Wordt dit het jaar van de Knicks? En is Bronny James een NBA-speler? 8 vraagstukken bij start van NBA-seizoen

 De Boston Celtics waren vorig jaar heer en meester en zijn bij de start van het NBA-seizoen dé topkandidaat om zichzelf op te volgen.

De ploeg is samengebleven, al is sleutelspeler Kristaps Porzingis wel nog minstens tot december out met een voetblessure en wordt de ervaren Al Horford er ook niet meer jonger op.

Vreemd genoeg zullen er bij de Celtics ook revanchegevoelens leven, meer bepaald bij sterspelers Jayson Tatum en Jaylen Brown. De eerste zag ploegmaat Brown MVP worden in de Finals en had het ook moeilijk op de Olympische Spelen, waar hij meer dan hem lief was op de bank zat.

Brown zelf staat ondanks zijn Finals MVP-trofee nog altijd wat in de schaduw van Tatum en is ongetwijfeld nog steeds nukkig dat hij niet eens geselecteerd werd voor de Spelen.

Met een fitte kern en terend op de revanchegevoelens van zijn twee sterren is de verwachting dat Boston er opnieuw heel dicht bij zal zijn wanneer het om de knikkers gaat.

Ja, Bronny James speelt in de NBA, aan de zijde van zijn vader LeBron James bij de LA Lakers. Het is dé verhaallijn die de eerste weken van het nieuwe seizoen zal beheersen, misschien wel het hele seizoen lang.

En reken maar dat alle registers straks opengetrokken zullen worden wanneer LeBron James de bal door de ring ramt op aangeven van LeBron junior, of vice versa.

Het zal ongetwijfeld een fantastisch plaatje opleveren voor het familiealbum, maar of het voor Bronny James zal volstaan om een lange NBA-carrière - laat staan zo lang als die van zijn vader - te bestendigen, daar staat een groot vraagteken achter.

Er waren bij de draft al grote twijfels of LeBron junior wel de kwaliteiten heeft om in de NBA te spelen en die vraagtekens heeft hij niet kunnen wegnemen in een erg matige voorbereiding.

Zolang hij speelt, zal Bronny James onder een vergrootglas liggen. En, neen, misschien wordt hij op lange termijn geen NBA-speler. Maar dat hij ondanks de erfenis de onmogelijke uitdaging durft aan te gaan om te proberen in de grote voetsporen van zijn vader te treden, verdient op zich wel al bewondering.

Tegen alle verwachtingen in knokte Toumani Camara zich in zijn debuutseizoen meteen in de basis bij het bescheiden Portland.

Onze landgenoot profiteerde daarbij misschien wel van de grote blessurelast bij de Blazers, waarvan ook dit seizoen weinig verwacht wordt.

Voor Camara is het een ideale situatie om in te gedijen en gestaag te blijven groeien. En zelfs nu iedereen weer fit is bij de Blazers lijkt de Belg na een sterke voorbereiding gewoon zijn basisplaats te behouden. Het zegt wel iets over de impact die hij vorig seizoen gehad heeft.

Camara won deze zomer 5 kilogram aan spieren en is naar eigen zeggen ook offensief verbeterd. Als hij aan beide kanten van het veld nog meer zijn stempel kan drukken, heeft Camara alles in huis om een vaste waarde te worden bij Portland en in de NBA.

Het moet van LeBron James in 2003 geleden zijn dat er nog een rookie met zoveel verwachtingen in de NBA kwam als Victor Wembanyama vorig seizoen.

En de 2,24 meter grote Fransman loste die verwachtingen niet alleen moeiteloos in, hij overtrof ze. Hij was de logische Rookie of the Year en werd ook bijna verkozen tot Beste Verdediger, een trofee die hij misschien wel verdiend had en in de toekomst ongetwijfeld ook nog vaak zal winnen.

Wembanyama is in zijn tweede seizoen bij San Antonio iets beter omringd, met de komst van de ervaren point guard Chris Paul. Die moet er mee voor zorgen dat de unieke skills van Wembanyama nog beter tot hun recht komen.

San Antonio blijft wel een ploeg in opbouw. Een plekje in de play-offs of zelfs play-in zou in de loodzware Western Conference een huzarenstukje zijn. Maar als Wembanyama blijft groeien - figuurlijk dan - durven we er onze hand niet voor in het vuur te steken dat het niet kan gebeuren.

