Geen mirakel voor Laura Verdonschot op het BK veldrijden. De 29-jarige renster wilde eindelijk in de voetsporen van Sanne Cant treden, maar een pijnlijke blessure stuurde haar plannen de laatste weken volledig in de war. Even twijfelde ze zelfs aan haar deelname, maar met de tanden op elkaar knokte ze zich toch een weg naar het zilver. "Al was het wel opnieuw vechten", vertelt Verdonschot, die nu even op de noodstop duwt.
Dit had haar BK veldrijden moeten worden.
Laura Verdonschot was de gedoodverfde opvolger van Sanne Cant om de nieuwe Belgische kampioen te worden, maar door een bekkenslagadervernauwing in het linker- en rechterbeen kon onze landgenote niet op volle sterkte vertrekken vandaag.
Vooraf hoopte ze toch op een "wonder" en in de beginfase van de wedstrijd ging ze - door een mindere start van concurrente Marion Norbert-Riberolle - ook voortvarend van start, maar op het einde van de rit moest ze toch vrede nemen met zilver.
"Ik heb er het hoogst haalbare uitgehaald", was ze achteraf realistisch. "In het begin heb ik nog iets proberen te forceren, maar wanneer Marion (Norbert-Riberolle, red.) kwam aansluiten, wist ik dat het zeer moeilijk zou worden."
"En wanneer ze dan ook nog eens een scherpe versnelling plaatste, heb ik me moeten herzetten en ging de focus volledig op die tweede plaats. Eigenlijk had ik vooraf niet gedacht dat die zilveren medaille nog zou lukken."
Ik ben inmiddels 29 jaar en het wordt tijd dat die trui eens rond mijn schouders hangt.
Even was er zelfs twijfel of Verdonschot wel deel zou nemen. De renster rijdt al enkele weken rond met pijn.
"Ook vandaag was het toch vechten", vertelt ze. "Hoe verder de wedstrijd vorderde, hoe moeilijker het werd en hoe meer verzuring ik kreeg. En door de koude kon ik ook moeilijk schakelen en begon ik fouten te maken. Maar goed, ik wist dat het moeilijk zou worden vandaag."
De druk mag alvast even van de ketel voor Verdonschot, die met het BK de deur dichttrekt van haar periode vol pech. Over een tiental dagen staat er een operatie op het programma.
"Ik ben blij dat alles nu voorbij is en ik even alles kan laten bezinken", is ze eerlijk. "Maar ik ben blij dat ik de ploeg en de supporters vandaag toch iets heb kunnen geven. Ik denk dat we allemaal niet verwacht hadden dat ik hier toch nog zou staan."
"De blik gaat al naar volgend seizoen. Ik hoop dat ik dan weer 100% op de fiets kan zitten."
En dan wél een Belgische titel? "Ik hoop het wel. Ik ben inmiddels 29 jaar en het wordt tijd dat die trui eens rond mijn schouders hangt."
