José De Cauwer is een vat vol verhalen. Voor elke topklassieker laten we hem een anekdote uit zijn verhalentrommel schudden. Vandaag: de Omloop Het Nieuwsblad.
Wist je dat José De Cauwer ooit Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck versloeg?
"En neen, het was niet omdat zij verkeerd gereden waren", lacht José. "Maar het was eigenlijk ook niet mijn bedoeling om voor die mannen te eindigen."
We draaien de teletijdmachine 50 jaar terug in de tijd. De jonge en guitige profrenner José De Cauwer staat als helper aan de start van de Omloop Het Volk.
"Voor het eerst moest ik een knechtenrol vervullen voor de Nederlander Hennie Kuiper. Ik reed de hele wedstrijd met hem rond en zei wanneer hij moest plassen, eten en drinken."
Ik heb mijn eigen tips opgevolgd en mijn eigen finale gereden.
Maar toen de schifting werd gemaakt in de zone van de waarheid, was niet Kuijper maar wél José mee met de favorietengroep.
"Daar zat ik dan met De Vlaeminck, Merckx en Verbeeck. Ik heb mijn eigen tips opgevolgd en mijn eigen finale gereden. Recordhouder Joseph Bruyère won na een solo. Ik werd 3e na een sprintje met Patrick Sercu."
En zo staat José De Cauwer (3e) in de uitslag van de Omloop 1975 voor eeuwig boven Roger De Vlaeminck (4e) en Eddy Merckx (6e).
Levensles dankzij losgeslagen hond
In de herfst van zijn carrière beleefde José nog een schrikmomentje tijdens een training voor de start van het seizoen.
"Ik zat in een moeilijke periode en was minder tevreden met mezelf. Op een bepaalde dag besliste ik om heel vroeg in de ochtend mijn training af te werken."
Na een lange training van meer dan 6 uur, zat José naar eigen zeggen piepedood. "Had iemand me toen 5.000 Belgische frank gegeven, dan nog had ik geen sprintje getrokken."
Binnen een fractie van een seconde was ik als een zot aan het sprinten.
"Maar plots passeerde ik een boerenerf en kwam een Duitse herder op me afgestormd. Binnen een fractie van een seconde was ik als een zot aan het sprinten."
Uiteindelijk kon José de losgeslagen hond van zich afschudden. "Na afloop dacht ik: "Wat ben ik toch een luierik." Er zat nog veel meer in mij dan ik dacht."
Een les die José later als ploegleider doceerde aan zijn renners. "Met mijn arm rond hun schouder zei ik toen de wijze woorden: "Op is niet altijd op.""
"Een uitspraak die zijn vruchten afwierp bij veel renners zoals Eddy Planckaert, die nochtans niet de simpelste was."