Dit team naar de play-offs leiden zou buitenaards zijn, maar dat past dan wel bij iemand die door LeBron James liefkozend en respectvol een "alien" genoemd werd.

Meer dan 50 jaar. Zo lang hunkeren ze in New York al naar hun 3e NBA-titel.

Komt er dit seizoen eindelijk een einde aan die droogte? De Knicks-fans hopen uiteraard van wel en dromen is misschien ook wel toegestaan.

Vorig seizoen was New York in het reguliere seizoen de nummer 2 in de Eastern Conference, na het ongenaakbare Boston. In de play-offs was het afgelopen na de 2e ronde, na verlies tegen Indiana.

Om beter te doen, trokken de Knicks onlangs Karl-Anthony Towns van Minnesota aan. De 2,13m grote Towns is naar eigen zeggen de "greatest big man shooter of all time". Die bewering nemen we zelf graag met een flinke korrel zout, al zal Towns met zijn kwaliteiten inside én outside wel voor een nieuwe dynamiek zorgen in het team.

De starting five van de Knicks, met naast Towns ook Brunson, Bridges, Hart en Anunoby, kan elk team het vuur aan de schenen leggen. De hamvraag is of de bank diep genoeg is om "all the way" te gaan. Al staat coach Thibodeau er ook om bekend weinig te roteren. Voor hem wordt het ook zaak de sterren niet op te branden voor de prijzen uitgereikt worden. En dan is er veel mogelijk.

Het antwoord op die vraag moest Ajay Mitchell zelf ook schuldig blijven, toen hij eerder deze week met de Belgische pers sprak.

Mitchell is bij Oklahoma City een van de 3 spelers met een "two-way contract" en kan dus op elk ogenblik doorgesluisd worden naar de G League.

Bij een OKC dat bulkt van het talent en wil meestrijden om de NBA-titel wordt het voor de 22-jarige Belg aartsmoeilijk om veel minuten af te dwingen. Toch heeft Mitchell in de voorbereiding - voor zover dat een graadmeter mag zijn - zijn visitekaartje afgegeven.

"Klaar zijn" wanneer het nodig is, is naar eigen zeggen Mitchells opdracht voor de komende weken en maanden. Of onze landgenoot écht klaar is voor het grote werk bij een titelkandidaat zal de tijd moeten uitwijzen, maar de voorbereiding was alvast zeer hoopgevend.

Vorig seizoen was Oklahoma City het jongste team ooit om het reguliere seizoen af te sluiten als nummer 1.

Met een gemiddelde leeftijd van nauwelijks 24,5 jaar is OKC ook dit seizoen nog steeds - en met voorsprong - het jongste team in de NBA.

"Youngsters don't win championships", luidt het credo, maar in Oklahoma City zijn ze erop gebrand om die uitdrukking naar de prullenmand te verwijzen.

De kern van OKC, met Shai Gilgeous-Alexander, is behouden en zelfs nog versterkt, met de komst van defensieve ankers Alex Caruso en Isaiah Hartenstein.

Bij de Thunder denken ze daarmee alle troeven in handen te hebben om mee te strijden voor de titel. Vorig jaar sneuvelde OKC in de halve finales van de Western Conference. Met een jaartje extra op de teller en de aangetrokken ervaring kun je er donder op zeggen dat gemiddelde leeftijd dit team geen parten zal spelen.

De rookie-class van 2024 wordt door kenners omschreven als een van de zwakste ooit. Gedraft worden in het jaar na Victor Wembanyama, daarbij verbleek je al snel in het niets. Wembanyama's landgenoot Zaccharie Risacher had in juni de eer als eerste gekozen te worden.

Niet de Fransman, maar wel Houston-rookie Reed Sheppard wordt op dit moment vooral naar voren geschoven als topkandidaat voor de trofee van Rookie of the Year.

De tijd zal uitwijzen of deze draft-class echt zo zwak is als gedacht. Maar we durven te denken dat het voor deze lichting nieuwkomers wel een voordeel is dat er van hen weinig verwacht wordt. Zo weinig druk, dat moet prettig zijn om mee te spelen. Het kan eigenlijk alleen maar meevallen.