzetten. En om het extra lastig te maken, was de ondergrond erg glad. De steentjes plakten aan de banden, waardoor je sneller weggleed."
Gelukkig bleef de Belg - in tegenstelling tot de wereldkampioen - gespaard van valpartijen. En maakte hij foto's voor de geschiedenisboeken.
"Al zal ik ze niet groot afdrukken en tegen de muur hangen."
