"De vijand zit in mijn lichaam." In een emotionele post op Instagram vertelt Eli Iserbyt hoe zenuwpijnen al ruim twee jaar zijn carrière - en leven - beheersen. Het euvel zorgde er afgelopen weekend in Namen voor dat de veldrijder moest afstappen. "Van bij het opstaan tot het slapengaan is de pijn er altijd."
"Het verhaal begint twee jaar geleden", opent Eli Iserbyt zijn post op Instagram.
"Ik begon aan het veldritseizoen van 2022 met een ongemak in mijn linkerbeen, maar dacht er niet veel bij na. Het zou wel voorbij gaan, vermoedde ik. Wist ik veel dat het een frustrerende zoektocht zou worden naar opluchting."
"Het gevoel van ongemak veranderde in pijn, en die resulteerde dan weer in een verlies aan kracht. Na veel frustrerende momenten, bleef ik achter met ontelbaar veel onbeantwoorde vragen. Wat is het? En wat kunnen we eraan doen?"
"Van bij het opstaan tot het slapengaan was - en is - de pijn er altijd. Het wordt veroorzaakt door een zenuw in mijn linkerbeen. Maar wat het precies is? Tot vandaag heb ik nog altijd geen antwoord."
Vandaag zit die vijand in mijn lichaam. Ik heb er de voorbije twee jaar tegen gevochten.
"In het begin van mijn carrière wou ik mijn lichaam pushen tot voorbij zijn limieten. Ik wou de 'vijand' verslaan en streven naar het best mogelijke resultaat. Iedere keer."
"Vandaag zit die vijand in mijn lichaam. Ik heb er de voorbije twee jaar tegen gevochten. Met de steun van het team rondom me waren we in staat om de pijn te verminderen en het krachtverlies te beperken. Maar soms neemt de vijand weer de controle over. Dat gebeurde zondag in Namen. Stoppen was de enige oplossing."
"Ik heb leren leven met deze pijn en heb het een plekje kunnen geven in mijn leven. Zelfs terwijl ik dit aan het schrijven ben, heb ik mijn zitpositie 5 keer moeten aanpassen en heb ik mijn been 10 keer uitgestrekt."
"Ik heb races verloren met pijn. Maar belangrijker: ik heb er ook gewonnen met pijn. Het zegegevoel geeft me de moed om te blijven trainen, te blijven gaan en door te zetten."
Dit is geen blessure. Dit is een manier van leven geworden de voorbije twee jaar.
"Elke dag train ik om de mensen rondom me trots te maken. Diegenen die me door dit proces helpen. Van mijn vrouw en familie tot mijn team, trainer, dokters, fysio's en mental coach. Ze spelen allemaal een rol in dit verhaal."
"Dit is geen blessure. Dit is een manier van leven geworden de voorbije twee jaar. Ik blijf hoopvol voor de wedstrijden die komen en zal zoals altijd alles geven om goede resultaten te behalen."
